به گزارش سایت خبری پُرسون، از اصفهان؛ هنرستان دخترانه سروش شهر ورنامخواست منطقه زرین شهر، امسال میزبان پروژهای ماندگار و خلاقانه بود؛ رویدادی که در آن نقوش اصیل فرش ایرانی، این میراث کهن هنر و زیبایی، با مهارتهای نوآموزانه دختران هنرجو در رشته معماری داخلی درهم آمیخت و بر دیوارهای سالن ورودی، اجتماعات و امتحانات مدرسه جان تازهای انداخت.
زیبا غلامی، مدیر هنرستان دخترانه سروش که بیش از سه دهه سابقه در آموزش و پرورش دارد، با افتخار از این پروژه یاد میکند و میگوید:«سالها در آموزش و پرورش خدمت کردم، اما دلم میخواست در واپسین سالهای خدمتم، کاری در مدرسه رقم بخورد که هم ماندگار باشد و هم الهامبخش لذا پروژه تلفیق نقوش ایرانی با معماری داخلی را بهمراه تیم هنرآموزان و هنرجویان مدرسه آغاز کردیم دقیقاً همان اتفاقی بود که میخواستم؛ اتفاقی که بچهها را از تمرینِ صرف، به خلق یک اثر واقنکته جالب اینجاست که ایده از دل یک نیاز شکل گرفت؛ «عبور از محدودیتهای مالی در ساخت ماکتهای کوچک و تکراری»
اما هنرجویان با شور و خلاقیت، پا را فراتر گذاشتند. آنها تصمیم گرفتند که از دل فرش ایرانی به عنوان یک سرمایه نمادین فرهنگ و هنر کشور الهام بگیرند و جلوههایی از آن را در معماری معاصر بازآفرینی کنند لذا این تصمیم، نقطه آغاز مسیری شد که به اثری ملموس و الهامبخش انجامید.
این پروژه با هدایت هنرمندانه پردیس علیخانی، هنرآموز جوان رشته معماری داخلی هنرستان، به ثمر نشست. علیخانی که خود سابقه فعالیت در شرکتهای طراحی و معماری داخلی را در کارنامه دارد، در روایت شکلگیری پروژه چنین بیان میکند:«دیدم دانشآموزان، علاقهمندند که فراتر از تمرینات ساده، کاری انجام دهند که بازتاب بیرونی داشته باشد. ما همیشه درباره پیوند بین هنر سنتی و کاربردی صحبت میکنیم به همین دلیل تصمیم گرفتم آن را به یک تجربه عملی تبدیل کنیم. فرش ایرانی، با هندسه دقیق و ریشه عمیق در فرهنگ ما، بهترین الگو برای این کار بود. هنرهای دستی و نقوش ایرانی را با دانش معماری تلفیق کردیم، و حاصل کار چیزی شد که خود بچهها هم باور نمیکردند بتوانند خلقش کنند.»عی و اثرگذار رساند.»
در این پروژه، همهچیز در دست هنرجویان بود؛ از اندازهگیری فضا تا انتخاب نقوش، برآورد متریال و اجرای نهایی
پروژه از طراحی روی بوم و آشنایی با سبکهای مختلف آغاز شد، اما در مدت کوتاهی ابعاد بزرگتری به خود گرفت. قاببندی، بتونهکاری، اجرای تکنیکهای رنگ، ساختاردهی به فرم و حتی انتخاب و ترکیب رنگها برای ایجاد هماهنگی فضایی، همگی با دستان دانشآموزان انجام شد. در این میان، گروهبندی هنرجویان و واگذاری مسئولیتهای مشخص، فضای رقابت سالم و تلاش فردی را در بستر کار گروهی تقویت کرد.
یکی از هنرجویان پایه دوازدهم با شوق میگوید:«وقتی قاب نهایی روی دیوار سالن نصب شد، تازه فهمیدم کاری که کردیم فقط برای نمره نبود؛ واقعاً داشت دیده میشد. حس میکردم منم میتونم توی دنیای واقعی، حتی بیرون از مدرسه، یه طراح باشم.»
علیخانی تأکید دارد که پروژه فقط یک تجربه فنی نبود، بلکه بستری برای پرورش اعتمادبهنفس و آشنایی با بازار کار بود. او میافزاید:«بچهها یاد گرفتند چطور کار را از صفر تا صد مدیریت کنند؛ از انتخاب طرح گرفته تا اجرا و ارائه نهایی. من همیشه میگم یک مهارتجو باید هم ذوق داشته باشه، هم تعهد. این پروژه هر دو را در بچهها تقویت کرد.»
نکته قابل توجه آنجاست که پس از اتمام پروژه، مسئولین مدیریت شهری با بازدید از آثار نصبشده در مدرسه، پیشنهادهایی برای مشارکت این هنرجویان در پروژههای واقعی معماری داخلی در سطح شهر مطرح کردند. این بازخورد، نشانهای از کیفیت کار هنرجویان بود و نقطه عطفی در ایجاد فرصتهای شغلی جدید برای آنان در خارج از فضای مدرسه شد.
غلامی در اینباره خاطرنشان میسازد:«ما در این هنرستان فقط درس نمیدهیم؛ فرصت میسازیم. اینکه دختران ما توانستند اثری خلق کنند که توجه مسئولان شهری را جلب کند، نشان میدهد آموزش مهارتی چقدر میتواند مؤثر باشد. این بچهها حالا با اعتمادبهنفس وارد جامعه میشوند، چون تجربهای دارند که پشتوانهشان است.
از میان دشواریهای اولیه، هزینههای محدود، نگرانی از ابعاد کار و ناشناختگی مسیر، پروژهای پدید آمد که حالا زینتبخش فضای هنرستان شده و الگویی برای پیوند میان مهارت، فرهنگ و بازار کار است.
یکی از هنرجویان پایه یازدهم میگوید:«برای ما، فرش فقط یک وسیله در خانه نبود. وقتی از روی نقوش فرش طرح زدیم و دیوار را رنگ کردیم، انگار یک تمدن را روی دیوارهای مدرسه زنده کردیم. الان می دانم که فقط یک هنرجو نیستیم؛ حس میکنم یک نیروی کاربلدیم.»
اکنون این هنرستان، مأمن آموزش است؛ فضایی برای شکوفایی توانمندیهای دختران نوجوان و جایی که خیال و مهارت به هم میرسند و دیوارهای سرد را با رنگ فرهنگ و اعتماد، گرم میکنند.
منبع: آموزش پرورش