به گزارش سایت خبری پرسون، دولت سیزدهم در حوزه فرهنگی سیاست‌های خود را بر مبنای «عدالت فرهنگی» و تمرکززدایی از پایتخت و توجه به استان‌های مختلف کشور گذاشته است و این مهم بیش از همه از طریق «انجمن سینمای جوانان ایران» محقق شده است چنانچه در چهلمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران که با شعار «آیینه تمام‌نمای ایران» شروع به فعالیت کرد نیز بیشترین آثار منتخب حاضر در جشنواره از شهرستان‌ها بودند و توجه به سراسر ایران در ادامه در حوزه سینمای بلند نیز از سوی سازمان سینمایی در بنیاد سینمایی فارابی و جشنواره فیلم فجر دنبال شد.
تمام کارشناسان و منتقدان سینما بر روی این گزاره اتفاق نظر دارند که «جشنواره فیلم فجر در دوره چهل و دوم خود روی دست فیلمسازان جوان و فیلم اولی می چرخید!». هرچند که انتقادات زیادی به نحوه اعطای جوایز جشنواره فجر بود اما پیش‌بینی‌ها از جوایز و نتایج حاصل از آرای داوران در اختتامیه نیز موید این نکته بود که فیلمسازان جوان چه به لحاظ تکنیک و چه روایت قصه فیلم خود موفق‌تر بوده‌اند. در این میان اما نمی توان نقش انجمن سینمای جوانان ایران و فرآیند کشف استعداد، توانمندسازی و حرفه‌ای کردن آنها و معرفی‌شان به سینمای بلند را فراموش کرد، فرآیندی که با تاکید بر استعدادهای شهرستانی رخ می‌دهد و در قالب شورای فیلم اولی‌های فارابی و معرفی فیلمسازان مستعد دانش آموخته انجمن در آن امروز ساختارمند نیز شده‌است.
در چهلمین جشنواره فیلم فجر بیش از 10 نفر از فیلمسازان حاضر در بخش رقابت دانش‌آموختگان انجمن سینمای جوانان ایران بودند؛ این عدد در جشنواره چهل و یکم به 12 نفر رسید که در این میان «آرمان خوانساریان» فیلمساز البرزی با فیلم جنگل پرتقال و «رضا نجاتی» فیلمساز خراسانی با فیلم «بعد از رفتن» فیلم اولی‌های معرفی شده انجمن بودند. سال 1402 و جشنواره چهل و دوم اما یک نقطه عطف برای حضور جوانان در سینما بود؛ همچنان تعداد دانش آموختگان انجمن در بین منتخبین جشنواره بالا بود اما این بار 4 فیلمساز انجمنی از شهرستان‌ها در رقابت فجر بودند. «مرتضی علیزاده» با «بی‌بدن» از مشهد، «قربانعلی طاهرفر» با «آپاراتچی» از تبریز، «بابک خواجه پاشا» با «آبی روشن» از ارومیه و «حسین ریگی» با «میرو» از زاهدان در رقابت فجر بودند و تا حدودی ثمرات سیاست عدالت فرهنگی در سال سوم دولت را نمایان‌تر کرد.
منبع: تسنیم
