به گزارش سایت خبری پرسون، کارمندان، کارگران و مردم عادی وقتی خبرهای مربوط به دستمزد میلیاردی فوتبالیست‌ها را می‌خوانند، حیرت زده می‌شوند و با مقایسه حقوق خود با آنها دچار سرخوردگی می‌شوند. از سویی دیگر برخی از کارشناسان فوتبال معتقدند که عمر ورزش حرفه‌ای کوتاه است و یک فوتبالیست در بهترین حالت می‌تواند 10 سال دستمزد نجومی بگیرد و بعد از این مدت دیگر خبری از این پول‌ها نخواهد بود. هرچند نمی‌توان منکر زندگی لاکچری فوتبالیست‌ها شد و مهم‌ترین سوالی که در ذهن مخاطبان فوتبال و مردم عادی پیش می‌آید این است که این دستمزدهای نجومی از کجا تامین می‌شود؟! باشگاه‌های ما که مدام از بی‌پولی و شرایط بد اقتصادی گلایه می‌کنند چگونه چنین دستمزدهایی را می‌پردازند؟
راه‌های قانونی درآمدزایی در فوتبال ایران تا حد زیادی مسدود است؛ از قانون کپی رایت برای تولید البسه گرفته تا حق پخش تلویزیونی و... پس مدیران باشگاه‌ها این پول‌ها را از کجا می‌آورند که به بازیکنان ایرانی و خارجی پرداخت می‌کنند؟ اکثر باشگاه‌ها اگرچه روی کاغذ غیر دولتی و خصوصی نامیده می‌شوند اما در واقع از جیب بیت‌المال ارتزاق می‌کنند و به نوعی جیب باشگاه‌ها به طور غیرمستقیم به منابع دولتی و شرکت‌های خصولتی! ( ترکیبی از شرکت‌های دولتی و خصوصی) وصل است. به همین دلیل است که یکباره شاهد آن هستیم که باشگاهی مثل سپاهان حتی بیشتر از باشگاه سیدنی اف سی استرالیا به یک بازیکن پول می‌دهد.
البته فقط باشگاه سپاهان نیست که دستمزدهای اینچنینی و بیشتر از باشگاه‌های خارجی به بازیکنان می‌دهد. در موارد زیادی باشگاه‌های دیگر کشور حتی گاهی بازیکنان بنجل و بی‌کیفیت خریداری کرده‌اند مثل پرسپولیس که بازیکنی به نام براندائو جونیور، مهاجم برزیلی را با 700 هزار دلار خرید اما او حتی یک گل هم نزد یا آنتونی استوکس که با قرارداد 450 هزار دلاری به پرسپولیس پیوست و در نهایت هم بدون بازی به بهانه کرونا از این باشگاه شکایت هم کرد. استقلال هم در زمینه جذب بازیکنان بنجل از رقیب سنتی خود عقب نمانده، شفر سرمربی آلمانی بازیکنانی مثل بویان نایدنوف، مارکوس نیومایر و الحاجی گرو را به استقلال آورد که کمترین بازدهی را برای این تیم داشتند!
به این ترتیب حداقل خواسته هواداران فوتبال در این روزهای سخت اقتصادی از باشگاه‌ها و مربیان این است که ابتدا بازیکن بنجل خارجی نخرند و دوم اینکه دستمزدی معقول و منطقی به آنها پرداخت شود نه اینکه مثلا بازیکن 30 هزار دلاری را با چند برابر قیمت باشگاه خارجی بخریم! حتی پرداختی باشگاه‌ها به بازیکنان ایرانی نیز باید شفاف باشد تا مشخص شود باشگاه‌ها بخصوص باشگاه‌های دولتی و نیمه خصوصی چقدر برای خرید بازیکنان هزینه کرده‌اند.
اگر مبلغ قرارداد بازیکنان منتشر نمی‌شود حداقل بودجه باشگاه برای جذب بازیکنان شفاف اعلام شود تا هواداران آنها بدانند باشگاه چقدر برای خرید و جذب بازیکن هزینه کرده است. بخصوص استقلال و پرسپولیس که مردم سهامدارش شده‌اند و این حق‌شان است که بدانند پول هایی که آنها برای خرید سهام سرخابی‌ها داده‌اند چگونه هزینه می‌شود و مدیران باشگاه موظفند به آنها گزارش مالی بدهند.
نکته عجیب‌تر و جالب تر اینکه تقریبا تمامی مدیران باشگاه ها از افزایش بی‌رویه دستمزد بازیکنان گلایه کردند اما همگی هم برای به خدمت گرفتن ستاره‌های نقل و انتقالات حسابی ولخرجی کردند و هر باشگاهی هم دیگری را متهم کرد که چند برابر دستمزد پیشنهادی آنها به بازیکن مدنظرشان پول پرداخت شده است! هر باشگاه هم دیگری را به ربودن بازیکن مد نظر خود متهم می‌کنند. شاید تنها راه راستی آزمایی اظهارات مدیران باشگاه‌ها در فصل نقل و انتقالات و جذب بازیکنان شفافیت قراردادها یا حداقل شفافیت بودجه خرید بازیکن جدید باشد.
در گذشته‌ای نه چندان دور مبلغ قراداد بازیکنان و مربیان تمامی تیم‌ها از سوی سازمان لیگ فوتبال ایران منتشر شد که واکنش‌های متفاوتی را به همراه داشت و یکی از معروف‌ترین واکنش‌ها مربوط به برانکو ایوانکوویچ بود که از انتشار رقم قرادادش دلخور شد و گفت حتی همسرم نمی‌دانست چقدر دستمزد می‌گیرم و این کار غیرحرفه‌ای است! اگر بخواهیم حرف برانکو که یکی از حرفه‌ای‌ترین مربیان خارجی حاضر در باشگاه ما بوده را ملاک قرار بدهیم، باید بگوییم آقای برانکو متاسفانه فوتبال ما در زمینه‌های دیگر هم همین قدر آماتور رفتار می‌کند وگرنه دلیلی ندارد که یک باشگاه ایرانی در این شرایط سخت اقتصادی دستمزدی بیشتر از یک باشگاه استرالیایی به بازیکن خارجی بپردازد!
منبع: فارس
