همکاری مستمر و موفق پرویز پرستویی و ابراهیم حاتمیکیا، مصداق بارز یک ترکیب برنده در سینمای ایران است. این دو هنرمند با درک متقابل و هماهنگی عمیق هنری، توانستهاند آثاری خلق کنند که نهتنها از نظر هنری درخشان هستند بلکه از نظر محتوایی تأثیرات ماندگاری بر مخاطبان گذاشتهاند.
ابراهیم حاتمیکیا معتقد است: «سینمای ضد جنگ که سینمای ضد خشونت، کشتار و خونریزیست، مفهومی بشری و اذلی دارد ولی مشکل از لحظهای آغاز میشود که فیلمسازی این الگو را از جای دیگر بگیرد و به سینمای جنگ بومی الصاق کند.»