زنان

امنیت واژه‌ای دور و نزدیک است، وقتی به ماهیت اصلی امنیت می‌اندیشیم دو تصویر همزمان در ذهن نقش می‌بندد؛ یکی احساس امنیت و آن دیگری عینیت امنیت است. زنان در مواجهه با فضاهای شهری همواره با این سوال روبه‌رو هستند که فضا برای تردد آنان امن است یا خیر؟! این موضوع امروزه در ادبیات شهری مبدل به رویکرد جدی برای تعریف زیست‌پذیری شهری شده است.

آمارها حاکی از آن است که طی ۴ سال گذشته، توجه به مسائل فرهنگی، اجتماعی و نهاد خانواده از دایره برنامه‌ها و توجهات مدیریت شهری حذف شده بود و حال تهران نیاز به تحول و برنامه‌ای جدید دارد.

مدت قریبی است که ویروس کووید 19 دست و پای شهر را درهم پیچیده است. از بهمن 1397 که صدای پای او در شهر قم درآمد همه شهرها دست به گریبان این بیماری خطرناک شدند.شهر ما در هاله‌ای از نگرانی، هراس و ناشناختگی این ویروس قرار گرفت و زنان با ایجاد حفاظی خودساخته از ضدعفونی کردن مواد غذایی تا خانه و اعضای آن مسوولیتی دوچندان را به دوش کشیدند، اما در این محافظت به دلیل آنکه خود نیز درگیر این بیماری شدند چالش‌های نگران‌کننده‌ای برای‌شان ایجاد شد که امنیت سلامت‌شان به خطر افتاد.

از زمان پیروزی برق‌آسای طالبان در 15 اوت و فتح بدون مقاومت تمام ولایات افغانستان، طالبان کنترل یک دولت شکست خورده را در دست گرفته و از خروج سریع ارتش امریکا بهره‌مند شده است. در حال حاضر مردم افغانستان و در وهله اول زنان بیشتر در معرض خطر و تهدید قرار دارند.

بازگشت به عقب و به تعبیری واپس‌گرایــی افغانستان در فرآیند زمان هیچ گونه آورده‌ای برای کشورهای همسایه نخواهد داشت باید پذیرفت واقعیت‌های امروز افغانستان هیچ تناسبی با خرد‌عمومی دهکده جهانی ندارد و نکته مهم‌تر این‌که روش و منش طالبان برای اکثریت ملت‌ها خوشایند و قابل درک نیست!

خیلی دور نیست که لبخند زدن در افغانستان تبدیل به یک خاطره شود. قطعا طالبان به دنبال یک ملت شاد نیست. آنها کسانی رامی‌خواهند که فرمانبر باشند و در برابر تصمیمات آنها هیچ نگویند.