بهار

بهار که می‌شود در کنار سرسبزی و جوانه زدن گیاهان، حشرات و جانورانی نیز سر از خواب برمی‌دارند یا از سوراخ‌های تنگ و تاریک خاکی زیر زمین بیرون می‌آیند تا از این هوای تازه شده، بهره‌ای برای خویش ببرند و در تازگی دوباره زمین، رفت و آمدی کنند و درختان و سبزه‌ها و گل‌ها را به وجود خویش باری دیگر دهند. همان‌ها که گاه آن اندازه ریزند که به چشم ما نمی‌آیند و گاه آنان را آزاردهنده می‌بینیم و بر آنان خشم می‌گیریم؛ آنان که گاه تنها چند روزی را مهمان جهان ما هستند و خواه ناخواه خواهند مرد.

این روزها که بهار روی دیگر هستی را به ما نشان داده است، باز هم کسانی هستند که بی‌درنگ به لگدکوب هستی برآمده راه خویش می‌روند بی‌آن‌که نگاهی به پیرامون خود داشته باشند یا به زیر پای‌شان بنگرند که هستی دارد از زیر پای‌شان امید تازه‌ای را به ما نوید می‌دهد. امروز که هستی لطیف شده است، چرا ما هوای این لطافت زیبا را نداریم. کمی زیر پای‌مان و پیرامون را بنگریم، این هستی است که برای‌مان روز نویی را از نوروز هدیه آورده است.