به گزارش سایت خبری پرسون، قاسم محبعلی تحلیلگر مسائل بین الملل در یادداشتی نوشت: سفر رئیس جمهور به کشورهای ونزوئلا، نیکاراگوئه و کوبا که در آمریکایی جنوبی واقع هستند هر چند که به گفته خود رئیس جمهور و برخی دیگر برای ایران ارزش راهبردی دارد و حتما نیز برنامه ریزی هایی در این خصوص صورت گرفته، اما اینکه چرا این دولت در سیاست خارجی خود چنین رویکردی را اتخاذ کرده که ارتباط با این کشورها را در دستور کار خود قرار دهد به نظر می رسد ایران به واسطه شرایط تحریمی نمی تواند ارتباط موثر اقتصادی، تجاری و ... با کشورهای تاثیر گذار داشته باشد به سمت برخی کشورهای کوچک تر می رود.
البته ارتباط با روسیه یا چین را می توان برگ برنده ای از این حیث در نظر گرفت. اما در شرایط حاضر روسیه نیز با توجه به تحریم هایی که از سوی آمریکا و اتحادیه اروپا بر این کشور وضع شده مدت هاست که رفت و آمدی به آن صورت انجام نمی دهد. لذا نه خود آقای پوتین می تواند سفری داشته باشد نه مقامات دیگر کشورهای موثر به این کشور سفر می کنند. در حالی که آنها نیز خودشان مشکلاتی شبیه ایران دارند. لذا طبیعتا به سمت ایران گرویده می شوند.
به قول قدیمی ها «بیا سوته دالن گردهم آییم.» یعنی کشورهایی که به لحاظ اقتصادی ضعیف و تحریم هستند و هم در سیاست خارجی خود با مشکلاتی مواجهند کنار هم جمع می شوند. این مشکلی است که وجود دارد. منتها ایران در گذشته روابط گسترده تری با ترکیه داشت و هر شش ماه یک بار سفرهایی در سطوح عالی به این کشور صورت می گرفت و کمیسیون مشترک دو کشور مرتب در سطوح وزرای خارجه، معاونین و کارشناسان برگزار می شد.
در خصوص پاکستان، کشورهای حاشیه خلیج فارس، مالزی و برخی کشورهای اروپایی نیز همین رویکرد پیش می رفت. اما الان طبیعی است که آن شرایط وجود ندارد. هر چند که شاید اگر ایران این شرایط را نداشت و مثال تحریم نبود شاید سیاست خارجی و روند سفرها به نحو دیگری پیش می رفت، اما اکنون نیز فعال آنچه مطرح است این نیست که تحریم های ایران برداشته شود. چرا که تحریم های ایران به دسته های مختلفی گسترش پیدا کرده و با مسائل پیرامون اوکراین و مسائل حقوق بشر، تحریم های دیگری نیز بر ایران تحمیل شده و آن چیزی که امروز برای طرف های مقابل مدنظر است اصطلاح توقف در برابر توقف است.
یعنی ایران برنامه های غنی سازی خود را متوقف کند و در این سطح نگه دارد و از آن طرف نیز دیگر غربی ها ایران را مورد تحریم مجدد قرار ندهند. لذا بدین معنی نیست که تحریم ها برداشته می شود یا فروش نفت برای ایران به طور کامل آزاد خواهد شد. ایران اکنون در بهترین حالت می تواند یک میلیون بشکه نفت صادر کند در حالی که در گذشته چیزی در حدود دوونیم میلیون صادرات نفت داشتیم. لذا در توقف برابر توقف شرایط فعلی ادامه پیدا خواهد کرد و گشایش هایی مثل اینکه ایران مواد غذایی و دارویی وارد کند نیز مطرح می شود اما از نظر سیاسی تغییری حاصل نخواهد شد. در مورد اشتراک نوع رویکرد دولت سیزدهم با دولت های نهم و دهم نیز باید گفت که نگاه مشترک است، اما شاید به آن صراحت برخی از شعارهایی که در دوران آقای احمدی نژاد به ویژه در دولت اول داده می شد مطرح نشود اما نگاه کلی یکسان است و درکی که از سیاست خارجی و جهان وجود دارد مشترک است.
منبع: آرمان ملی
