به گزارش سایت خبری پرسون، فقط کافی است روی این دریاچه بایستید و به انعکاس تصویرتان روی آن نگاه کنید؛ تصویر منعکس شده در بعضی نقاط آن‌قدر شفاف است که انگار واقعا مقابل یک آینه ایستاده‌اید؛ درست به همین دلیل این دریاچه بزرگ که وسعت آن حدود یک هکتار است به یکی از نقاط دیدنی و جالب کره‌زمین تبدیل شده؛ مکانی اسرارآمیز که پای گردشگران زیادی را به این منطقه باز کرده است.
حدود ۳۰ تا ۴۰ هزار سال قبل، این سطح نمکی قسمتی از دریاچه بزرگی به نام «میچین» بوده؛ این زمان تقریبی به وسیله آزمایش‌های رادیو کربنی که روی رسوبات بجا مانده انجام شده، به دست آمده است. قطر لایه نمک محلول این دریاچه چیزی بین۲ تا ۲۰ متر است و بیشتر از نمک‌های لیتیوم و بعد منیزیوم تشکیل شده است.
اما روی آن با لایه‌ای از نمک‌های سولفوری پوشانده شده که ضخامتش از چند تا ده‌ها سانتیمتر تغییر می‌کند؛ اینجا بزرگترین سطح نمکی دنیا است که با مساحت ۱۰۵۸۲ کیلومتر مربع در کشور بولیوی قرار دارد و به قطب جدید گردشگری این کشور تبدیل شده است.
جزایری در نمک
اسم این سطح بزرگ نمکی «سالار دیویونی» است. سالار به معنای سطح نمکی و یویونی به معنای محافظ یا در برگیرنده است. یویونی اسم شهری در نزدیکی این منطقه هم است؛ این شهر مبداء و محل سکونت توریست‌ها و بازدیدکنندگان این دریاچه است؛ دریاچه‌ای که در جنوب غربی بولیوی و بین دو ناحیه «پوتوسی» و «اورور» قرار گرفته است. نکته جالب اینجا است که این مکان شگفت‌انگیز، تقریبا در ارتفاع ۳۶۰۰ متری قرار دارد، یعنی چیزی نزدیک به ارتفاع متوسط کوه‌های آند.
بلورهای نمک بعد از فرو نشستن آب باران دور هم جمع می‌شوند و این شکل‌های گنبدی را تشکیل می‌دهند
این مکان منحصر به فرد از تغییر حالت چندین دریاچه بزرگ ماقبل تاریخی به وجود آمده است. سطح این منطقه آن‌قدر صاف است که تقریبا در تمام مساحت آن بیشتر از یک متر اختلاف ارتفاع دیده نمی‌شود. البته تا همین چند سال قبل همه فکر می‌کردند که کاملا صاف است اما GPSهای مدرن مچ این دریاچه را باز کرد. نکته جالب این جاست که سطح صاف این دریاچه ایده‌آل‌ترین منطقه زمین برای تنظیم دقیق ارتفاع ماهواره‌ها است.
جزیره‌ای روی نمک
با اینکه این دریاچه تماما از نمک تشکیل شده اما درست در وسط آن، چند قسمت سنگی قرار دارد که به آنها جزیره گفته می‌شود. در حقیقت این قسمت زمانی که هنوز دریاچه «میچین» خشک نشده بود، بر اثر فعالیت‌های آتشفشانی زیر آب به وجود آمده است و حالا این جزیره‌ها را درست کرده است. بسیاری از ماجراجوها وقتی به این قسمت از دریاچه می‌رسند با علاقه زیاد از جزیره‌ها بازدید می‌کنند چون هنوز هم می‌شود در آنها فسیل خزه‌های ماقبل تاریخ را پیدا کرد.
شب‌های سرد دریاچه
دمای این منطقه با وجود مرتفع بودن، در روزهای زمستان از ۱۳ درجه سانتیگراد کمتر نمی‌شود و در تابستان بالاتر از ۲۱ درجه نمی‌رود. البته شب‌های این منطقه سرد است و کاهش دما تا منفی ۹ درجه توریست‌هایی که قصد دارند شب را در آنجا سر کنند، آزار می‌دهد. فصل بارش در این منطقه دی است و در این ماه تقریبا ۷۰ میلی‌متر باران بر روی نمک‌های منطقه می‌بارد.
بعد از باران سطح این دریاچه با کمی آب پوشیده می‌شود و تمام دریاچه به شکل یک آینه بزرگ در می‌آید. آینه‌ای که تمام آسمان و زمین در آن منعکس می‌شود و به همین دلیل بزرگترین آینه طبیعی جهان نامیده می‌شود. البته در قدیم نوعی کاکتوس در کناره‌های دریاچه رشد می‌کرده که طولش نزدیک ۱۲ متر بوده. این گیاه با رشد سالیانه یک سانتیمتر جزء موجودات کهنسال این دریاچه به حساب می‌آمد. با این حال هر سال بعد از بارش باران زندگی دوباره به این بستر نمکی بر می‌گردد و دسته‌های بزرگ فلامینگو در این منطقه جمع می‌شوند و درنتیجه دریاچه صورتی به نظر می‌رسد.
هتل‌های نمکی
به دلیل دوری این منطقه از شهرهای بزرگ، تعدادی هتل در داخل آن ساخته شده است. هتل‌هایی که با بقیه هتل‌های دنیا یک تفاوت اساسی دارند؛ آنها تماما از نمک ساخته شده‌اند. در حقیقت دیوارها، سقف و مبلمان این هتل‌ها از بلوک‌های نمکی‌ای درست شده که از سطح دریاچه بریده شده‌اند. اولین هتل نمکی این منطقه در سال ۱۹۹۵ افتتاح شد. این هتل درست در مرکز دریاچه نمکی و نزدیک یکی از جزایر آن قرار دارد و یکی از جاذبه‌های توریستی این منطقه است. بعد از افتتاح این هتل، خیلی‌ها فقط برای اقامت در آن راهی این منطقه شدند اما به خاطر دوری از مسیر اصلی و مشکلاتی مثل کمبود آب به زودی تعطیل شد.
اینجا همه چیز از نمک ساخته شده ، حتی دیوار و میز و صندلی هتل‌ها
بعدها هتل دیگری در سال ۲۰۰۲ در کناره دریاچه و نزدیک به جاده ساخته شد. یکی دیگر از جاذبه‌های این منطقه راه آهن قدیمی و قطارهای آنتیکی است که در آن جابه‌جا می‌شوند. خط آهن قدیمی این منطقه در سال ۱۸۸۸ ساخته شده است. در حال حاضر بیشتر قطارهای این خط از کار افتاده‌اند و فقط یک قطار برای جلب توریست در مسیری سه کیلومتری کار می‌کند. در حال حاضر دولت بولیوی به شدت روی توسعه گردشگری در منطقه سرمایه‌گذاری کرده و هر ساله تعداد زیادی از سراسر جهان به بازدید این منطقه می‌روند و با یک عکس یادگاری از بزرگترین آینه طبیعی دنیا به خانه برمی‌گردند.
در جزایر وسط دریاچه گیاهان مقاومی مثل کاکتوس‌ها رشد می‌کنند. آنها به زحمت و با رشد سالانه یک سانتیمتر به این اندازه رسیده‌اند
وقتی باران تمام می‌شود می‌توانید فلامینگوها را روی سطح این دریاچه ببینید. آنها آن‌قدر زیاد هستند که بخش‌هایی از دریاچه به رنگ صورتی درمی‌آید
در بعضی مناطق در یک عمق کم و در بعضی مناطق، در جاهایی بسیار عمیق‌تر از این هم می‌شود محلول آب نمک را پیدا کرد
عکس هوایی نشان می‌دهد که دورتا دور دریاچه هیچ نشانی از زندگی دیده نمی‌شود
بقایای قطار قدیمی‌ای که برای حمل و نقل نمک از این دریاچه به کار گرفته می‌شد. این قطار متروک بخشی از جاذبه‌های این منطقه است
منبع: همشهری سرنخ
