نامزدهایی که همه خود را مدعی نجات کشور می‌دانستند و پدر علم اقتصاد ایران، چرا در مورد وضعیت کرونایی کشور حرف نزدند؟
به گزارش سایت خبری پرسون، مصطفی داننده نوشت: مناظره اول به پایان رسید. در انتهای این مناظره، دو نکته مهم مثل قارچی که پس از باران بیرون می‌زند برای ما هویدا شد. اینکه کشور درگیر کرونا و تحریم نیست.
نه مجری تلویزیون نه نامزدهای انتخابات در مورد ترامپ و تحریم حرف نزدند. انگار در تمام این مدت، آمریکا سینی دلار را جلوی روحانی و دولتش گرفته بود و هی تعارف می‌کرد بردارید، اما رئیس جمهور دست رد به سینه ترامپ می‌زد و می‌گفت ما به دنبال ریاضت اقتصادی هستیم!
همه ما و آنهایی که در مناظره حاضر بودند می‌دانند اگر ترامپ نبود و برجام به کما نرفته بود، الان هیچکدام از آنهایی که رویای رسیدن به پاستور دارند شانسی برای پیروزی نداشتند و مردم برای ادامه زندگی با ثبات‌شان به تفکر برجامی رای می‌دادند و نه مخالفان آن.
اتفاقی که در سال 96 هم افتاد. مردم به خاطر برجام به حسن روحانی رای دادند تا برجام ادامه پیدا کند. آنها نگفتند اگر رئیس جمهور بودند و ترامپ می‌آمد با تحریم‌ها چه می‌کردند و چگونه کشور را اداره می‌کردند؟ آنها که برجام را تلف کردن وقت می‌خوانند، صریح به مردم بگویند اگر ترامپ بود و برجام نبود، چه بلایی سر ایران می‌آمد؟ اگر کشورهای جهان دست به دست ترامپ دیوانه می‌دادند کار به کجا می‌رسید؟ آیا ونزوئلا بودن را تجربه می‌کردیم؟
نامزدهایی که همه خود را مدعی نجات کشور می‌دانستند و پدر علم اقتصاد ایران، چرا در مورد وضعیت کرونایی کشور حرف نزدند؟ به گفته ربیعی سخنگوی دولت « در شوک نخست کرونا، یک میلیون و ۳۰۰ هزار شغل در معرض تهدید قرار گرفت و در پی آن یک میلیون و ۵۰۰ هزار نفر از کار بیکار شدند.»
چرا درمورد این بیکاری حرف زده نمی‌شود؟ نامزدهای همه چیز دان، از طرح‌های خود برای اقتصاد کرونایی حرف نزدند. نگفتند مردمی که به خاطر کرونا بیکار شدند، در دولت آنها چه تسهیلاتی دریافت می‌کنند.
در انتخابات آمریکا، کرونا و مسائل مربوط به آن یکی از مهم‌ترین بحث‌های بین ترامپ و بایدن بود اما در ایران انگار نه انگار که کرونایی هست و زندگی مردم را درگیر خود کرده است.
نامزدهای محترم به طور مثال برای قشر تالاردارها یا اهالی پاساژها که در یک سال گذشته با تعطیلی‌های گسترده روبرو بودند، چه مشوق‌هایی در نظر می‌گیرند تا بیش از این زمین نخورند؟
سوال‌هایی که مجری برنامه از نامزدها پرسید، من را به یاد دوربین مخفی انداخت که در دهه 70 از تلویزیون پخش می‌شد. خبرنگار از مردم می‌پرسید که «کلا نظرتون چیه؟»
واقعا احتیاجی به این هم گوی، نامه و پاکت نبود. همان سوال دوربین مخفی را مطرح می‌کردید تا حداقل جوابی مربوط به سوال دریافت می‌کردید.
سوال‌های کلی و حرف‌های کلی‌تر، ویژگی مناظره اول بود. مردم نفهمیدند که مردان سیاست در ایران چه برنامه‌ای برای زندگی آنها دارند.
توجه: مطلب مندرج صرفا دیدگاه نویسنده است و رسانه پرسون در قبال آن هیچ موضعی ندارد.
منبع: عصر ایران
