به گزارش سایت خبری پرسون، جعفر گلابی در یادداشتی نوشت: اسراییل ضمن دامن زدن به فضای ایران‌هراسی روز به روز به برخی دولت‌های عربی نزدیک‌تر می‌شود تا آنجا که تلاش‌های گسترده‌ای برای ایجاد یک پیمان دفاع هوایی در منطقه میان این کشور و کشورهای عربی در حال انجام است. واضح است که در سایه ابهام در موضوع به نتیجه رسیدن برجام مخالفان جمهوری اسلامی همه مساعی خود را برای کنترل برنامه هسته‌ای ایران از راه‌های دیگر گرد آورند و حتی به راه‌های خطرناک هم فکر کنند. در این میان موضوع مهم سفر رییس‌جمهور امریکا به اسراییل و عربستان است که نشانه جدیدی از اهمیت یافتن مجدد منطقه خاورمیانه در سیاست خارجی ایالات متحده است.
مسلما افزون بر تلاش در جهت عادی‌سازی روابط تل‌آویو بادولت‌های عربی و تشویق کشورهای نفت‌خیز به تولید بیشتر برای رفع کمبود‌های موجود در بازارهای نفتی مساله ایران در اولویت‌های برنامه‌های این سفر خواهد بود و قطعا راه‌های فشار بیشتر به تهران مورد بررسی دقیق و همه‌جانبه قرار خواهد گرفت. مهم‌ترین فشاری که واشنگتن می‌تواند متوجه ایران کند، تقویت و گسترش تحریم‌های اقتصادی در غیاب بی‌فرجامی مذاکرات هسته‌ای است.
با این تفاوت که در دور جدید فشارها با مقصر نشان دادن تهران، اروپا هم به احتمال زیاد امریکا را همراهی خواهد کرد و مقدمات ارسال مجدد پرونده هسته‌ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل فراهم خواهد شد. اگر اسراییل به عنوان بانی اصلی چنین برنامه‌هایی موفق شود سناریوی فوق‌الذکر را پیش ببرد مقصود اساسی‌اش افزودن تنگنای معیشت بر ملت ایران است. تحریم اقتصادی یا تشدید آن به خودی خود هیچ سود مستقیمی برای امریکا و اسراییل ندارد هدف نهایی ایجاد نارضایتی و گسترش و تعمیق آن در میان مردم است تا اعتراضات یکی، پس از دیگری شکل گیرند و از تشدید اختلافات درونی و تشنج و ناآرامی‌ها پایه‌های استحکام و ثبات داخلی مخدوش شود.
اگر بیگانگان در طرح‌های جدید خود موفق شوند افزون بر التهاب‌آفرینی این اقتصاد رنجور کشور است که بازهم زیرسایه اختلافات سیاسی و اجتماعی فشار مضاعفی خواهد دید و به تولید و سرمایه‌گذاری بازهم آسیب‌های بیشتر وارد خواهد شد. شکوفایی هر اقتصادی مستلزم فضایی هموار و آرامش واقعی و رضایت و همراهی مردم است و اقتصاد ما بیش از هر کشوری نیاز به ثبات و تعادل و گریز از شوک‌های گاه و بیگاه دارد. بهترین راه برای عبور از تمهیدات بیگانگان و حصول اقتدار عمیق و درازمدت در درجه نخست رفع تهدیدهای بیرونی و گسترش روابط همه‌جانبه با کشورهای منطقه و جهان و تعمیق مراودات صلح‌طلبانه با ملت‌ها و دولت‌هاست.
طرح‌های گوناگون ایران‌هراسی از طریق ابتکارات صادقانه و تشنج‌زدا قابل شکستن هستند و می‌شود از این طریق نژادپرستان را در انزوا قرار داد. شرایط خاص منطقه و جهان هوشیاری بیش از پیش را طلب می‌کند و در داخل نیاز به وفاق و نزدیکی همه گروه‌ها و جناح‌ها را روشن می‌سازد. مجموع شرایط داخلی و خارجی واقعا ظرفیت هرگونه برخوردهای تشنج‌زا و اختلاف‌ساز را ندارد. نیروهای ایران‌دوست و مردم‌مدار اگر انتقادی دارند با رعایت همه شؤون قانونی و نظر به رفع خطرات فزاینده نظرات خود را بیان می‌کنند. تمییز میان دلسوزان منتقد و متعهد با براندازان و ویرانی‌طلبان و فرصت‌طلبانی که با ظاهری موافق آدرس غلط می‌دهند به سادگی میسر است.
چرا براندازان از هر برخورد و تصادم داخلی مشعوف می‌شوند و به تضادهای درونی امید بسته‌اند؟ آنان عناد عجیبی نسبت به قانون‌مداران منتقد نشان می‌دهند همچنان که گروه رجوی هنوز هم نوک تیز حملات خود را متوجه اصلاح‌طلبان می‌کند. نکته بسیار اساسی این است که ایران‌ستیزان از هرگونه وقوع انقلاب به نفع خود کاملا ناامیدند و همه مساعی خویش را متوجه هدم پایه‌های استحکام جامعه و تمامیت ارضی کرده‌اند. آنان طالب شورش‌های کور و گسترده و هرج و مرج داخلی شده‌اند تا از این طریق به ادامه حیات تشنج‌خواه خود برسند و برای همین هم از وقوع هر برخورد داخلی استقبال می‌کنند. می‌خواهند نگاه به داخل و امید به سازوکارها و نیروهای داخلی را عبث نشان دهند تا مردم رفته‌رفته امیدشان به بیرون معطوف شود. برای یک جامعه هیچ چیز خطرناک‌تر از امید بستن مردم به خارج نیست.
نقطه مقابل این همه بدخواهی و شوم نظری رجوع به خرد جمعی و همگرایی ایران‌دوستان و قانون‌مداران است. در سایه مدارا با مردم و احترام به خواسته‌ها و تمایلات آنها و تحمل و توجه به خیرخواهی‌ها و عبور از انحصارطلبی‌ها است که می‌توان به ثبات پایدار و عمیق و سرمایه‌ساز رسید. قدر مخالفان و منتقدان صادق و متعهد باید دانسته شود تا جا برای فرصت‌طلبان و ریاکاران تنگ شود و کشور در مسیر رشد و توسعه و آرامش و بالندگی قرار گیرد. به نظر می‌رسد در بازداشت منتقدان دلسوزی چون آقای تاجزاده خصوصا در شرایط خطیر کنونی مصالح کشور آنچنان که باید درنظر گرفته نمی‌شود. نگاه به تحرکات همه‌جانبه ضدایرانی اتفاقا همگرایی داخلی را ضروری نشان می‌دهد، چنانچه در فقدان آن بیم آسیب به ارکان عالیه کشور دور از ذهن نیست.
منبع: روزنامه اعتماد