در دوران ریاست احمدینژاد بر دولتهای نهم و دهم، سیاست خارجی جمهوری اسلامی که پیشتر بر تنشزدایی متمرکز بود، دستخوش تغییراتی اساسی شد و جهتگیری سیاست خارجی کشور را به سمت تنشزایی سوق داد.
رکوردهای فساد در دولتهای احمدینژاد و رئیسی شکسته شد. ابتدا بابک زنجانی در دولت احمدینژاد بود که پای چهار وزیر و مقام بالای آن دولت زیر نامهای که زنجانی را از رانت خطرناکی بهرهمند کردند، وجود دارد و سپس رکورد تاریخی فساد چای دبش که ۳/۷میلیارد دلار بود
گر کسی از فراز آسمان به ایران امروز نگاه کند، دچار تعجب خواهد شد که یک ملتی با وجود منابع فراوان و نیروی انسانی توانمند و امکانات وسیع، چرا و چگونه اجازه میدهند که یک گروه اندک چنین بلایی بر سر وحدت و وفاق ملی بیاورند؟
در عرصه دیپلماسی، زبان بدن به اندازه سخنان و اقدامات رسمی اهمیت دارد. هر حرکت، نگاه یا ژست میتواند پیامی سیاسی یا فرهنگی را منتقل کند. این نکتهای است که باید به آن توجه ویژه داشت.
حسین مرعشی دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی معتقد است: سرمایهگذاری در ایران در دوره آقای احمدینژاد منفی شده است. خالص اشتغال هم عدد ناچیزی بوده اما فساد تشدید شده است. گروههای ذینفع در این دوره قدرت گرفتند و پایههای تخریب اقتصاد ایران در همین دوره گذاشته شد.
بیش از یک سال از آغاز عملیات طوفان الاقصی و همچنین جنایات صهیونیستها در غزه میگذرد و منطقه دستخوش حوادث متعددی شده است؛ تقریباً همه مردم ایران هر روز اخبار تحولات رخداده را دنبال و غیرسیاسیترین افراد هم نسبت به برخی از آن ها موضعگیری میکنند .
هنگامی که در مردادماه ۱۳۸۴ دولت نهم زمام امور کشور را به دست گرفت و رسما فعالیت خود را آغاز کرد، بهتدریج سه تصمیم مهم و حیاتی را در دستور کار دولت قرار داد که به صورت کلی ایران را از مسیر توسعه و پیشرفت خارج کرد.
جلیلی و حامیانش حق دارند در فضای سیاسی کشور فعال باشند، کار سیاسی کنند و دولت و مجلس را نقد کنند؛ اما استفاده از ادبیات «یک نفری»، «پادگان اشرف»، «توهین به سرداران» و دمیدن در اختلافهای جبهه انقلاب نهتنها حق آنان نیست، بلکه خطر تبدیل شدن به جریانی انحرافی و تکفیری را گوشزد میکند که دیگران را باطل و خود را حق میپندارند؛ منشی که بیشتر از هر چیز منش احمدینژاد و عدالتخواهان افراطی را که بعدها از ولایت عبور کردند، یادآوری میکند.