به گزارش سایت خبری پرسون، دکتر محمد علی فیاض‌بخش در یادداشتی نوشت: از کودکی به ما گفته‌اند، لقب «امیرالمؤمنین» منحصراً در حق علی‌‌بن ابی‌طالب علیه‌السلام است و حتی درخورِ دیگر امامان معصوم علیهم‌السّلام نیست. مگر دیگر امامان، امیرِ مؤمنانِ عصر خود، و بلکه ولیّ صاحب اختیار بر مردمان نبوده‌اند؟ اعتقادات شیعی بر این سؤال به وضوح، «آری» آورده‌است؛ پس فلسفه‌ی این اختصاص چیست؟ پاسخ را باید از اهلش پرسید- که آن اهلیّت بر این قلم نیست- اما می‌توانم چنین حدس بزنم: در حالی که اختصاصات امامان معصوم نیز دارای حد و مرز است، پخش و نشر سخاوتمندانه‌ی این القاب، چه در ظاهرِ ادبیات و چه در باطنِ مفاهیم، بر انسان‌های غیرمعصوم نه تنها روا نیست؛ که بس نارواست… و این افراط‌ها تفریط‌هایی را در پی دارد.
شب شهادت مولا علیه‌السّلام در تفنّنات فجازی به گفت‌وگوی مکتوبی برخورد کردم از دو دانشجوی همکلاسی؛ که یکی دیگری را بشارت تعطیلی روز بیست و یکم رمضان داده بود و دیگری در پاسخ برآمده بود که: «خدا علی را بیامرزه، که موجب این تعطیلی شد!»؛ و کار به این‌جا ختم نشده بود و هشتگ مشمئزکننده‌ای را هم تازه کرده بود.
این که در فضای مکالمه‌ی آن دو همکلاسی اصولا آن خبر و آن هورا، چقدر با فکر و تعمّد برخاسته، یا صرفاً هرزگویی‌های فجازانه(!) بوده، چندان محل کلام من نیست؛ بلکه بنیان‌گرفتن زیرساخت‌هایی که این ادبیات هرز را تبدیل به گفتارهای روزمرّه در نسلِ زِد کرده، محل تأمل و تأسف است.
لابد اگر نام و نشان آن دو همکلاسی را به بعضی ستادها پیامک کنم، امروز و فردا به جاهایی احضار شوند از برای امر به معروف و نهی از منکر و احیاناً تعهد بر عدم تکرار و چه و چه؛ بسیار خوب؛ این پانسمان‌های سر‌پایی چه میزان می‌تواند در درمان غدّه‌های زیرپوستی که در حال متاستاز به دیگر اعضای این پیکره اند مؤثر باشند؟
آشکارا شاهدیم- در نگاه خوش‌بینانه!- که سال‌هاست به پانسمان روی زخم‌ها مشغولیم؛ غافل از آن که:
صورتی در زیر دارد آن‌چه در بالاستی!
منبع: اطلاعات
