چینی‌ها و اروپایی‌ها بارها در مخاصمات، تحریم یا جنگ‌های تجاری و ارزی آمریکایی‌ها قرار گرفتند و متضرر شدند اما در نهایت به مدل‌سازی‌های حقوقی و سپس رقابت‌های تجاری روی آوردند. به نظر می‌رسد که ایران نیز باید خود را به این قابلیت برساند که حقوق خود را چه بر اساس مذاکره و چه بر اساس رویدادهای قضایی و حقوقی و رقابت‌های تجاری ظرفیت‌سازی کند.
ساسان شاه ویسی کارشناس مسائل سیاسی و اقتصادی در گفتگو با سایت خبری پرسون، در خصوص مهم‌ترین راهکارهای ایران و دولت سیزدهم برای آزادسازی اموال بلوکه شده، گفت: مطالبات ایران از کشورهای مختلف باید در چند سطح طبقه‌بندی و دسته‌بندی شود. بخشی از این مطالبات مربوط به صادرات فرآورده‌های نفتی بوده و بخش دیگر به مبادلات بین شرکتی که شرکت‌های ایرانی به شکل اعم صورت دادند و از آن طرف بانک‌هایی که باید اقدام به انتقال این منابع می‌کردند اما بخشی از آن‌ها را بلوکه کردند، مربوط است.
شاه ویسی ادامه داد: مطالبات گذشته ایران در انگلستان، آلمان، ژاپن و به خصوص در ایالات متحده آمریکا که حجم بزرگ‌تری از بلوکه کردن پول‌ها است، بخش دیگری از مطالبات ایران را تشکیل می‌دهد.
وی تصریح کرد: اعداد و ارقام مختلفی در دولت یازدهم و دوازدهم مطرح می‌شد. در حال حاضر نیز که قرار است ارزیابی‌هایی صورت گیرد، اعداد و ارقام مختلفی مطرح می‌شود. برخی‌ها اعداد را با خسارت‌های آن مطرح می‌کنند و برخی‌ها صرفاً به اصل مطالبات ارجاع می‌دهند. این مسئله یک چندوارگی را برای محاسبات و نحوه رتق و فتق این مطالبات به وجود آورده است.
این کارشناس مسائل سیاسی و اقتصادی خاطر نشان کرد: در گذشته ما شکایتی را به دیوان لاهه بردیم که بر اساس روابط یک پرونده خاصی تعریف شد و هیئت دو طرف در آنجا حضور پیدا کردند که با نازل کردن خسارت‌ها و تزریقاتی که نسبت به وجوه ایران توسط آمریکا در یک بازه 30 ساله صورت گرفت، این پول‌ها به طریقی مستهلک شد و حداقلی از آن مانده که آن هم در پرونده‌های دو طرف بیشتر مطرح شد.
شاه ویسی اظهار داشت: یکسری کانال‌های مالی توسط اینستکس، سوئیس و .... به وجود آمد که سوئیسی‌ها یا حتی چینی‌ها واسطه‌گری کنند و یک روابط حداقلی را به وجود آورند تا پول‌هایی که بین ایران و اروپا و آمریکا است را به کالاهای انسان‌‌دوستانه شیفت کنند. این یک روش برای آزادسازی پول‌های بلوکه شده است که به نظر می‌رسد فرسایشی است.
وی همچنین افزود: روش دیگری که ما در پرونده لوکزامبورگ از آن استفاده کردیم، شکایت قضایی صورت گرفت و تقریباً ۱.۶ میلیارد دلار از منابع بلوکه شده ایران توسط دادگاهی در لوکزامبورگ آزاد شد. این یک رویکرد قضایی است که بسیار مؤثر بوده است.
این کارشناس مسائل سیاسی و اقتصادی در ادامه تشریح کرد: رویکرد دیگر این است که این مطالبات را شیفت کنیم همانند اتفاقاتی که بین ما و چین می‌افتد یعنی کشورهایی که هم‌سو هستند و می‌خواهند کمک کنند، مطالباتی به وجود می‌آید و آن را در مسیری که بتوانند فعل خواستن، توانستن و شدن را پیاده کنند، حرکت می‌دهند.
شاه ویسی بیان داشت: ایران قریب به ۵۰ میلیارد دلار معاملات مختلف را با چینی‌ها صورت داده است. صرف نظر از این‌که رفرنس‌های مالی آن برای تجار و منابع مالی ما کمی گران تمام می‌شود، با توافق‌های راهبردی بانکی که با چینی‌ها انجام دادیم توانستیم بخش بزرگی از مطالبات خود را جاری کنیم و مورد مبادله قرار دهیم. علاوه بر این یک جریان بزرگ نیز در این چند وجهی بودن روابط بین الملل وجود دارد.
وی با اشاره به این‌که امروز بزرگ‌ترین شریک تجاری آمریکا در دنیا ابتدا چینی‌ها و پس از آن اروپایی‌ها هستند، عنوان کرد: چینی‌ها و اروپایی‌ها بارها در مخاصمات، تحریم یا جنگ‌های تجاری و ارزی آمریکایی‌ها قرار گرفتند و متضرر شدند اما در نهایت به مدل‌سازی‌های حقوقی و سپس رقابت‌های تجاری روی آوردند. به نظر می‌رسد که ایران نیز باید خود را به این قابلیت برساند که حقوق خود را چه بر اساس مذاکره و چه بر اساس رویدادهای قضایی و حقوقی و رقابت‌های تجاری ظرفیت‌سازی کند.
این کارشناس مسائل سیاسی و اقتصادی در پایان گفت: اظهارات سید حسن نصرالله در این خصوص که اگر نخواهند سرمایه‌گذاری مؤثری در زیرساخت‌های نفتی لبنان انجام دهند ما از ایران دعوت می‌کنیم که سرمایه‌گذاری‌ها را انجام دهد، از آن جنس مدل‌سازی‌هایی است که می‌تواند رقابت‌های تجاری را نیز به مدد بیاورد که بخشی از مطالبات ما حل شود و ظرفیت‌های تأمین منابع خارجی ما را ارتقا دهد.
