به گزارش سایت خبری پرسون، فرقانی در بیان بهترین هدیه به جامعه خبرنگاری و روزنامه نگاری کشور می گوید: بهترین هدیه این است که یک قانون جامع رسانه ای تصویب شود که در آن اول؛ حقوق حرفه ای روزنامه نگاران و دوم استقلال حرفه روزنامه نگاری به رسمیت شناخته شود. علاوه بر آن شرایط و فضای مطلوب فعالیت های آزاد رسانه ای در چارچوب قانون تضمین و ایجاد شود و همه به آن تمکین کنند.
دکتر محمد مهدی فرقانی، استاد روزنامه نگاری و ارتباطات ضمن تبریک فرا رسیدن روز خبرنگار می گوید: روز واقعی خبرنگار آن روزی است که ما بتوانیم حقوق حرفه ای روزنامه نگارانمان را در چارچوب قانون جامه عمل بپوشانیم. استقلال حرفه ای رسانه هایمان تامین و تضمین شود و روزنامه نگاران ما آزادی عمل لازم را در یک فضای مطلوب اجتماعی برای انجام مسئولیت ها و وظایف حرفه ایشان داشته باشند.
او در بیان بهترین هدیه دولت، مجلس و قوه قضاییه به جامعه خبرنگاری و روزنامه نگاری می گوید: بهترین هدیه دستگاه های رسمی به روزنامه نگاران این است، یک قانون جامع رسانه ای را تصویب کنند و در آن نکاتی که در ادامه ذکر می کنم دیده شده باشد نه خط و نشان کشیدن برای روزنامه نگاران و رسانه ها.
او ادامه می دهد: اولین قانون مطبوعاتمان را بلافاصله بعد از انقلاب مشروطه به اقتباس از اولین قانون مطبوعات فرانسه نوشتیم. اولین قانون مطبوعات فرانسه 1881 تصویب شد و ما سال 1906 شاهد انقلاب مشروطه بودیم که قانون مطبوعات را هم در سال بعد نوشتیم. در سال 1935 اولین قانون حمایت از حقوق حرفه ای روزنامه نگاران در فرانسه به تصویب پارلمان رسید ولی ما هیچگاه آن قانون را اقتباس نکردیم. چرا؟ چون حکومت ها دوست نداشتند که روزنامه نگاران صاحب حقوق قانونی، امنیت شغلی و حق نقد و نظارت اجتماعی باشند. البته در کنار حقوق حرفه ای، مسئولیت اجتماعی هم دارند. یعنی باید پاسخگوی عملکرد خودشان هم باشند و در قبال مسائل و منافع عمومی احساس مسئولیت داشته باشند.
فرقانی به بیان مواردی می پردازد که باید در قانون جامع رسانه ای لحاظ شده باشند و می گوید: در این قانون جامع باید اول؛ حقوق حرفه ای روزنامه نگاران و دوم استقلال حرفه روزنامه نگاری به رسمیت شناخته شود. علاوه بر آن شرایط ورود به این حرفه، نظام اقتصادی مطبوعات و رسانه ها، استقلالشان از دولت به مفهوم عام و… باید به رسمیت شناخته شود.
فرقانی در بیان مشکل حرفه روزنامه نگاری در کشور می گوید: مشکل حرفه روزنامه نگاری ما اول؛ فرهنگی و دوم؛ ابزاری و حقوقی است. مشکل فرهنگی این است که خیلی ها نمی خواهند یا نمی توانند باور کنند که رسانه ها و روزنامه نگاران حقوقی دارند و این حقوق برای تضمین وجود یک حکومت سالم و کارآمد باید تامین شود چون در غیر این صورت ضریب خطا و فساد در ساختار دولت افزایش پیدا می کند.
او ادامه می دهد: مشکل دوم خلاء قانونی است. ما تنها قانونی که بعد از مشروطه تاکنون داشتیم، قانون مطبوعات است که همه کم و بیش از جزئیات آن آگاه هستند و همواره نبایدهای آن به جای بایدها بیشتر می شود. در قانون مطبوعات واژه روزنامه نگار نداریم و در آن چیزی به نام بحث حقوق مطبوعات مطرح است نه حقوق روزنامه نگار.
فرقانی تاکید می کند: جامعه رسانه ای ما چیزی فراتر از حقوق قانونی خود را نمی خواهد. حق برخورداری از آزادی های مشروع برای انجام وظایف حرفه ای، حق داشتن امنیت شغلی، استقلال حرفه ای و در کنار آن به رسمیت شناخته شدن انجمن ها و تشکل های صنفی، بحث آموزش روزنامه نگاری، تدوین یک مرامنامه اخلاقی به وسیله اعضای این حرفه نه دولت یا مجلس و… . علاوه بر آن ما نیاز داریم تا به کل جرایم مطبوعاتی، مطابق با قانونی اساسی رسیدگی شود نه مطابق با آنچه در سال 1379 در اصلاحیه قانون مطبوعات آمد و بعد تعریفی که مسئولان قضایی وقت از جرایم مطبوعاتی کردند. بنابراین بهترین هدیه به جامعه روزنامه نگاری کشور این است که شرایط و فضای مطلوب فعالیت های آزاد رسانه ای در چارچوب قانون تضمین و ایجاد شود و همه به آن تمکین کنند.
منبع: شفقنا
