به گزارش سایت خبری پرسون، کارمندان دولت نخستین ساکنان محله یوسف‌آباد بودند. در اواخر دهه ۳۰ زمین‌های محله یوسف‌آباد را به کارمندان دولت واگذار کردند.
عباس عباسی، از ساکنان قدیمی محله یوسف‌آباد درباره ساکنان این محله می‌گوید: «بخش عمده این زمین‌ها در اختیار کارمندان آموزش و پرورش و وزارت برنامه و بودجه قرار گرفت و بخشی هم به کارمندان وزارت داریی تعلق داشت. در آن دوران قیمت این زمین‌ها در هر قسمت از محله با هم متفاوت بود. زمین‌های شرق خیابان شهید جهان‌آرا به طرف مستوفی و مدبر و ابن‌سینا، متری۴ تومان و غرب جهان‌آرا متری ۲ تومان ارزش داشت و در ازای خرید این زمین‌ها ماهانه مبلغی از حقوق کارمندان کسر می‌شد.
کارمندانی که رتبه‌های بالاتری داشتند قطعات چهارصد تا پانصد متری و به کارمندان جزء قطعات ۱۸۰ تا دویست متری فروخته شد. در آن روزگار مانند امروز زمین‌ها پلاک و نشانی نداشت و فقط موقع خرید به کارمند یک شماره اصلی اعلام می‌کردند. بعد از فروش زمین‌ها، در هر اداره، پست مالی ایجاد کردند و کارمندان با مراجعه به آنها و ذکر شماره‌ای که داشتند، سند و پلاک می‌گرفتند و می توانستند حضوری ملکشان را ببینند.»
عباسی در ادامه روایت می‌کند: «واگذاری این زمین‌ها بدون طراحی شهری، نقشه‌برداری و تعیین حدود کوچه‌ها و خیابان‌ها انجام شده بود. مالکان زمین‌های این خیابان برای ساخت خانه‌هایشان، خیابان را تغییر ندادند و آن را صاف نکردند، بلکه خانه را روی پستی و بلندی‌های این محدوده به شکل ویلایی و دوبلکس بنا کردند. به همین خاطر در زمان ساخت و ساز مشکلات و اختلافاتی برای ساکنان به وجود آمد و همین موضوع باعث شد تا واگذاری زمین‌ها به کارمندان بیشتر طول بکشد.
تا پایان سال ۱۳۲۹ سه هزار قطعه زمین در بخش شرقی یوسف‌آباد واگذار شد ولی ساخت‌وسازی صورت نگرفت. همچنین برای بخش غربی یوسف‌آباد هم دو هزار قطعه زمین در نظر گرفته شد که نقشه‌برداری و تقسیم‌بندی آنها در سال ۱۳۲۹ کلید خورد. در مجموع حدود۲۰خانه در این محدوده بنا شد که مالک برخی از آنها افراد سرشناس آن دوران بودند، مانند جمیل که دشت قزوین متعلق به او بود یا دکتر جبلی، وزیر کشور وقت یا دکتر گنجی، وزیر آموزش و پرورش وقت. از دهه ۴۰ اندک اندک کارمندان آموزش و پرورش زمین‌هایشان را فروختند و کم کم کلیمی‌ها، زرتشتی‌ها و ارامنه به این سمت کوچ کردند. یوسف‌آباد در آن زمان در مقایسه با سایر محله‌های تهران، محله خوبی بود. آب و قنات داشت. تهرانی‌ها و ساکنان محل، خیابان مستوفی را به خاطر سرسبزی و زیبایی اش، پاریس تهران می‌خواندند.»
منبع: همشهری آنلاین
