به گزارش سایت خبری پُرسون، جشنواره ملی مد و لباس رویدادی که روزگاری با هدف ارتقا پوشش ایرانی اسلامی، حمایت از طراحان داخلی و ترویج هویت بومی پایه‌گذاری شد امروز پس از گذشت بیش از یک دهه این رویداد به ویترینی پر زرق‌وبرق از لباس‌هایی بدل شده که نه جایگاهی در کمد لباس مردم دارند و نه ردپایی در خیابان‌های شهر.
لباس‌هایی که در این جشنواره به نمایش گذاشته می‌شوند نه تنها چندان مناسب پوشیدن در جامعه نیستند بلکه بیشتر شبیه لباس‌های نمایشی و تئاتری هستند. لباس‌هایی که برای صحنه ساخته شده‌اند، نه خیابان، محل کار یا مهمانی خانوادگی. لباس‌هایی برای دیده شدن، نه پوشیده شدن. فرم‌های اغراق‌شده، انتخاب‌های پارچه‌ای نامتناسب با اقلیم ایران و جزئیات غیرعملی به‌جای ارتقا پوشش ایرانی، فاصله‌ای عمیق میان مد این جشنواره و نیازهای واقعی مردم ایجاد کرده است.
این عدم تطابق باعث شده که بسیاری از طراحان باتجربه و شناخته‌شده، شرکت در جشنواره را بی‌فایده بدانند و حتی از برگزاری آن بی‌اطلاع باشند. یکی از طراحان جوان می‌گوید که «طرح‌هایی که ما تولید می‌کنیم، هم مطابق فرهنگ ما هستند و هم قابلیت تولید صنعتی دارند، اما به خاطر سادگی و دوری از زرق و برق، مورد توجه داوران جشنواره قرار نمی‌گیرند. در مقابل، لباس‌هایی که فقط در ویترین و روی سن جای دارند، انتخاب می‌شوند.»
این مسئله نشان‌دهنده عمق مشکل است؛ جشنواره‌ای که باید سکویی برای رشد صنعت پوشاک و مد داخلی باشد تبدیل شده به محلی برای نمایش طرح‌های فاقد کاربرد. حتی ارتباط میان طراحان و تولیدکنندگان صنعتی نیز در این میان قطع شده و همین موضوع عملاً راه رسیدن طرح به بازار و مصرف‌کننده را مسدود کرده است.
وقتی نگاه به جشنواره‌های بین‌المللی مد مثل هفته مد پاریس، میلان یا حتی استانبول، مت گالا و دبی می‌اندازیم، تفاوت کاملاً مشهود می‌شود. در این جشنواره‌ها اهداف از قبل مشخص شده است و هر طراحی لباس با فکر انجام می‌شود. در این جشنواره‌ها طراحی‌ها بلافاصله پس از نمایش وارد چرخه تولید می‌شوند، سرمایه‌گذاری جذب می‌کنند و نقش مهمی در اقتصاد و صادرات ایفا می‌کنند. اما در جشنواره مد ایران، اغلب طراحی‌ها پس از پایان نمایشگاه به بایگانی سپرده می‌شوند بدون اینکه کوچک‌ترین اثری بر زندگی روزمره مردم یا بازار پوشاک داشته باشند.
سیزدهمین جشنواره مد و لباس فجر با عنوان «کشف ایران» نیز از این قاعده مستثنا نیست. لباس‌هایی که در این رویداد به نمایش گذاشته شدند نه تنها نتوانستند ایران واقعی و فرهنگ مردمانش را بازتاب دهند بلکه بیشتر به لباس‌هایی بدل شدند که فقط شاید برای عکس گرفتن روی سن مناسب باشند و در عمل هیچ‌گاه بر تن کسی دیده نمی‌شوند. جشنواره ملی مد و لباس به‌جای آنکه به تقویت صنعت پوشاک کشور کمک کند صرفاً به ویترینی برای طرح‌هایی غیرکاربردی تبدیل شده است. طراحی‌هایی که نه با شرایط اقلیمی ایران هم‌خوانی دارند، نه با سبک زندگی مردم و نه حتی با زیبایی‌شناسی رایج جامعه.اگر قرار است مد و لباس ایرانی در مسیر توسعه و جهانی شدن گام بردارد، لازم است جشنواره‌ها فراتر از ویترین و ظاهر به دنبال عرضه طرح‌های کاربردی، مطابق فرهنگ و سبک زندگی مردم باشند. وگرنه شاهد خواهیم بود که نسل جدید طراحان ایرانی به‌جای خلق مد ایرانی همچنان در سایه الگوهای خارجی و جشنواره‌های بین‌المللی کشورهایی دیگر باقی می‌مانند.
منبع: فارس
