جلسات

در بسیاری از سازمان‌های ایرانی، جلسات بی‌پایان به ابزاری برای فرار مدیران از تصمیم‌گیری و پاسخگویی تبدیل شده است. این جلسه‌ها بدون هدف مشخص، خروجی ملموس و سازوکار پیگیری برگزار می‌شوند و در نتیجه، زمان، انرژی و انگیزه کارکنان هدر می‌رود. فرهنگ جلسه‌زدگی نه‌تنها مانع تحقق تصمیمات می‌شود، بلکه توسعه و کارآمدی سازمان‌ها را نیز با کندی مواجه می‌کند و نشان می‌دهد تا زمانی که کیفیت جلسات به جای کمیت ارجحیت نیابد، اصلاح مدیریت غیرممکن خواهد بود.