به گزارش سایت خبری پُرسون، فتح الله جوادی در یادداشتی نوشت: درباره چند تجمع که علیه اقدامات دولت برای مذاکره و رفع تحریم صورت گرفته چند نکته گفتنی است. در نیّت خیر بسیاری از آنان تردید نیست. شاید در نیت صحنه‌گردانان پشت پرده چیز دیگری باشد که هست اما بسیاری از آنان به خاطر اعتقاداتشان پای در صحنه می‌نهند.
اغلب نه تنها کاسب تحریم نیستند بلکه کسب و کار پررونقی هم ندارند. شاید زندگی آنان از زندگی طبقه متوسط جامعه هم پایین‌تر باشد که اکثراً چنین است. اغلب واقعاً درد دین و انقلاب و نظام دارند و ولایت‌مدار هم هستند، اما قدر مسلّم آنچه که فریاد می‌زنند و گاه بسیار صادقانه و مخلصانه هم هست خواست اکثریت جامعه نیست. حتی شاید بتوان گفت مصلحت کشور و نظام هم در آن نیست، اما مسأله فقط این نیست. همین تباینی که بین خواست آنان و خواست اکثریت جامعه وجود دارد ناخواسته به نقض غرض می‌انجامد. یعنی عکس چیزی که مراد آنان است. تقویت نظام و انقلاب و تقویت دین‌مداری و ارزش‌های انقلابی...
دلیل واضح آن هم این است که آنها می‌توانند آنچه را که می‌خواهند در علن و در خیابان و کوچه فریاد بزنند و خیلی‌ها نمی‌توانند نه آنکه نخواهند. این همان نقطه تعارضی است که به نقض غرض منجر می‌شود. قصد خیلی‌ها دفاع از انقلاب و نظام و ارزش‌هاست اما خروجی آن ایجاد مقاومت و نوعی تبرّی از آنچه مطالبه می‌کنند، در نزد مردمی است که مطالباتشان و اولویت‌هایشان چیز دیگری است. توهین است گفته شود آنها آلت دست کسانی شده‌اند که از شرایط تحریمی استفاده یا سوء استفاده می‌کنند. این واژه دشمنی و کینه و دو قطبی را بیشتر می‌کند اما می‌توان گفت که عده‌ای از نیّات خیر و اعتقادات آنان سوء استفاده می‌کنند.
این تعبیر بیشتر به واقعیّت نزدیک است. اما در این میان سخنی هم با مقامات می‌توان داشت و آن اینکه برای حفظ شأن طرفداری از نظام و ارزش‌ها و اعتقادات مذهبی هم که شده چرا این تبعیض را از بین نمی‌برند؟ چرا وزارت کشور به دیگران با نگاه متفاوت اجازه نمی‌دهد یا بستری فراهم نمی‌کند که آنها هم آزادانه آنچه را که می‌خواهند قانونی و آرام و متمدنانه بیان کنند؟ مگر نه فقط اصول دمکراسی، بل آموزه‌های اخلاقی و دینی هم جز این می‌گویند؟ و مگر بنیانگذار انقلاب چندین و چند بار نگفت که مردم ولی نعمت ما هستند؟ و مگر مردم را می‌توان به خودی و غیرخودی تقسیم‌بندی کرد؟ و مگر جز کمک همین مردم، یعنی همه مردمی که در این کشور زندگی می‌کنند و حتی آنان که در جغرافیای دیگری زیست می‌کنند اما دل در گرو کشور و مردم دارند می‌توان بر مشکلات کشور غلبه کرد. و در مسیر پیشرفت و حلّ چالش‌ها گام گذاشت و به توفیق رسید؟
در واکنش به این تظاهرات‌ها که البته گاه نه آرام بوده و نه قانونی چون همراه بود با افترا و تهمت به برخی مقامات دلسوز و چهره‌های خدوم ما، برخی به اقلیت بودن آنان حمله برده و نیات همگی آنانرا زیر سوال بردند که این هم چندان درست نیست. مگر اقلیت هم حق تجمع و اعتراض و بیان نظراتش را ندارد؟ حتی اگر جمعی صدنفری یا دویست نفری باشند، اما همانطور که گفته شد مشکل در تبعیض ناروایی است که در برخورد با اعتراض صورت می‌گیرد. اینکه جمعی کاملاً آزاد و مختار باشند و جماعت‌های دیگری نباشند با گروهی با مسامحه برخورد شود و با گروه و گروه‌های دیگری با شدت و مواخذه، به گروهی اجازه تظاهرات داده شود و به دیگران حتی اجازه‌ای ندهند.
برای انجام تظاهرات برای گروهی نیاز به اخذ مجوز از وزارت کشور نباشد و برای گروه‌های دیگری حتماً نیاز باشد. یکی را پلیس مورد حفاظت قرار دهد و دیگری را به پاسگاه و محکمه بکشاند. این برخورد دوگانه به جای تقویت انقلاب و نظام و ارزش‌های دینی و انقلابی، اگر نفرت و بیزاری نیاورد، دوری می‌آورد و این می‌شود نقض غرض. کاری که نظام حکمرانی نباید به آن تن دهد. حتی اگر دست‌های پشت پرده‌ای هست که از همین حال قصد زمین‌زدن دولت تازه را دارد ـ که هست ـ
چنین اقداماتی بیش و پیش از آنکه دولت را زمین بزند، کارآمدی نظام را در حل مشکلات ملک و ملت زیر سوال می‌برد و بی‌تردید از این آتش آبی هم برای صحنه‌گردانان پشت صحنه گرم نخواهد شد.
منبع: اطلاعات
