افغانستان

روز بیست‌وچهارم مردادماه احمد مسعود درست در همان زمان که از خارج به افغانستان بازگشت، فقط از این لحظه به بعد است که نهضت مقاومت ملی افغانستان با صدای بلند و مهم‌تر آنکه با صدای خویش آغاز به سخن می‌کند.

در توصیه کیهان به اصلاح‌طلبان برای حضور در کنار برادران و خواهران افغان برای مقابله با طالبان این نکته مستتر است که گویا آقایان اصولگرا مردان میدان سخت و عمل هستند و اگر از کسی دفاع می‌کنند به لفاظی اکتفا نمی‌کنند و جانانه به دفاع می‌پردازند و این معنا بدون تبعیض راجع به همه مسلمانان از شرق دور تا غرب جاری است! لابد مثال آنها سوریه و عراق است که البته ادعایی بی‌مبنا و بی‌مصداق است.

از زمانی که دنیا در قبال جامعه افغانستان و پیشروی گروه ارتجاعی طالبان و سلطه آنان بر افغانستان غیر از پنجشیر «سکوت» کرد، در حقیقت انسانیت «سقوط» کرده و اینجا نه تنها به ضرر جامعه مظلوم افغانستان است، بلکه به سود دنیا و قدرت‌های منطقه و جهان نخواهد بود و موجبات آتش‌افروزی را توسط گروه خشونت‌محور طالبان در منطقه فراهم خواهد کرد.

در حالی که فضایی از رعب و وحشت همچنان شهرهای افغانستان را فرا گرفته است و صحنه‌های متاثر‌کننده از هجوم مردم به فرودگاه کابل و همچنین موج مهاجران به سوی مرزهای ایران و تاجیکستان و پاکستان در انواع شبکه‌های تلویزیونی در جهان پخش می‌شود، زنان و مردان بسیاری در شهرهای مختلف افغانستان دست به تجمعات اعتراضی زده و علاوه بر درخواست مطالبات خود عدم دخالت پاکستان در امور داخلی افغانستان را مورد تاکید جدی قرار داده‌اند.

با سقوط دره پنجشیر در شمال افغانستان اصلاح‌طلبان، جمهوری اسلامی ایران را به بی‌عملی در دفاع از آن متهم کردند، اما هیچ‌گاه روشن نکردند از نظام چه می‌خواهند یا نظام باید چه‌کار کند؟ اگر طالبان را برای گفتگو به تهران دعوت کنیم خواهند گفت از یک گروه تروریستی حمایت کرده‌اید و اگر وارد جنگ شویم که همیشه گفته‌اند جنگ بد است.

رسیدن نیروهای طالبان به بازارک، البته با حمایت سیاسی، اطلاعاتی و ظاهرا نظامی پاکستان، باعث شد که ذبیح‌اله مجاهد در کنفرانس مطبوعاتی‌اش، مغرورانه ادعای پایان‌دادن به (به زعم او) آخرین فتنه کند. اما به نظر می‌رسد که اتفاقا مشکلات طالبان تازه آغاز شده؛ مشکلاتی که سال‌ها کشتار و کوهستان‌گردی، مانع از فکر کردن به آن از سوی طالبان شده است.