فرزندان نامشروع، سوژه تازه سینمای ایران

به گزارش پرسون؛ تماشای سه فیلم جدید سینمایی، مخاطبان سینمای ایران را با نگاه تازه ای نسبت به مقوله فرزند آوری آشنا می کند.

حکایت دریا

فیلم «حکایت دریا» ساخته بهمن فرمان آرا که اولین عرضه آن از طریق سامانه های نمایش آنلاین بود، داستان مردی نویسنده را روایت می کند که مانند اغلب قهرمان های فیلم های این کارگردان دچار یاس و دلمردگی شده و مراحل درمان را در آسایشگاه سپری می کند. این مرد نویسنده در روابط خود با همسرش نیز دچار بحران است.

او که سال ها قبل با دوست همسرش رابطه ای عاشقانه داشته، پس از سال ها با دختر معشوقه سابق خود مواجه می شود. این دختر جوان و زیبا که نقش او را لیلا حاتمی ایفاء می کند می گوید مادرش در روزهای پایانی زندگی راز مهمی را برایش افشا کرده و گفته که او ـ یعنی دختر ـ فرزند همین مرد نویسنده است. به این ترتیب بهمن فرمان آرا دختری معقول و زیبا را به عنوان نوزاد حرامزاده شخصیت اصلی فیلمش که حالا از خارج آمده به مخاطبان معرفی می کند.

درسکوت

درسکوت ساخته ژرژ هاشم زاده نیز دختری جوان و در آستانه ازدواج را به عنوان محور درام خود انتخاب کرده است. دختری که نطفه او سال ها قبل در اثر تجاوز سه مرد به زنی جوان ـ با بازی فاطمه معتمد آریا ـ بسته شده و مادر، با رها کردن فرزندش نزد خانواده شوهر، به خارج از کشور رفته و غیبت او در این سال ها تعبیر به بی توجهی و بی علاقه گی مادر به فرزندش شده اما حالا مادر که طی این سال ها در فضای مجازی به صورت ناشناس با این دختر ارتباط داشته، به ایران باز می گردد تا دخترش را ببینند. البته در پایان داستان مشخص می شود دختر از DNA پدرش ـ یعنی پسر پدر بزرگ ـ است و کودک نامشروع نبوده است.

بهت

فیلم بُهت ساخته عباس رافعی نیز یکی دیگر از فیلم های با مضمون فرزند است که اخیرا به نمایش درآمده است. زوجی مرفه و میانسال با بحرانی مواجه می شوند؛ بدین صورت که مردی جوان طی حمله به مرد که استاد دانشگاه است مدعی می شود فرزند او در شکم زنش است. زن این مرد جوان، کارمند زن میانسال است و ماجرا اینگونه است که زن میانسال که همسر دوم مرد میانسال است، برای انجام فرایند لقاح مصنوعی، از زن این مرد جوان استفاده کرده و حالا این مرد جوان از این موضوع ناراحت شده و بحران هایی را ایجاد می کند. فیلم بٌهت نگاه معقولی نسبت به این مقوله دارد و با نمایش تضادهای میان دو نگرش نسبت به لقاح مصنوعی، مسئله فقر فرهنگی و تعصباتی که منجر به بروز فاجعه می گردد را نیز روایت می کند و در پایان با نگاهی انسانی و قابل قبول به انتها می رسد.