به گزارش سایت خبری پرسون، نیویورکر در مطلبی نوشت: «انگار زمان‌بندی ناجور، بار دیگر، دامن‌گیر بایدن شده است. صبح چهارشنبه، در مراسم عکس‌برداری ناشیانه‌ای که قرار بود پایبندی او را به اصول کهنه‌ی قانون اساسی مانند انتقال مسالمت‌آمیز قدرت به رخ بکشد، چهل‌وششمین رئیس‌جمهور در اتاق بیضی کاخ سفید به دونالد ترامپ خوشامد گفت.
بایدن به مردی که قبلا «دیکتاتور» بالقوه خوانده بود، «تبریک» گفت. بایدن، سنتی را که ترامپ چهار سال پیش در تلاش بی‌امان برای ابطال نتیجه انتخابات کنار گذاشته بود، زنده کرد و قول انتقال بی‌دردسر داد و پیشنهاد کرد «هر چه از دستمان برمی‌آید برای آسایش شما انجام می‌دهیم». صحنه‌ی اطمینان‌بخش دست دادن این دو در مقابل شومینه، گویا به منظور انتقال این پیام بود که آمریکایی‌ها نباید نگران لفاظی‌های انتخاباتی باشند: اگر ترامپ، آنگونه که رئیس دفتر سابق خودش در کاخ سفید هشدار داده است، فاشیستی در کمین بود، بایدن به استقبالش نمی‌رفت، مگر نه؟
ترامپ، اندکی پس از جلسه با بایدن، نه فقط دو مورد از جنجالی‌ترین تصمیمات کارگزینی خود، بلکه احتمالا دو مورد از جنجالی‌ترین انتخاب‌های کابینه در تاریخ را اعلام کرد. ساعت ۳:۱۴ بعدازظهر، ترامپ در شبکه اجتماعی Truth Social نوشت که تولسی گبرد، نماینده‌ی سابق دموکرات کنگره از هاوایی را به عنوان مدیر اطلاعات ملی منصوب خواهد کرد. گبرد، که دو سال پیش حزب دموکرات را ترک کرد و فعالانه به تبلیغ برای ترامپ مشغول شد، بیشتر به دلیل دو ملاقات مخفیانه‌اش با بشار اسد در سال ۲۰۱۷ و بازگو کردن ادعاهای کرملین درباره‌ی مقصر بودن ایالات متحده در حمله‌ی روسیه به اوکراین، معروف است.
دسترسی او به اطلاعات محرمانه، چه رسد به انتصابش به عنوان ناظر این اطلاعات، در هر دولت دیگری، حتی دولت اول ترامپ، تصورناپذیر بود. اما ترامپ ۱۰ دقیقه بعد گزینه دیگری را اعلام کرد که خبر قبلی را از دور خارج کرد: مت گیتز، نماینده‌ی فلوریدا در کنگره که به اتهام مصرف مواد مخدر غیرقانونی و سوء رفتار جنسی با یک نوجوان تحت بازجویی همکاران جمهوری‌خواهش در کنگره است، گزینه او برای دادستان کل آمریکاست.
با این همه جنجال، به راحتی از یاد رفت که ترامپ، فقط یک روز پیش‌تر، اعلام کرده بود پیت هگزث، مجری آخر هفته‌ی فاکس نیوز را که جز خدمت در گارد ملی ارتش هیچ سابقه‌ی دولتی ندارد به عنوان وزیر دفاع خود برمی‌گزیند. هگزث که مدام در تلویزیون بر ضد «ژنرال‌های چپگرا» سخنرانی می‌کند، در دوره‌ی اول ریاست جمهوری ترامپ، آشکارا خواستار عفو جنایتکاران جنگی شده بود. او اخیرا از ترامپ درخواست کرده بود که سی.کیو. براون، رئیس ستاد مشترک را که سیاه‌پوست است اخراج کند تا نشان دهد دیگر از طرح‌های تنوع نژادی و شمول قومیتی در ارتش حمایت نمی‌کند. در چنین وضعیتی، اشاره به اینکه ترامپ همان روز سه‌شنبه کریستی نوئم فرماندار داکوتای جنوبی را، به رغم بی‌تجربگی و افشای قتل توله‌سگش با شلیک گلوله، به عنوان وزیر امنیت داخلی و مسئول سازمان‌های مهاجرتی آمریکا منصوب خواهد کرد، خرده‌گیری بی‌جاست.
با آن اصراری که ترامپ بر نمایش چشم‌گیر وفاداری دارد و با علاقه‌ی وسواس‌گونه‌ای که به تماشای تلویزیون دارد، احتمالا تعجبی ندارد که چرا به این سرعت مقدمات کابینه‌ی دوره‌ی دومش را چیده است؛ کابینه‌ای که شاید بیشتر مناسب فراخوان جذب بازیگر برای یک نمایش واقع‌نما (ریالیتی شو) در حزب جمهوری‌خواه است. پرسش‌هایی که بلافاصله با این انتصاب‌ها پیش آمد، میزان عملی بودن آن را می‌سنجید: آیا تایید این نامزدهای افراطی، حتی در مجلس سنای تحت کنترل جمهوری‌خواهان، ممکن است؟ و اگر تایید شوند، به طور کلی چه چشم‌اندازی درباره تندروی‌های احتمالی دولت جدید ترامپ، ترسیم خواهد کرد؟
پس از خبر انتصاب گیتز، واکنش‌هایی که از سمت کنگره برخاست تصویری گرانبها از نهادی به دست داد که دوباره بر لبه‌ی پرتگاه قرار دارد. جان فترمن، سناتور رک‌گوی دموکرات از پنسیلوانیا گفت: «اسیر کردن لیبرال‌ها… با یک اوباش‌مآبی درجه‌یک». اما به سرعت آشکار شد که جمهوری‌خواهان هم، مانند دموکرات‌ها، در چنگ ترامپ‌اند. او با انتصاب گیتز، و البته گبرد و هگزث، عملا جمهوری‌خواهان را به مبارزه می‌طلبد. ترامپ، پس از هشت سال تماشای جمهوری‌خواهانی که در نهایت مطیع او می‌شدند، به حق معتقد است که آنها باز هم تسلیم او خواهند شد. شاید شلدون وایت‌هاوس، سناتور دموکرات از رود آیلند، درست‌تر از فترمن گفته باشد که انتصاب همزمان گیتز و گبرد مثل نوعی «آزمایش چاپلوسی» از سوی یک دیکتاتور است، آزمایشی برای سنجش «میزان تمایل سناتورهای جمهوری‌خواه به چاپلوسی ترامپ».
این از ترفندهای معمول ترامپ است، هرچند جالب بود که دوباره با چنین سرعتی دست به کار این ترفند شده است. در دوره ی اول ریاست جمهوری‌اش، از اثبات پوچی دستاویز‌های هم‌پیمانان جمهوری‌خواهش لذت می‌برد. او بارها و بارها دست آنها را به عنوان ریاکارانی موفق‌تر از رقبای حزبی‌شان رو کرد. لیندسی گراهام که قرار است رئیس کمیته‌ی قضایی سنای جدید باشد و همیشه معیار خوبی برای سنجش میزان تمایل مقامات جمهوری‌خواه به جلب رضایت ترامپ است، در ابتدا مردد به نظر می‌رسید. اما عصر چهارشنبه در فاکس نیوز حاضر شد و به شان هانیتی گفت که ترامپ «در انتخابات پیروز شد. او حق دارد کابینه‌ی خودش را انتخاب کند» و گیتز را «باهوش» و «با کفایت» خواند.
رونمایی کابینه‌ی ترامپ، برنامه‌اش را برای دولت جدید به روشنی نشان می‌دهد: او فقط نمی‌خواهد با بازگشت به پایتخت، هنجارهای پایتخت را در هم بشکند. می‌خواهد این هنجارها را، و هرکسی را که ممکن است به قوانین پایبند بماند، زیر پا له کند. مطمئنم خجالت دادن بایدن، فقط یکی از لذت‌های جانبی اعلانهای تکان‌دهنده‌ی ترامپ در روز چهارشنبه بود. اثر دیگرش، تحت‌الشعاع قرار دادن انتخاب جان تون، از داکوتای جنوبی، به عنوان رهبر اکثریت جدید جمهوری‌خواهان در سنا بود. او از معدود بازماندگان تشکیلات حزب جمهوری‌خواه از دوران پیشا-ترامپ است، و مانند میچ مک‌کانل، از اقدامات «نابخشودنی» ترامپ که باعث حمله‌ی ۶ ژانویه‌ی ۲۰۲۱ به کنگره‌ی آمریکا شد، انتقاد کرد. (البته این انتقادها مانع حمایت هیچکدامشان از ترامپ در این انتخابات نشد).
قطعا احتمال دارد که گزینههای جنجالی ترامپ در سنا رد شوند، یا حتی کار گیتز به نامزدی رسمی هم نکشد. کوین مک‌کارتی، رئیس سابق مجلس نمایندگان و دشمن قسم‌خورده‌ی او، در مصاحبه‌ای با تلویزیون بلومبرگ بر همین نکته تاکید کرد. گفت: «ببینید، گیتز تایید نمی‌شود. همه این را می‌دانند». مک‌کارتی، که سال گذشته در کودتایی به رهبری گیتز، از ریاست مجلس برکنار شد، معتقد است که گیتز، هرچند غیرقابل تایید است، باعث «حواس‌پرتی» افراد از سایر نامزدهای مشکوک ترامپ می‌شود، و حق با اوست: تا وقتی گیتز مشغول رقابت برای دادستانی کل باشد، تمرکز روی هر جنجال دیگری دشوار خواهد بود. مارکو روبیو، گزینه‌ی ترامپ برای وزارت امور خارجه، و مایک والتز، گزینه‌ی او برای مشاور امنیت ملی، در مقایسه با گیتز، دولتمردانی از روزگار گذشته به نظر می‌رسند.
اندکی پس از اطلاع‌‌رسانی چهارشنبه‌ی ترامپ، استیو بنن، متحد و استراتژیست ارشد سابقش، در یک پادکست طولانی و شاد، از نامزدهای کابینه‌ی ترامپ گفت؛ از ذوق و شوقش برای انتخاب گیتز «درخشان، مصمم، متمرکز، بی‌امان» به عنوان دادستان کل احتمالی، تا «بهت و حیرت داخل شهر» که با حرکت‌های اولیه‌ی ترامپ مواجه شده است. از نظر تاکتیکی، گویا تقریبا با مک‌کارتی هم‌عقیده بود که انتخاب گیتز می‌تواند راه را برای تحمیل گزینههای تکان‌دهنده‌ی دیگری، مانند هگزث و گبرد، هموارتر کند.
اما نمایش‌های مبتذل و جلف‌بازی‌هایی که در رونمایی از گزینههای ترامپ برای پست‌های کلیدی امنیت ملی شاهد بوده‌ایم، نباید اصل موضوع را که به همان اندازه پیش‌یبنی‌پذیر و تکان‌دهنده است پنهان کند: به نظر می‌رسد رئیس‌جمهور سابق – که وعده‌ی انتقام و مجازات داده بود، که آشکارا از «نبوغ» ولادیمیر پوتین در تجاویز به اوکراین تمجید کرده بود، و مشاورانش رویای برچیدن «دولت عمیق» را در سر می‌پرورانند –این‌بار واقعا می‌خواهد وضع را به هم بریزد، همان‌طور که وعده‌اش را داده بود.
چه گیتز، به قول بنن، مثل یک «مشعل» روانه وزارت دادگستری بشود و چه نشود، مسئله اصلی هم به این نامزدها مربوط است و هم به خود آتش‌افروزی. ترامپ تا کجا پیش خواهد رفت؟ بعدازظهر پنجشنبه، ترامپ گزینه‌ی جنجالی بعدی‌اش را هم اعلام کرد: رابرت اف. کندی جونیور، دموکرات سابق و فعال ضد-واکسن و طرفدار تئوری توطئه، به عنوان وزیر بهداشت و خدمات انسانی. ترامپ قبل از انتخابات هم به این مسئله اشاره کرده و گفته بود که دوست دارد کندی در قبال سازمان‌های بهداشت عمومی آمریکا «وحشی» شود. مگر واضح‌تر از این می‌توان صحبت کرد؟
انتظار دارم در روزهای آینده، شاهد اعلانهای بیشتری از این دست باشیم. نسخه دوم ترامپ، از همان ابتدا، حتی افراطی‌ترین افراد و سیاست‌های دوره قبلی‌اش را هم پشت سر گذاشته است. و شاید همین مزیت پنهان رونمایی از کابینه‌ی جدید و عجیب‌وغریبش باشد: فروکش سریع تب تحلیل‌های آتشین، خوش‌خیالی‌های واهی، و دلداری‌های توخالی پایتخت‌نشینان پس از انتخابات که شاید، واقعا شاید، این دفعه اوضاع سر به جنون نخواهد گذاشت.»
منبع: شفقنا
