به گزارش پرسون؛ پرویز پورحسینی در ذهن مخاطبان تئاتر، سینما و تلویزیون، بازیگر درخشانی است. کمتر بازیگری کارنامه پرباری مانند او دارد.
او روز 20 شهریور ماه سال 1320 به دنیا آمده است و فردا 79 شمع برای تولدش روشن می‌کند؛ تولدی که به دلیل وضعیت کرونایی فعلی، تنها با حضور خانواده او برگزار می‌شود.
ولی ما هم به همین بهانه در ایسنا با او هم‌کلام شدیم و گپ و گفتی کوتاه تدارک دیدیم.
پورحسینی درباره حال و هوای این روزهای خود می‌گوید: «من با مادرم زندگی می‌کنم. او بیش از 90 سال سن دارد و به همین دلیل خیلی آسیب‌پذیر است. به خاطر کرونا با کسی معاشرت نداریم. فقط پسرم، عروسم و نوه‌هایم پیش ما می‌آیند. تولدم هم با آنها هستم.»
روزمرگی بلای قرن است و بخصوص در این روزها که کرونا اولین مشغولیت ذهنی همه ما شده تا جایی که اغلب ما مردم ایران فراموش می‌کنیم روزهایی که در آن به سر می‌بریم، واپسین روزهای قرن 14 خورشیدی است و تولدهای سال 1399 آخرین تولدهای ما در این قرن است.
وقتی این موضوع را با پورحسینی در میان می‌گذاریم، پاسخ می‌دهد: «همین طور است که می‌گویید. به خاطر شرایط کرونا از خیلی چیزها غافل شده‌ایم؛ روزمرگی. تلاش برای زنده ماندن در این شرایط نابسامان.»
حتی اگر خیلی خوش‌حافظه نباشیم یا به دلیل شرایط سنی، خیلی از آثار پورحسینی را در تئاتر ندیده باشیم، با یک جستجوی کوتاه هم بخوبی متوجه کارنامه پر و پیمان او خواهیم شد.
کمتر بازیگری مانند او داریم که با این همه کارگردان صاحب‌نام همکاری کرده باشد.
تماشاگران تئاتر قدیمی‌تر حضور چشمگیر او را در آثار بهرام بیضایی، حمید سمندریان، علی رفیعی، آربی اوانسیان، بیژن مفید، داریوش فرهنگ، محمد علی کشاورز، رضا قاسمی، فردوس کاویانی، هوشنگ حسامی، جمشید ملک‌پور و ... و البته پیتر بروک کارگردان شهیر تئاتر جهان به یاد دارند.
در آثار تصویری نیز با هنرمندانی همچون داود میرباقری، مرضیه برومند،حسن فتحی، محمد رحمانیان، یداللله صمدی، مسعود کیمیایی، ابوالحسن داودی، سیامک شایقی، امرالله احمدجو، بهروز افخمی، شهرام اسدی، مهدی فخیم‌زاده، محمد بزرگ‌نیا و ... نیز همکاری داشته است.
او اما در ارزیابی کوتاهی از کارنامه هنری خود می‌گوید: طی این سالیان خیلی کارهای انجام نشده داشته‌ام. دلم می‌خواست این سال‌ها به تئاتر بیشتر می‌پرداختم ولی شرایط تئاتر و روزگار باعث دور ماندنم از صحنه شد.»
برای برخی از هنرمندان آسان نیست که بگویند کدام کارشان را بیشتر دوست داشته‌اند. ولی پورحسینی در پاسخ به این کنجکاوی ما می‌گوید: از تئاتر نقش «راسکولنیکوف» در نمایش «جنایت و مکافات» اثر داستایوسکی را دوست داشتم که سال 1356 در تالار اصلی تئاتر شهر اجرا شد. این نقش برایم چالش فراوان داشت . در سینما هم با نقش‌هایی که در فیلم‌های «باشو غریبه کوچک»، «ایستگاه»، «طلسم» و «قاتل اهلی» بازی کردم، بیشتر ارتباط برقرار کردم.»
هرچند عمده فعالیت‌های او بر بازیگری متمرکز شده است ولی در زمینه کارگردانی هم صاحب تجربه است؛ تجربه‌ای که در این شرایط، تمایلی به تکرارش ندارد و در این باره می‌گوید: «من تجربه کارگردانی تئاتر داشته‌ام ولی در شرایط فعلی ترجیح می‌دهم دست به این کار نزنم چون نمی‌توانم در این شرایط جواب یک گروه را بدهم. دیگر حوصله‌اش را ندارم.»
روز تولد فرصتی است برای آرزو. گاهی این آرزوها جنبه فردی دارند و گاه جنبه همگانی ولی پرویز پورحسینی چنین آرزویی دارد: «حس می‌کنم بیشتر مردم روزگار من زندگی موقت دارند. همه منتظرند که به شرایط عادی بازگردند و به زندگی طبیعی بپردازند. امیدوارم به این وضعیت برسند.»
