احزاب و شخصیت ها

انتخابات 1400 و مسائل داخلی ایران بیش از حد لزوم همبسته تحولات منطقه‌ای و خارجی است و از نگاه بسیاری این ضعف سیستم داخلی است و از نظر برخی با موضع‌گیری‌های ایران در منطقه و حضور فعالش در عراق، لبنان، بحرین و سوریه دور از انتظار نیست.

بدی و خوبی درباره روسای جمهور نسبی است. برای عده‌ای بد و برای عده‌ای خوب است. طبعا اگر اکثریت احساس خوبی نکنند رای خودشان را تغییر می‌دهند. ولی هر انتخاباتی فارغ از نتیجه آن یک دستاورد مهم دارد و آن مشروعیت‌زایی است که اعتبار حکومت را در داخل و نزد جهانیان بالا می‌برد و این سرمایه بزرگی است.

اگر روابط راهبردی میان دو کشور را بر مبنای منافع مشترک تعریف نکنیم و فقط بر اساس دشمن مشترک ایجاد کنیم این روابط نه تنها ناپایدار می‌شود بلکه کم‌عمق نیز خواهد بود ضمن اینکه استقلال در تصمیم‌گیری را مخدوش می‌کند.

مشکل قالیباف نگاه پررنگ او به «پاستور» است. او در همه حرکات و سکنات خود را با عینک ریاست‌جمهوری تنظیم می‌کند. در سه ماراتن قبلی شکست خورده و هنوز رؤیای جلوس بر صندلی پاستور را از سر بیرون نبرده و برای دستیابی بر آن این‌گونه برای کشور هزینه‌تراشی می‌کند.

زید آبادی در رابطه با پیشنهاد رئیس قوه قضائیه نوشت: برای عملی شدن این پیشنهاد به نظرم لازم است چند کشور اروپایی از جمله سوئد و نروژ و سوئیس و دانمارک و بلژیک و فرانسه و آلمان و ... ضمن استقبال از طرح رئیس قوۀ قضائیه ایران، یک هیئت مشترک را برای بازدید از زندان‌های ایران تشکیل دهند و در همان حال، برای بازدید هر هیئت ایرانیِ مورد نظر آقای رئیسی از زندان‌های کشور خود، اعلام آمادگی کنند!

شاید آقای روحانی هم همچون آقای هاشمی رفسنجانی و همچون بسیاری از مسئولینِ دیگرکه در برابر شعار مرگ بر مخالفین سیاسی‌شان سکوت رضایت‌مندانه‌ای هم می‌کنند، و ای‌بسا، لبخندی هم بر لب می‌آورند، هیچوقت تصور نمی‌کردند که روزی ممکن است علیه آنان هم همان شعار داده شود.