به گزارش سایت خبری پرسون، این استاندارد رمزارزها را به سهام و اوراق قرضه توکنی، استیبل کوین‌ها و همچنین کریپتوهای حقیقی مانند بیت کوین و اِتر طبقه بندی می‌کند. بر اساس این استاندارد، بانک‌های تجاری می‌توانند بین 1 تا 2 درصد از سرمایه ردیف اول خود را به گروه دوم دارایی‌های رمزنگاری شده اختصاص دهند. به طور مثال بانک JP Morgan با سرمایه‌ای بالغ بر 263 میلیارد دلار می‌تواند 2.6 میلیارد دلار از سرمایه خود را به شکل کریپتو نگهداری کند. بانک Capital One هم با سرمایه ردیف اولِ 28 میلیارد دلاری قادر به نگهداری 280 میلیون دلار کریپتو خواهد بود.
اما اگر کریپتو برای پوشش ریسک استفاده شود استثنائاتی وجود خواهد داشت. به عنوان مثال بانکی معامله فروش استقراضی در بازار آتی CME باز می‌کند و برای پوشش ریسک این معامله اقدام به خرید بیت کوین به صورت اسپات می‌کند. چنین وضعیتی این بیت کوین به عنوان بخشی از ذخایر سرمایه‌ای بانک به حساب نخواهد آمد. علاوه بر این، محافظت کریپتو مشتریان بر عهده بانک‌ها نخواهد بود و این مسئله بیشتر برای دارایی خود بانک‌ها صدق می‌کند.
برخی مطالعات نشان می‌دهند که براساس نظریه پرتفوی مدرن استفاده از کریپتو بازدهی با ریسک بالاتری را به همراه خواهد داشت. طبق یافته‌های این پژوهش‌ها در سال 2018، حداقل 1 درصد از پرتقو باید به بیت کوین اختصاص یابد. در سال‌های بعد پژوهش‌هایی این عدد را تا 10 درصد نیز افزایش دادند. اما در حال حاضر کمیته نظارت بر بانکداری بازل به 1 درصد چراغ سبز نشان داده است.
بانک‌ها تحت شرایط سختگیرانه‌تری می‌توانند تا آستانه 2 درصد هم پیش روند. در نهایت این تصمیمات منجر به همگرایی هرچه بیشتر کریپتوها و نظام مالی سنتی جهان خواهد شد.
