به گزارش سایت خبری پُرسون، سید عبدالجواد موسوی در یادداشتی نوشت: باور نکردم. گفتم احتمالا لغزش تایپی خبرنگاران بوده که هزار و دویست مراسم را صد و بیست هزار مراسم تایپ کرده اند یا مثلا دوازده هزار نقطه را به اشتباه صد و بیست هزار نوشته اند. حتی گفتم شاید رئیس بنیاد شهید این عدد را به اشتباه ذکر کرده و دیگران هم همین رقم اشتباهی را ثبت کرده اند. دست نگه داشتم بلکه تکذیبه ای، چیزی از راه برسد که نرسید. وقتی هم دیدم بعضی از دوستان به این همه شلوغ کاری اعتراض کردند و باز هم کسی در مقام توضیح بر نیامد یقین کردم که اصل خبر صحیح است و مشکل از من و امثال من است که هنوز به اخباری از این دست عادت نکرده ایم.
وقتی اصل خبر را خواندم دیدم ماجرا خیلی جدی تر از این حرف هاست. مختصر و مفیدش این که: صدا و سیما و شهرداری و بنیاد شهید و وزارت امور خارجه و شورای هماهنگی تبلیغات و در مجموع چهل دستگاه در شورای مرکزی حضور پیدا کرده اند تا در صد و بیست هزار نقطه از کشور و به تعبیر آقای اوحدی از مرکز تهران تا عمق روستاها به پاسداشت شهید جمهور و شهدای خدمت بپردازند. این که اصلا رئیس دولتی که او را حامی محرومان می خواندند نیاز به چنین بریز و بپاش هایی دارد یا ندارد به کنار. این که چنین تجمعاتی چه مقدار با آن شعارها و دعاوی همخوانی دارد هم به کنار. این که بر فرضِ درست بودن چنین پاسداشتی می توان آن را خیلی جمع و جورتر برگزار کرد و مخاطب بیشتری را هم جذب کرد به کنار. این که می توان همین هزینه را خرج کارهای مفیدتری کرد و برای مرحوم رئیسی و همکارانش کلی دعای خیر ذخیره کرد هم به کنار. بحث اصلی این است که چنین هیاهویی به نفع چه کسی است؟ آیا واقعا بعد از این شلوغ کاری محیرالعقول، مردم به خدمات آقای رئیسی و دولت او پی می برند و متوجه می شوند که چه دولت شگفت انگیز و کارآمدی را از دست داده اند؟
مسئله خیلی ساده است. در همه جای دنیا برای ارزیابی توفیق یا عدم توفیق دولت ها و حاکمیت ها متر و معیارهای مشخصی وجود دارد. برای سنجش آزادی به تعداد زندانیان سیاسی نگاه می کنند. برای فهم وضعیت اقتصادی به قدرت خرید مردم و ارزش پول آن مملکت، و برای درک اوضاع و احوال فرهنگی به سرانه مطالعه و تیراژ کتاب و کیفیت تولید موسیقی و سینما و ...الخ. نیاز به همایش و جشنواره و این حرف ها هم نیست. مردم می توانند به حافظه خود مراجعه کنند و ببینند در کدام دوره حرف زدن و انتقاد کردن کار راحت تری بوده. در کدام دوره با خیال آسوده تری می توانستند اجاره مسکنشان را تمدید کنند. در کدام دوره کتاب و مطبوعات و سینما و موسیقی رونق بیشتری داشته. در کدام دوره توفیق تیم ملی کشورشان آن ها را برای شادی و پایکوبی به کوچه و خیابان می کشانده و در کدام دوره از شکست تیم ملی خوشحال می شدند. بله، آن که غربال به دست دارد از عقب کاروان می آید. صد و بیست هزار نقطه که سهل است حتی اگر در یک میلیون و دویست هزار نقطه و بلکه در یک میلیارد و دویست میلیون نقطه برای پاسداشت و تبلیغ دولتی که کاری نکرده باشد مراسم برگزار کنید چیزی عاید این مردم نخواهد شد. همان طور که اگر برای تقدیر از دولتی که کارها کرده باشد حتی یک مراسم برگزار نشود مردم به آن دولت و کارگزارانش از صمیم جان احترام خواهند گذاشت. البته که چنین تبلیغات عظیمی اگر برای این مردم بی پناه آبی نداشته باشد برای خیلی ها ممکن است نان داشته باشد اما در نهایت نتیجه عکس خواهد داد.
در این نوشته قصد نقد و بررسی کارنامه دولت آقای رئیسی را ندارم. گفتم که متر و معیارها مشخص و معینند و نیاز به آسمان و ریسمان بافتن نیست. این را هم از یاد نبریم: همان طور که برای روی کار آمدن آقای رئیسی ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم دادند در طول همان سه سال هم ابر و باد و مه و خورشید و فلک از حمایت ایشان ذره ای فروگذار نکردند. این را گفتم تا اگر کسی می خواهد دولتی را با دولت ایشان مقایسه کند این نکته را هم از یاد نبرد که در بعضی از دولت ها همان ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم می دادند تا پدر دولت منتخب و مردمی را که به آن دولت رای دادند در بیاورند.
بعدالتحریر: به خدا قسم تا پایان همین یادداشت بیش از ده بار دیگر خبر را چک کردم. هربار فکر می کردم خبر را اشتباه خوانده ام. صد و بیست هزار مراسم؟ واقعا برگزارکنندگان این 120 هزار مراسم که به اسم اجتماع مردمی برای شهدای خدمت نام دارد به آن بندگان خدا خدمت می کنند؟
منبع: خبرآنلاین
