به گزارش سایت خبری پرسون، چند روزی از حادثه دلخراش سقوط بهمن در ارتفاعات پایتخت می گذرد و با افزایش مجموع جان باختگان این سانحه به دوازده تن موجی از غم و اندوه در میان اهالی ورزش به خصوص جامعه کوهنوردان به راه افتاده است. اما به راستی دلیل اصلی این اتفاق چیست و به چه علت باید در روزهای سخت و طاقت فرسای کرونایی که اکثر کشورهای جهان در قرنطینه کامل هستند، جامعه ما شاهد فوج عظیم مردم در ارتفاعات کشور به منظور کوهنوردی باشد؟
چهارشنبه گذشته مورخ سه دی ماه فدراسیون کوهنوردی در اطلاعیه ای به علاقه مندان این رشته هشدار داده بود که طی سه روز پایانی هفته به دلیل شرایط جوی که از سوی هواشناسی پیش بینی شده است، از صعود به ارتفاعات به ویژه در مناطق غربی و مرکزی کشور بپرهیزند. در این اطلاعیه کاملا به شرایط برفی و خطراتی که کوهنوردان را تهدید می کند اشاره شده بود. اما مشکل اصلی آن جاست که به نظر می رسد کمتر کسی قبل از رفتن به کوه در روزهای پایانی هفته سایت فدراسیون کوهنوردی را بررسی می کند.
اگر همین نکته اساسی و مهم را در نظر بگیریم، متوجه خواهیم شد که چه جمعیتی در روزهای پایانی هفته و بدون اطلاع از شرایط جوی عازم ارتفاعات به منظور کوهنوردی می شوند. بدتر از این عدم استفاده از تجهیزات و همچنین پوشش مناسب جهت کوهنوردی است که بسیاری از افراد هیچ توجهی به آن ندارند و گمان می کنند قرار است به یک پیاده روی ساده بروند و پس از چند ساعت تفریح به خانه هایشان باز گردند. اما نمی دانند که سرما و زمستان و سقوط بهمن شوخی بردار نیست و گاه به چنین حادثه ای که جامعه ورزش را در این روزها به شوک فروده برده است، دچار می شوند.
جالب آنکه حالا و پس از کشته شدن دوازده تن در ارتفاعات پایتخت، منصور درجاتی مدیرکل مدیریت بحران استان تهران هم صحبت های قابل تاملی در این زمینه داشته است: ما هم از طریق رسانه ها و هم نهادهای مربوطه هشدار درباره وضعیت خطرناک کوهستان ها در روزهای پایانی هفته را داده بودیم. حتی در توچال همکاران ما هم مسیر را بسته بودند و هم تله کابین تعطیل شده بود، اما کوهنوردان بازهم از مسیرهای دیگر خودشان را به نقاط صعود رساندند. حتی بعد از گرفتار شدن تعدادی از افراد در کوهستان، تله کابین راه اندازی شد تا کوهنوردان را به پایین منتقل کند و در غیر این صورت ممکن بود آمار فوتی ها از این تعداد هم بیشتر شود.
بیشتر بخوانید؛
در ورزش پایه سرمایه گذاری کنیم تا در مسابقات معتبر جهانی بدرخشیم
بنابراین از جملات بالا می توان چنین برداشت نمود که مقصر اصلی این سانحه افرادی هستند که بی محابا به دل کوه و سرما می زنند و شاید مادامی که درحال صعود به ارتفاعات سفیدپوش هستند، به راه سخت و طاقت فرسای بازگشت آن هم در دل برف و بوران نمی اندیشند. اما اصل ماجرا از چه قرار است و دقیقا چه اتفاقی رخ داده است؟
در سه منطقه دارآباد، توچال و کلکچال حادثه اصلی برای کوهنوردان رخ داده است. گویا شرایط در توچال از همه وخیم تر بوده و آنطور که گزارش شده است، حدود 100 نفر در ایستگاه 7 توچال گرفتار برف و کولاک شده بودند. طبق گزارشات اولیه طی این حادثه دونفر مصدوم، دونفر کشته و یک‌نفر مفقود شدند که متاسفانه این آمار و ارقام با گذر زمان افزایش یافت و هنوز هم احتمال افزایش آن وجود دارد.
از سوی دیگر در کلکچال هم آمار فوتی ها و افراد مفقود شده بالا می باشد. آن طور که رییس هیات کوهنوردی استان تهران بیان کرد با جستجوی نیروهای امداد و نجات و کوهنوردان داوطلب، اجساد 6 نفر از کوهنوردان مفقودی منطقه کلکچال پیدا شده و تحویل مراجع قضایی داده شده است. خبر بدتر اینکه هنوز دو نفر دیگر هم هستند که در لیست مفقودی ها قرار گرفتند و خبری از آن ها در دست نیست.
متاسفانه دامنه حادثه ها به ارتفاعات دارآباد و آهار هم کشیده شده است و طبق گزارش‌ها چهارنفر پس از ریزش بهمن در دارآباد مفقود شده اند. در حادثه دیگری با سقوط بهمن در منطقه آهار یک نفر یا بیشتر مفقود شده اند که از آن ها نیز خبری در دست نمی باشد.
حالا و طبق آخرین اعلام رئیس بخش امداد و نجات فدراسیون کوهنوردی هشت نفر در منطقه کلکچال، یک نفر در منطقه آهار، یک نفر در منطقه توچال و دو نفر هم در دارآباد شناسایی شدند و به این ترتیب اجساد 12 کوهنورد مفقودی پیدا شده است. بسیاری نیز به دنبال حضور در آب و هوای زیر صفر درجه ارتفاعات دچار مصدومیت شدند و تعداد ۱۵ نفر هم به دلیل سرمازدگی تحت درمان هستند که درمان آنها دو ماه به طول می‌انجامد.
آن چه در پایان قابل ذکر و تامل است عدم توجه کوهنوردان به شرایط جوی و حاکم بر جامعه می باشد که می تواند در پایان منجر به چنین سوانح تلخ و جان کاهی گردد. جامعه ما در حال حاضر مشغول دست و پنجه نرم کردن با ویروس منحوس کرونا می باشد و دیگر دلیلی برای صعود به ارتفاعات در این شرایط وجود ندارد. چراکه کرونا عاشق سرماست و همین مساله می تواند بر شیوع آن بیفزاید. لذا در حالت کلی نمی توان دلیل قانع کننده ای را برای صعود به ارتفاعات در این شرایط یافت و جالب آن که هر هفته بر جمعیت مشتاق برای صعود و نیز استفاده از تفریحات زمستانی همچون تلکابین در این شرایط افزوده می شود که جای بسی تعجب است و حالا اطلاع رسانی و توجه به این امر چیزی نیست به جز نوش داروی پس از مرگ سهراب...
گزارش از محمدرضا طارمی
