به گزارش سایت خبری پرسون، نبی‌اله عشقی‌ثانی فعال سیاسی نوشت: متاسفانه فاصله کنترل ودرمان کووید 19 توسط انسان متمدن قرن بیست‌ویکم همچنان روبه افزایش است وبرای معالجه قطعی این بیماری بسیار فراگیر وکنترل‌ناپذیر روش درمانی مشخصی که مورد تایید مجامع بهداشت جهانی باشد، ارائه واعلام نشده است .پزشکان همچنان بر اساس تجارب شخصی وروش ابداعی خود برای درمان بیماران اقدام می‌کنند.همچنینرعایت فاصله اجتماعی، جداسازی وکاهش تماس مردم با هم ودوری جستن از یکدیگر، حضورنیافتن در تجمعات ودورهمی‌ها به‌عنوان موثرترین راهکار برای پیشگیری از انتشار بیماری کروناتوصیه می‌شود.
این سوال همچنان مطرح است که چرا وقتی در دیگر نقاط جهان قرنطینه کردن جمعیت مطرح وبه اجرا گذاشته شد، برخی مسئولان بهداشت ودرمان این نوع جداسازی وقرنطینه کردن را شیوه‌ای منسوخ‌شده دانستند ومورد توجه قرار ندادند واجرا نکردند که البته در زمان مناسب باید بدان پاسخ داده شود.اکنون در عصری زندگی می‌کنیم که محصولات دانش پزشکی به فاصله بسیار کوتاهی از ابداع وتولید به دیگر نقاط جهان عرضه می‌شود وهمگان می‌توانند از آن بهره مند شوند وانحصار قابل ذکری وجود ندارد. خوشبختانه اکنون چندین نوع واکسن در کشورهای مختلف ازجمله کشورخودمان تولید وعرضه شده است که برای پیشگیری از همه‌گیری بیشتر کرونا بسیار مفید است و با واکسیناسیون عمومی امید به قطع فرایند انتشاراین بیماری افزایش زیادی یافته است.
سوالی که مطرح است اینکه در شرایطی که در بسیاری از کشورهای جهان میزان تلفات انسانی،به جز چند استثنا، خیلی کاهش یافته است، حتی میزان مرگ ومیرها به تعداد انگشتان دودست رسیده است که جای خوشحالی دارد ومی‌رود که امید به بهبودی را به حد قابل قبولی افزایش دهد، چرا در کشور ما تعداد تلفات روزانه به بیش از ۶۰۰ نفر رسیده یعنی به یکی از پرتلفات‌ترین کشورهای جهان رسیده‌ایم؟ با وجود تاکید همه مجامع جهانی برای جداسازی مردم و رعایت فاصله اجتماعی،حتی قرنطینه کردن شهرها در کشور ما به‌رغم صد‌ور دستورات ووضع مقررات یرای کاهش رفت‌وآمدها وتماس‌ها و درجه‌بندی شهرها به قرمز وزردوسفید واعلام تعطیلی ادارات ومشاغل وبسیج ماموران انتظامی وپلیس راهوار وتعیین مجازات برای جلوگیری از ترددها به‌منظور حفظ جان مردم وکاهش این‌همه مرگ ومیر روزانه، ما چه مردمی هستیم که برای فرار از مقررات از یکدیگر سبقت می‌گیریم و نه‌تنها به فکر هموطنان خودمان نیستیم بلکه برای حفظ جان خودمان هم ارزشی قائل نیستیم و تلاشی نمی‌کنیم.
چرا از اینکه با خودخواهی، راحت‌طلبی وبی‌توجهی به جان دیگران درمسیر قتل‌عام مردم گام برمی‌داریم احساس شرمندگی وخجلت نمی‌کنیم؟ چرا فراراز محدودیت‌های کرونایی را نوعی زرنگی می‌دانیم؟هر شب در تلویزیون بیمارستان‌ها را می‌بینیم که تخت خالی برای پذیرش بیماران وجود ندارد،کادر پزشکی وپرستاران خسته وملتمسانه از ما درخواست همراهی برای کاهش تردد ورعایت فاصله اجتماعی می‌کنند، اما ما هیچ توجهی نمی‌کنیم، با این وجود آیا بازهم حق داریم خودرا انسان بدانیم؟ آیا به قولی،زمان آن فرانرسیده است که با وضع قوانین سختگیرانه وتعیین مجازات‌های بازدارنده، افراد خاطی ومتجاوز به حقوق مردم مورد محاکمه قرار گیرند وبه شدت مجازات شوند تا حقوق عامه تابدین حد خدشه‌دارنشود و پایمال نگردد و جان عزیز مردم فدای این مسئولیت‌نشناسان نشود. با امید به فرارسیدن دوران زندگی بدون کرونا، خواهش می‌کنیم سهم خود را در شکست کرونا بپذیرید.
توجه: مطلب مندرج صرفا دیدگاه نویسنده است و رسانه پرسون در قبال آن هیچ موضعی ندارد.
منبع: آرمان ملی
