عمومی

نظر نوروز با تمام اعیاد دیگر تفاوت دارد. به عبارتی نوروز مانند سایر اعیاد و جشن‌های آغاز سال نو در فرهنگ‌های دیگر نیست که بر مبنای فضای مشترک یا اصولی واحد برگزار می‌شود. بلکه هر کس و هر فردی در اقصا نقاط کشور، بر اساس طبیعت و فرهنگ متفاوتی که دارد به‌طور ویژه و خاص این جشن را برگزار می‌کند و در کنار سفره نوروز قرار می‌گیرد.

از ابتدای شیوع ویروس کرونا نیز طیف گسترده‌ای از باورهای عمومی به واسطه عدم اعتماد به مجاری رسمی اطلاع‌رسانی شکل گرفته بود. از یکسو مردمی بودند که معتقد بودند، هفته‌ها قبل از اعلام رسمی شیوع کرونا، ویروس به کشور وارد شده و در سوی دیگر، گروه‌هایی بودند که اساسا ویروس کرونا را یا توطئه‌ای از سوی نهادهای بین‌المللی می‌دانستند.

حداقل 80درصد مرگ و میر کرونایی روزانه کشور در استان خوزستان است، در حالی که جمعیت این استان کمتر از 6درصد جمعیت کشور است. 6درصد جمعیت کشور 80درصد مرگ و میر روزانه کرونا را دارد! فراموش نکنیم که مساله فقط خوزستان نیست، بلکه مساله ملی است.

با تشکیل وزارت شعار، فرق میان شعار و واقعیت، به طور کامل مشخص می شود. مردم و مسوولان می دانند کدام بخش از سخنان و عملکردها، شعاری و کدام بخش، واقعیت است.

این حجم از خروج سرمایه و نیروی انسانی در گذشته بی‌سابقه بوده است. تا موانع پیش روی مردم برداشته نشود، هیچ تحولی را در اقتصاد شاهد نخواهیم بود. تمامی هم و غم بخشی از صاحبان قدرت متوجه دوچرخه‌سواری بانوان و امثال این است. در حالی که آنان اهتمام چندانی به رفع فقر، رفع نابرابری، کاهش فساد، ایجاد اشتغال و تولید ندارند. 

احتمالا هر جامعه‌ای ساسی‌مانکن و تتلوی خودش را دارد. با این تفاوت که ما سال‌هاست داعیه فرهنگسازی داریم و دنبال اتوپیای غریب خود هستیم، اما یک ویدئوکلیپ از خواننده‌ای مطرود همه برساخته های ذهنی‌مان را به هم می‌زند.

در شرایط نبود نظارتهای کافی و البته بی اطلاعی و بی توجهی نسبت به قوانین موجود، شاهد رفتارهای خودسرانه برخی شهروندان در حوزه ساختمان سازی های شهری هستیم و از سوی دیگر، در آمد زایی بالا و سود هنگفت بخش ساخت و ساز و تراکم فروشی در شهرها باعث شده است مسئولان مربوطه نیز در برخی موارد، نقض حریم ها و تخلفات را  نادیده بگیرند؛ معضلاتی که مجموعه آنها به بی کیفیتی ساختارهای شهری، نقض حقوق شهروندان و احساس نارضایتی عمومی ختم می شود.

متاسفانه باوجود تلفات بالای 60 هزار نفری نوعی از عادی‌انگاری پدید آمده است و بسیاری تصور می‌کنند که با رعایت برخی شیوه‌نامه‌ها قادر به محافظت از خود در هر شرایطی هستند. اگر بروز این حالت را در کنار محدودیت‌های مختلف و زحمت‌ساز و آزاردهنده یک‌سال گذشته و خستگی مفرط مردم قرار دهیم و دولت هم با موضوع مسافرت‌ها کج‌دار و مریز برخورد کند، امکان وقوع امواج گسترده مسافرت‌ها دور از ذهن نیست.