«برای انجام تحقیق خود، داده‌های ۱۹ کارآزمایی بالینی را تجزیه و تحلیل کردیم که به تأثیر فعال ماندن در بیمارستان بر عملکرد جسمانی شرکت‌کنندگان، خطر مشکلات سلامت بعدی (مانند زمین خوردن) همچنین خطر بستری مجدد در بیمارستان می‌پردازد».
در مجموع، ما داده‌های ۳۰۰۰ سالمند ۵۵ تا ۷۸ ساله را مورد بررسی قرار دادیم که به‌دلیل یک بیماری حاد (مانند نارسایی تنفسی) یا برای جراحی به‌مدت هفت تا ۴۲ روز در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان یا بخش پزشکی عمومی بستری شدند همچنین انواع و مقادیر مختلف فعالیت بدنی، از تمرینات کششی ساده کنار تخت تا برنامه‌های پیاده‌روی و تمرینات قدرتی و هوازی روزانه را بررسی کردیم.
نتایج تجزیه و تحلیل ما نشان داد که افراد مسن‌تری که فعالیت بدنی سبک (مانند پیاده‌روی) را حین بستری در بیمارستان انجام می‌دادند، در مقایسه با کسانی که این کار را نکردند، در پایان مدت اقامت در بیمارستان عملکرد جسمانی بهتری داشتند و ۳۰ روز پس از ترخیص، ۱۰ درصد کمتر در معرض خطر بستری مجدد در بیمارستان بودند. هرچه یک فرد فعالیت بیشتری انجام دهد و شدت آن فعالیت بیشتر باشد، عملکرد جسمانی بهتری دارد و خطر بستری مجدد کمتر می‌شود.
به‌طور کلی، ما دریافتیم که میزان بهینه فعالیت حدود ۴۰ دقیقه پیاده‌روی در روز با شدت متوسط است، یعنی راه رفتن با سرعتی که باعث می‌شود کمی از نفس بیفتید.
نکته مهم این است که افراد مسن‌تری که در بیمارستان فعال مانده‌اند، در مقایسه با افراد غیرفعال، نیز ۱۰ درصد کمتر احتمال دارد که سقوط، ناتوانی یا مرگ را پس از ترخیص تجربه کنند. این امر نشان می‌دهد که فعالیت بدنی ممکن است در برابر اثرات مضر استراحت بیش از حد در بستر در طول اقامت در بیمارستان محافظت‌کننده باشد.
نتایج مطالعات دیگر نیز فواید فعالیت بدنی طی مدت بستری در بیمارستان را نشان داده‌اند؛ به‌عنوان مثال، نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که درمان تحرک اولیه برای بیماران بدحال و بی‌هوشی که در بخش‌های مراقبت ویژه می‌مانند، بهبودی سریع‌تر، عملکرد جسمانی بهتر و روزهای بدون دستگاه تنفس مصنوعی بیشتری دارند. نتایج تحقیق ما نیز با شناسایی انواع ورزش بهینه همچنین میزان فعالیت مورد نیاز برای مشاهده فواید به این شواهد افزوده است.
اهمیت حرکت
این ایده که در بیمارستان باید در رختخواب استراحت کنیم و اینکه فعالیت می‌تواند بهبودی را مختل کند، مدت‌ها تصور اشتباهی بوده است. در واقع، ما از دهه ۱۹۴۰ در مورد اثرات منفی استراحت در بستر آگاهیم.
از آن زمان، تحقیقات زیادی برای استراحت در رختخواب انجام شده است، اغلب برای درک اینکه کاوش‌های فضایی چه تأثیری بر بدن دارند، زیرا فضانوردان دوره‌های طولانی را در یک محیط بدون وزن سپری می‌کنند. با کمال تعجب، طی چند ساعت پس از استراحت در رختخواب، ما شروع به از دست دادن توده عضلانی و استخوانی می‌کنیم. این امر منجر به فرایند از دست دادن قدرت بدنی در اثر بیماری و در نهایت کاهش توانایی انجام کارهای روزانه به‌طور مستقل می‌شود.
اما فعالیت بدنی به پیشگیری از کاهش قدرت بدنی و حفظ قدرت عضلانی مورد نیاز برای تحرک و کارهای روزانه کمک می‌کند و سیستم قلبی عروقی را همانطور که باید کار می‌کند و به جلوگیری از لخته شدن خون در یکی از رگ‌های عمقی بدن و مشکلات گوارشی کمک خواهد کرد.
فواید حرکت فقط جسمانی نیست. نشان داده شده است که ورزش خستگی را از بین می‌برد و خلق‌وخوی را بهبود می‌بخشد همچنین بیماران را با کارکنان و مراقبین مرتبط می‌کند و سلامت روان را بهبود می‌بخشد.
نکته مهم این است که فعال بودن در بیمارستان به بیماران کمک می‌کند تا در زندگی روزمره خود فعال بمانند و یکی از موثرترین راه‌ها برای سالم ماندن پس از بازگشت به خانه است. این ممکن است توضیح دهد که چرا تحقیق ما نشان داد افرادی که در طول مدت اقامت در بیمارستان فعال بودند، میزان بستری مجدد کمتری داشتند.
بنابراین، دفعه بعد که نیاز به رفتن به بیمارستان دارید، کفش‌های پیاده‌روی خود را بردارید. هیچ راه‌حل یکسانی برای همه وجود ندارد اما هر حرکتی مهم است. نکته کلیدی این است که مطمئن شوید فعالیت‌های متناسب با توانایی‌های خود را انجام می‌دهید. اگر در دوران نقاهت پس از عمل جراحی یا بیماری قلبی هستید، باید به آرامی ورزش را شروع کنید سپس به‌تدریج آن را افزایش دهید.
حتی چیزهای کوچک مانند بلند شدن از رختخواب و رفتن به سمت صندلی نزدیک برای استراحت، یا یک قدم زدن کوتاه تا توالت یا کافه تریا شروع خوبی است. اگر مطمئن نیستید از کجا شروع کنید، لازم است با پزشک عمومی، پرستار یا حتی یک فیزیوتراپیست صحبت کنید که می‌َتواند یک روال مناسب را به شما توصیه کند.
یافته‌های این تحقیق در مجله بریتانیایی Sports Medicine منتشر شده است.
منبع: ایسنا
