به گزارش سایت خبری پرسون، در مقابل این خبر با دو نگاه متفاوت مواجه هستیم. برخی این اقدام را از دستاوردهای بزرگ دولت سیزدهم به حساب می‌آورند چرا که ایران در قبال چنین اقدامی، هیچ امتیاز مهمی را که به توافقات برجام بر می‌گشت به طرف امریکایی نداده و تازه در قبال آزادی جاسوسانی که با اراده جمهوری اسلامی با وجود همه فشارها برای آزادی آن‌ها چند سالی است در زندان‌های ایران دوران محکومیت خود را سپری می‌کردند، توانسته است حدود ۶ میلیارد از دارایی‌های خود را آزاد کند و از نگاه این عده، اقدام مورد اشاره، بزرگ‌ترین توفیق ایران و نشان از تسلیم طرف امریکایی در مقابل اراده ایران بوده است.
کسانی که این اقدام را از دستاوردهای دولت سیزدهم می‌دانند معتقدند توافق حاصل شده در این زمینه، آن هم پس از حدود دو سال، در شرایطی است که طی این مدت طرف امریکایی همواره می‌کوشیده با کارشکنی‌های گسترده، تهران را وادار کند در قبال آزادسازی منابع‌مسدود شده‌اش، امتیازهای بیشتری، ازجمله در حوزه کاهش سطح غنی‌سازی اورانیوم و فعالیت‌های هسته‌ای، داشته باشد. ولی اکنون با تحقق راهبردهای مدنظر تهران در حوزه «دیپلماسی عزتمندانه» توافق به‌دست آمده در آزادی زندانیان و آزادسازی ۶ میلیارد دلار دارایی ایران یک پیروزی برای دولت آقای رئیسی محسوب می‌شود.
اما گروه دیگر، توافق آزادی زندانیان دو طرف و آزادی ۶ میلیارد دلار از دارایی‌های مسدود شده ایران را چندان مهم نمی‌داند چراکه معتقد است این اتفاق در دوران ریاست جمهوری روحانی هم افتاده و با آزادسازی بخشی از دارایی‌های ایران تعدادی از زندانیان امریکایی آزاد شده‌اند. بنابراین، نباید با هر اتفاقی از این جنس ذوق زده شد یا برعکس، تلاش‌های صورت گرفته و ایستادگی در مقابل زیاده خواهی‌های امریکا برای آزادی جاسوسان امریکایی را عملی بی ارزش قلمداد کرد.
نکته مهم در آزاد شدن ۶ میلیارد دلاری است که قرار است کره‌جنوبی پس از تبادل زندانیان انجام دهد و آن اظهار بی اطلاعی دستگاه دیپلماسی کره‌جنوبی از آغاز فرایند تبادل زندانیان و آزادی دارایی‌های ایران است. کره‌جنوبی در بیانیه‌ای عنوان کرد هیچ اطلاعاتی درباره گزارش رسانه‌ها مبنی بر اینکه تهران پنج جاسوس امریکایی که قرار است براساس آن، ۶ میلیارد دلار از دارایی‌های ایران در کره‌جنوبی آزاد شود، ندارد. در عین مهره بودن کره‌جنوبی کمااینکه تاکنون نیز نسبت به مسدود کردن دارایی‌های ایران چنین بوده است، این نگرانی وجود دارد که این توافق آن‌گونه که با طرف امریکایی صورت گرفته، انجام نشود. در داخل هم اصلاح طلبان بدون توجه به کارشکنی‌های امریکا و طرف‌های غربی در بحث توافقنامه هسته‌ای (برجام)، حرکت دولت سیزدهم برای تبادل زندانیان را گام مثبتی برای نشستن طرفین به صورت مستقیم نه با واسطه طرف‌های دیگر ارزشمند می‌دانند و قائل‌اند اگر دولت رئیسی توانست بی واسطه با طرف امریکایی بنشیند و توافق مورد نظر را که بتواند تأمین‌کننده خواسته‌های هر دو طرف باشد منعقد کند، مناسب خواهد بود.
آنچه مهم است اینکه نه می‌توان نسبت به توافق صورت گرفته با طرف امریکایی برای تبادل چند زندانی و آزادسازی ۶ میلیارد دلار – در صورت تحقق- آن‌قدر ذوق زده شد که تصور شود از همین فردا یخ‌های ضخیم بین ما با امریکا رو به آب شدن است و نه این میزان تلاش دولت و تسلیم شدن امریکا را در مقابل ایران بی ارزش و صرفاً حرکت تبلیغاتی به حساب آورد.
