به گزارش سایت خبری پرسون از خراسان شمالی، از راه رسید بهاری که در میان ماه های خدا لبخند طبیعت است ،و چه زیباست کوچ بهاره را می گویم دل کندن از تپه های سر سبز مراوه تپه ماهور های قشلاق این مکان زیبا و حرکت بسوی ییلاق های خراسان شمالی.
چهل روز از بهار که سپری می شود عشایر خراسان شمالی باید پا به پای دام هایشان دل به هوای کوچ ببندند و راهی شوند.
گاهی اردیبهشت هم پای خرداد و تیر و مرداد میشود تا زمان برای عشایر سپری شود
شروع ییلاق به دستور بزرگان ایل صورت میگیرد به همین دلیل تمام ایل منتظرند تا فرمان کوچ صادر شود.
و اینجاست که صدای هم همه ی عشایر آهنگ کوچ را سر می دهند.
زندگی عشایر خراسان شمالی با کوچ گره خورده است.لازمه رمه گردانی در مراتع همان جابه جایی و حرکت دامها و افراد ایل بین مناطق ییلاقی و قشلاقی است
عشایر خراسان شمالی 6 ماه از فصول سررد را در مناطق قشلاقی استان های هم جوار واز جمله حدفاصل شهرهایی هم چون مرائه تپه-کلاله وگنبد کاووس سپری می کنند.
حال اتراق گاه های عشایر خراسان شمالی همچون دردی-نارلی داغ-چوپانجق-خوجه گلدی و... هستند اتراق گاه هایی که گاهی نسیم بهاری باعطر طبیعت مشام آدم را نوازش می کند.
همیشه این کوچ بهاره است که عشایر را به سمت ییلاقات شاه جهان -سالوک-آلاداغ-گلیل و... روانه می کند. این ییلاقات از دهم اردیبهشت ماه آغازمی شود. وپایان رسیدن کوچ به نحوه ی رسیدن آنها برمی گردد که اگر کوچ به روش سنتی انجام شود حدود یکماهی طول می کشد.
حال به همراه تیم تصویر برداری همراه لحظه های ناب عشایر هستیم سفری که مقصدش چمن زار های شیروان است.
صدای زیبای زنگوله دام ها صدای زندگیست صدایی که برای شنیدنش باید پای دردو دل عشایر نشست عشایری که دستانشان آغشته به بوسه های ناب خداوند متعال است.
در اتراق گاه عشایر پای صحبت کربلایی محمد یکی از عشایر شیروان نشستیم کسی که چروک های پیشانیش نشان از تجربه های گرم و سرد ایل داشت.
کربلایی محمد هم مانند بسیاری دیگر از عشایر با گرمتر شدن هوا پشم های گوسفندان را چیده و در حال اسکان گرفتن عشایر خود است.
خانوار های عشایر عمده پشم های چیده شده از گوسفندان را برای مصارف شخصی خود همچون: دوخت لحاف و تشک و یا تولید گلیم و سفره کردی استفاده می کنند.
و بخش مازاد آن را می فروشند. از موی بزها هم با توجه به خاصیت ضد آب بودن در تولید سیاه چادر های عشایر استفاده می شود.
البته شنیده ها حاکی از آن است که برخی عشایر مازاد پشم های خود را دور میریزند و یا آتش می زنند.
اشک درچشمان کربلایی محمد جمع شده بود و همزمان در میان گله قرار گرفت و گفت داشتن 500 راس گله برایم دردی را دوا نمیکند چرا که خشکسالی امسال –علوفه ی گران –وجود دلال های بی وجدان آتشیست بردلهایمان که مرحمش دست مسوولان است اما هیچکس بفکر عشایر نیست.
او گفت: برای چیدن پشم گوسفندان دست به دامان مسوولان شدیم تا بتوانیم دستگاه برقی پشم زنی را تهیه کنیم. اما آنقدر نامه نگاری هایش زمان برد؛ که دیگر نه دستگاهی به دستمان رسید و نه پشمی بر تن گوسفندانمان باقی ماند، چراکه پشم هارا توسط کارگران عشایر کوتاه کردیم که هزینه ی هر راس گوسفندی که پشم هایش کوتاه میشود 7 الی 8 هزار تومان دستمزد است اما چه فایده که پپشم هارا دلالان زیر 2هزار تومان خریداری می کنند.
کربلایی محمد، با دستانش اشکهایش را پاک کردو گفت حال و روز عشایر خوب نیست حتی دیگر همسران ما، قادر به بافتن سفره کردی و گلیم نیستند چرا که باز هم برای ما صرفه ی اقتصادی ندارد.
همسر کربلایی محمد ضغری خاتون که در کنارمان قرار داشت گفت: دیگر بند های قالی عشایر را به فراموشی می سپارند چه جمله ی درد ناکی بود صغری خاتون در ادامه گفت: سالهاست نخ میریسیم و گلیم می بافیم اما همچنان سود این بافته های رنگین بر جیب دلالان میرود
چه فایده که پشم را بزنیم و آن را در دل آتش روانه کنیم چه فایده که قالی را ببافیم و آن را روانه ی دستان خالی کنیم.
وقتی پرسیدم هر گلیم را چقدر به دلالان می فروشید گفت گفتنش فایده ای ندارد چرا که دلال زیر قیمت می خرد و با بیشترین قیمت آن را میفروشند و صادر می کنند آنها از ما 35 هزار تومان می خرند اما چه فایده که هنرمان ارزشی ندارد و ما دیگر گلیم هم نمی بافیم چرا که برای ما صرفه ی اقتصادی ندارد.
کربلایی محمد و دیگر عشایر از مشکلاتشان می گویند از گران شدن علوفه و افزایش قیمت نهاده های دامی بسیار گله مندند.
آنها می گویند سال گذشته جو را کیلویی 1700تومان میخریدیم اما الان قیمت جو بیش از سه برابر افزایش یافته و عشایر دیگر توان خرید علوفه را ندارند.
کربلایی محمد با اشاره به کاهش بارندگی ها در خراسان شمالی و آماده نبودن میان بند خواستار توجه بیشتر به عشایر بود تا بتوانند مدت بیشتری را درقشلاق سپری کنند.
