به گزارش سایت خبری پرسون، رمان «خان و دیگران» که از آثار برجای‌مانده از عبدالحسین نوشین، نویسنده و هنرمند نام‌آشنای تئاتر است به همراه مقاله‌ای بلند درباره تعلیقات به‌کار گرفته‌شده توسط او و نقدی بر آثارش به قلم سیدمسعود هاشمی و حسین کریمی به چاپ رسیده است.
این رمان در ۲۳۷ صفحه و با قیمت ۵۹ هزار تومان توسط نشر سیب سرخ منتشر شده است.
سیدمسعود هاشمی درباره کتاب «خان و دیگران» و اتفاق ادبی شکل‌گرفته در آن می‌گوید: من دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی و حسین کریمی دانش‌آموخته کارشناسی ارشد همین رشته است. نمایش همواره یکی از علاقه‌ها و دغدغه‌های جنبی ما بوده است. من حتی سابقه بازیگری تعزیه، تئاتر و فیلم کوتاه را در رزومه دارم و حسین کریمی هم دستی بر آتش نقد فیلم دارد. به طور کلی نقد، مخصوصا نقد ادبی و تحشیه‌نویسی علاقه مشترک ماست که هم ایشان و هم بنده مقالاتی را در این زمینه منتشر کرده‌ایم.
او می‌افزاید: من در دوره ارشد پیرامون این کتاب که خیلی اتفاقی آن را یافته و شناخته بودم، مقاله‌ای نوشتم با عنوان «بیان چند نکته و بررسی کیفیت استعمال امثال و کنایات در کتاب خان و دیگران عبدالحسین نوشین». و بعد از انتشار و استقبال، مصمم شدم که کتاب «خان و دیگران» را با افزودن مقاله مزبور تجدید چاپ کنم. نقد بسیار موجز و مختصری در انتهای مقاله آمده بود که حسین کریمی پیشنهاد داد بسطش بدهم که بنده این مهم را به خود ایشان محول کردم.
هاشمی همچنین می‌گوید: با توجه خلاقیت نوشین در استعمال ضرب‌المثل‌ها و کنایه‌ها ما روبه‌رو بودیم با عبارتی که معنای مستقیمش در فرهنگ‌ها و لغت‌نامه‌ها یافت نمی‌شد و دریافت این‌که این ترکیب مابه‌ازای کدام کنایه یا ضرب‌المثل است برای همه آسان نبود، پس به نگارش توضیحاتی از این دست و تشریح چند نکته تاریخی و بومی مبادرت کردیم که در بخش تعلیقات کتاب آمده است.
او در ادامه درباره اهمیت رمان «خان و دیگران» اظهار می‌کند: اهمیت داشتن این کتاب در درجه اول مرهون اهمیت نام «نوشین» است؛ نام بزرگی که امروز غبار نسیان احاطه‌اش کرده و حتی تئاتری‌ها و ادبیاتی‌ها هم شناخت کاملی از او ندارند. بعضی تنها نامش را شنیده‌اند و متاسفانه بسیاری نامش را هم نشنیده‌اند. من به عنوان عاشق، مخاطب و دانشجوی ادبیات یکی از وظایف، بلکه دغدغه‌هایم، زنده نگاه‌داشتن نام و آثار اکابر ادبیات شیرین فارسی است که چنین کاری ارتقای سطح سلیقه و فرهنگ و درک ادبی جامعه را نیز در پی خواهد داشت. دوم این‌که همان عده محدود و معدود هم نوشین را به دو شکل می‌شناسند: تئاتری‌ها با کارگردانی‌ها، بازی‌ها، نمایشنامه‌نویسی‌ها و ترجمه‌هایش و ادبیاتی‌ها با شاهنامه فردوسی چاپ مسکو و کتاب واژه‌نامگ؛ اما هیچ‌کس متوجه «عبدالحسین نوشین داستان‌نویس» نبود، گو این‌که قلم او از نویسندگان حرفه‌ای بسیاری، قوت بیشتری دارد. این اتفاق تلاشی است برای معرفی دوباره وی در قامت یک داستان‌نویس.
