به گزارش سایت خبری پرسون، این منظومه TIC۴۷۰۷۱۰۳۲۷ نام گرفته و در نزدیکی صورت فلکی ذات الکرسی قرار دارد. حجم ستاره اصلی منظومه ۱۶ برابر خورشید است. دو ستاره دیگر که در مجموع ۱۲ برابر حجم خورشید هستند، در فاصله‌ای نزدیک از ستاره اصلی با سرعتی خارق العاده دور آن مدار می‌زنند، به طوریکه مدت زمان هر مدار آنها معادل یک روز زمینی است.
آلیخاندرو ویگنا گومز محقق پست دکتری و فعال در آکادمی بین المللی نایلز بوهر در این باره می‌گوید: تا جایی که می‌دانیم این نخستین نمونه از چنین منظومه‌ای است. ما منظومه‌هایی با ۳ ستاره می‌شناسیم، اما آنها به طور معمول حجم کمتری دارند. ستاره‌های عظیم در منظومه‌های ۳ ستاره‌ای در فاصله‌ای بسیار نزدیک تر به یکدیگر قرار دارند.
محققان پس از اجرای ۱۰۰ هزار شبیه سازی از شیوه تشکیل منظومه، به چند نظریه در این باره دست یافتند. ممکن است نخست ستاره بزرگتر تشکیل شده باشد، اما موادی از آن خارج شده که ستاره‌های دوتایی را مختل کرده است.
همچنین ممکن است ستاره دوتایی و ستاره سوم به طور جدا از یکدیگر تشکیل شده و به تدریج با یکدیگر روبرو شده و مدار آنها به دلیل گرانش ثابت شده است.
با این وجود محققان معقتند احتمالاً منظومه در ابتدا شامل ۲ ستاره دوتایی بوده اما به تدریج تکامل یافته و دو ستاره از آنها با یکدیگر ادغام شده اند.
این تحقیق در ژورنال Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده است.
منبع: مهر
