در آخرین روز پاییز؛
به گزارش سایت خبری پرسون، عشرت کراری در یادداشتی نوشت: پرندگان مهاجر اگر عقل داشتند که دیگر به این سرزمین نمی‌آمدند!! جایی که همچنان عده‌ای دست به ماشه و چشم به تور، منتظرند تا صید کنند، بخورند و بفروشند. این روزهای آخر آذر ۱۴۰۰ نیز بار دیگر قوهای زیبای فریدونکنار خبرساز شدند، معاملات بر سر این قوها میلیونی است! آنچه از کشتار قوها نیز در تصاویر خبری دیدیم، آزارنده است طوری‌که نمی‌شود نگفت و ننوشت:
بشر کرده کشتار درنا و قو
زده کشته طوری مپرس و مگو
باید اعتراف کرد که میزبانان شایسته‌ای برای این پرندگان عزیز و زیبا نبودیم و نیستیم. طی آن‌همه مسافت جهت رسیدن به این‌همه جنایت؟
پرنده‌یْ مهاجر به چندین امید
از آنجا پرید و بدینجا رسید
انگشتی که ماشه را می‌چکاند، حتما با خودش دلایلی دارد، اما انسانیت می‌گوید، جان این پرندگان که با امید و علاقه به سوی ما کوچ می‌کنند، از بهر طمع و غرض هدف قرار می‌گیرد.
پیر و جوان از این لامروتی به ستوه آمدند؛ گفتند و نوشتند:
که دل‌هایمان شد از آن غم کبود
نه! این رسم مهمان‌نوازی نبود
درست است که اقتصاد فلج و چرخه‌ی معیوب آن در کشور گریبان همه را گرفته اما آیا تاوان آن، کشتن و خرید و فروش این موجودات بی‌زبان است؟
چرا بال پرواز مرغابیان
شده زخمی اقتصاد ای فلان؟
سرخرود را امن کنیم و فریدونکناری که با آن‌همه طبیعتِ پر از جان میهمان‌دار قوهایی است که با زیبایی خیره‌کننده‌شان، لطیف‌ترین صحنه‌های زیست بوم را رقم می‌زنند:
نیرزد هزاران هزاران دلار
به کشتار غاز فریدونکنار
ما که امیدمان از پندگیری شکارچیانی که نسلشان منقرض نمی‌شود؛ قطع شده اما دیگر بار برای دل خودمان توصیه می‌کنیم که:
مکش بعد از این ای برادر تو قو
چو جان را خدا داد مستان از او
