آلودگی هوا

بازهم مازوت سوزی در کشور برای تولید برق و بازهم نفس تنگ مردم در روزهای سرد سال. شاید مردم باید به زندگی با دود و آلودگی هوا عادت کنند، آنهم در شرایطی که همه به‌خوبی می‌دانیم مصرف مازوت و نفت کوره، تا چه اندازه برای بیماران و افراد سالمند خطرناک است. اما با این وجود نیروگاه‌های کشور و اطراف کلانشهر تهران که خود از دود خودروها و موتورسیکلت‌ها نفسش به شماره افتاده، مازوت می‌سوزانند و هوا را سمی می‌کنند. افزایش آلودگی هوا با بازگشت فصل سرما باز‌هم انگشت اشاره را به سمت مازوت‌‌سوزی در نیروگاه‌ها و صنایع تولیدی کشور برده است. سوختی مخرب که تابلوی کنترل کیفیت هوا با نشانگر میزان غلظت SO۲ وجود آن را تایید می‌کند.

پایداری هوا طی امروز و فردا پدیده غالب هوای کلان‌شهرها خواهد بود؛ اتفاقی که روند عادی و عادت شده روزهای سرد سال در شهرهای بزرگ کشور است. حالا باید منتظر پدیده جوی مثل باد یا باران بود تا شاید کیفیت هوای کلان‌شهرها بهتر شود. اما برای مقابله با آلودگی هوا، قانون هوای پاک در کشور مصوب شده است. از حدود یک دهه قبل هم برنامه‌های مدونی برای دستگاه‌های مختلف تصویب شده بودند تا براساس آن‌ها آلاینده‌ها کنترل شده و کاهش یابند اما تجربه نشان می‌دهد که اراده‌ای برای اجرای این قوانین و مصوبات وجود نداشته است. روز گذشته، معاون نظارت و بازرسی امور تولیدی سازمان بازرسی کل کشور خبری خوب داد و آن هم اینکه گزارش ترک فعل دستگاه‌ها در خصوص قانون هوای پاک به مراجع قانونی ارسال شده است.

ظاهرا بارش باران، مسئولان را بر آن داشت، وعده چند هفته گذشته خود را مبنی بر عدم استفاده از مازوت در هر شرایطی فراموش کنند و روز گذشته استفاده از سوخت مازوت در سه نیروگاه کشور تایید شد! درحالی‌که در روز 28 مهر امسال، نیروگاه تبریز از مازوت استفاده می‌کرد، روز گذشته، معاون مرکز ملی هوا و تغییر اقلیم سازمان حفاظت محیط زیست مازوت‌سوزی در شهرهایی مانند تبریز، مشهد و همدان را تایید کرد و شروع زودهنگام از سوخت مازوت آن هم در شرایطی که کشور با کمبود انرژی برق و گاز در فصل سرد مواجه است، نوید یک زمستان با هوای آلوده را می‌دهد. تقریبا چهارروز پیش بود که مه‌دود شدید در آسمان تهران پرده از شبیخون مازوت به پایتخت برداشت.

برای دستیابی به انتشار کربن خالص تا صفر برای شهرها نیازمند حمایت گسترده‌ای از رویکرد مشارکتی بیشتر هستیم. مشارکت‌های قوی بین دولت‌های شهری و متصرفان املاک و سرمایه‌گذاران در این برنامه موثر است. یک مدل تجاری مشارکتی، بیشتر به تغییر در طرز فکر بسیاری از ادارات شهرها نیاز دارد و باید صاحبان املاک، توسعه‌دهندگان، سرمایه‌گذاران و ساکنان را به‌ عنوان شرکای بلندمدت برای دستیابی به اهداف محیط‌زیست در نظر بگیرند.