تا انتخابات

رئیس جمهور منتخب از حضور جدی دبیرکل جامعه روحانیت مبارز در رقابت‌های انتخاباتی و کمک به رقابتی شدن فضای انتخاباتی و تلاش برای افزایش مشارکت مردم قدردانی کرد.

نامزد ناکام حزب مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴ می‌گوید: خودش در دو دوره اول و دوم انتخابات ریاست جمهوری شرکت نکرده، اما مسعود پزشکیان را نامزد اصلح معرفی می‌کرده است(!)

ایران، کشوری با بیش از ۸۵ میلیون جمعیت با قومیت‌های مختلف است که همین تنوع فرهنگی، ایران عزیزمان را از سایر کشورها متمایز کرده است؛ اکنون در این کشور پهناور، مردم «مسعود پزشکیان» را به عنوان رئیس جمهور جمهوری اسلامی ایران انتخاب کردند.

معاون رئیس جمهوری دو دولت روحانی با انتشار تصویری از زهرا پزشکیان، دختر مسعود پزشکیان، از او خواسته تا مسئولیت‌های بانوی اول (First Lady) را با عنوان «دختر اول» بر عهده بگیرد.
منظور از چپ‌های نجیب رجالی مثل علی طیب‌نیا،‌ محمدباقر نوبخت، محمدجواد ظریف، علی عبدالعلی‌زاده، محمدجواد آذری‌جهرمی و.. هستند که در اطراف پزشکیان حضور دارند و سوابق سیاسی و اجرایی‌شان هم استاندارد است.
یکی از رویّه‌های نه چندان خوشایند در میان دولتیان و دولتمردان پس از کسب منصب و قدرت اکثراً این بوده است که از گذشته بیش از آینده سخن می‌کردند. وقت بی‌امانی به هدر می‌رفت تا بگوییم و یادآوری کنیم که مثلاً چه خرابه‌ای را تحویل گرفته‌ایم.
عباس عبدی از معدود فعالان سیاسی بود که از رای آوری پزشکیان اطمینان داشت. او می‌گوید دلیل این اطمینان ویژگی‌هایی بود که در پزشکیان در مقایسه با سایرین وجود داشت و او را متمایز می‌کرد. ویژگی‌هایی که جامعه ایران به دنبال آن بود و در پزشکیان پیدا کرد.
آخوندی در نامه ای خطاب به پزشکیان نوشت: پدیده‌ی چند دولتی و یا به‌عبارتی بی‌دولتی مردم را در وضعیت بی‌پناهی قرار داده است. دولتی که باید نماینده اراده‌ی ملی ایران باشد تضعیف گشته و امکان حمایت از ملت در برابر دولت‌های فراقانونی را ندارد. اینک انتظار از شما این است که به پشتوانه‌ی آرای ملت، دولت رسمی ایران را تشکیل و از مداخله دیگر نهادها در امر دولت جلوگیری نمایید.
انتخاب مسعود پزشکیان توسط مردم شهرها و روستاهای ایران، دارای برخی پیام‌ها و نکات مهم و قابل تأمل است و در کنار دشوار ساختن کار پزشکیان طی دوران ریاست‌جمهوری، برخی تکالیف را برای مجموعه دستگاه حاکمیت ایجاد می‌نماید که عدم توجه جدی به آنها، شکاف‌های موجود میان حاکمیت و بدنه جامعه را بیش از پیش می‌نماید.