به گزارش سایت خبری پرسون، کنفرانس خبری فرهاد مجیدی پس از دیدار با پدیده و دیالوگهای سرمربی استقلال؛ مجیدی با حضور در نشست خبری گفت: «سلام عرض میکنم؛ آقای علینژاد قبل از بازی درباره من مصاحبه کردند. از ایشان خواهش میکنم از جایگاهشان سوءاستفاده نکنند. رییس مجمع باشگاه استقلال آقای سلطانی فر است و علینژاد در جایگاهی نیست که درباره شغل من صحبت کند. فقط یک پیغام میرسانم؛ اینکه هرکاری بکنید، من تیمم میبرد.»
مجیدی بعد از گفتن این جملات با مشت روی میز کنفرانس کوبید و سریعاً سالن را ترک کرد.
فوتبال ایران مرحله دردناکی از زندگی نسبتا ناکامش را تجربه میکند.
مربیان نسل جدید که حالا میانسالی را تجربه میکنند؛ باید آزادانه و طبق مقرارات باشگاهداری حرفه ای، کارشان را انجام بدهند اما کجای فوتبال کارش درست است که این یکی باشد؟
همه چیز که درهم است، هر کی به دیگری پیچیده؛ یکی به توپ، دیگری به هیئت مدیره، آن یکی آویزان پستهای درجه پایین و دیگری عشق سفر... بچههای این نسل را چه کسی در فوتبال ایران مدیریت میکند؛ این مدیران؟ اینها که اشک بچهها را درآورده اند. آخر این وضعیت باشگاهداری است؟
علی دایی، علی کریمی، فرهاد مجیدی، منصوریان و یحیی گل محمدی در همین شرایط ناهنجار کار میکنند. این فقط درد فرهاد مجیدی نیست که بعد از برد تیمش طبعاً باید مثل همه جای دنیا و طبق قواعد زندگی و فوتبال شادی کند؛ نه این در جنگ با مدیران و تصمیم سازان استقلال، انرژی و توانش را از دست بدهد.
آخر این نامش چیست؛ واقعا به این میگویند فوتبال؟ به این میگویند باشگاهداری حرفهای؟
خبر ورزشی