به گزارش سایت خبری پرسون، مارکوشین با بیان اینکه «یک خبر خوبی داریم»، گفت: «هم‌اکنون عملیات پاکسازی به انجام می‌رسد.» اما این خبر چندان هم خوب نبود. انتشار تصاویر کشتار غیرنظامیان در مناطق بوچا و ایرپین دل جهانیان را آزرد. می‌دانستم هدف قرار دادن غیرنظامیان بی‌گناه غیر قابل قبول است و این موضوع باید تحت یک بررسی مستقل قرار گرفته و مسوولان آن شناسایی شوند و پاسخگو باشند، اما نمی‌دانستم روزگار چند روز بعد مرا به این قتلگاه می‌رساند.
ورود به شهر ارواح
ایرپین، شهر کوچکی در شمال غربی کی‌یف است که 40 هزار نفر جمعیت دارد. البته شهری که حالا دیگر به کی‌یف متصل نیست. این شهر به وسیله یک پل بزرگ به شهر کی‌یف وصل می‌شد که بعد از تهاجم نظامی روسیه به این شهر و بمباران آن ارتباط این دو شهر با یکدیگر قطع شد و مردم این دو شهر مجبور هستند که از روی آوارها و عبور از رودخانه به آن سوی پل بروند، پلی که دیگر وجود ندارد و تا چشم کار می‌کند دود است و خرابی و ماشین‌هایی که واژگون شده‌اند یا در آتش سوخته‌اند.
دیدن این پل شما را با تصویری آخرزمانی آشنا می‌سازد. در نگاه اول قطعا باورتان نمی‌شود. چیزی شبیه به بازی‌های اکشن کامپیوتری یا فیلم‌های هالیوودی است، همه چیز ویران شده است.
بیشترین صدمات به غیرنظامیان وارد شده و از تاسیسات زیربنایی و علایم زندگی مدرن چیزی باقی نمانده است. ساختمان‌های مسکونی، رستوران‌ها و بسیاری از اماکن عمومی در ایرپین ویران شده و بقایای تلخی از ملزومات غیرنظامیان در کف خیابان به چشم می‌خورد از لوازم آرایش تا اسباب‌بازی کودکان و... جنازه‌ها را پیش‌تر جمع کرده‌اند و به خاک سپرده‌اند.
ایرپین شهر کوچکی است که به تازگی از روس‌ها پس گرفته شده است. زندگی چند روزی است که در این شهر تا حدودی به حالت عادی بازگشته و ساختمان شهرداری به مقر اصلی نظامیان در این شهر تبدیل شده است. هر کسی با هر توانی در این ساختمان کمک می‌کند. شهردار این شهر در خط مقدم کمک‌های مردمی است. هوا نامساعد است و گروه ما در این ساختمان پناه گرفته است.با ما مانند خود شهروندان اوکراین رفتار می‌کنند.
با شهردار این شهر هم‌صحبت شدم. کسی که روحیه جنگی و دفاعی‌اش همچنان استوار مانده و با مصایب بعد از بازپس‌گیری ایرپین خستگی را در خود نشان نمی‌دهد. هر چند خود او ناباور از دیدن کشته‌ها و حملات هوایی بود که نیروهای روس به بار آورده بودند. او می‌گوید شهر از تصرف نیروهای روس در آمده و اکنون در اختیار ارتش اوکراین است . شهردار ایرپین امیدوار بود که دیگر مهاجمان به شهر نزدیک نمی‌شوند و مراحل پاکسازی به خوبی پیش برود.
وقتی که از او جدا می‌شوم، الکساندر مارکوشین امیدواری می‌کند که با کمک کشورهای غربی و مردم اوکراین در این جنگ نابرابر پیروز خواهند شد و انتقام خون تمام کودکان اوکراینی و مردم غیرنظامی را خواهند گرفت.
کی‌یف همان کی‌یف است
امروز وارد کی‌یف شده‌ام.شرایط زندگی و وضعیت عمومی مردم تا حدود زیادی نسبت به گذشته بهتر شده است. اکنون می‌توان کی‌یف را شهر ایست بازرسی در دل راه‌های مارپیچ نامید . شهری که توسط ارتش اوکراین با جدیت زیادی کنترل می‌شود، زیرا شنیده شده که نیروهای روس با پوشش‌های مردمی و سازمان‌های مردم‌نهاد وارد شهر می‌شوند و مشکلاتی را به وجود می‌آورند.
اینجا هم اسم شب وجود دارد و مردم نمی‌توانند از ساعت 9 تا 6 صبح عبور و مرور داشته باشند. در نظم جدید، اینجا مشروب ممنوع است و مردم بعد از ساعت 4 بعدازظهر اجازه خریدن مشروبات الکلی ندارند . این نظم به خوبی در شهر اجرا می‌شود، زیرا نیمی از افراد ارتش را مردم شهر تشکیل می‌دهند و بسیاری از جوانان در کی‌یف اسلحه به دست گرفته‌اند و برای نجات کشورشان هر کاری می‌کنند. آنها چند روزی است که پشت سر هم به پیروزی‌های زیادی دست یافته‌اند. از بوچا و ایرپین گرفته تا بردیانکا. این اخبار باعث شده تا بازگشت حیات به کی‌یف به طرز فوق‌العاده‌ای محسوس باشد.با این همه فضای کی‌یف کاملا امنیتی است ولی روحیه عمومی مردم بهتر از گذشته است.
نکته‌ای که در گفت و شنود با مردم دستگیرم می‌شود، این است که نباید از نقش ولادیمیر زلنسکی، رییس‌جمهور اوکراین در این ثبات به دست آمده غافل شد. تاثیر زلنسکی روی ارتش و مردم بی‌بدیل است. ابتدا این تصور اولیه وجود داشته که با شروع جنگ زلنسکی شهر را ترک می‌کند اما مردم می‌گویند که او در پارلمان نشسته است و هر روز با مقامات و بسیاری از خبرنگاران دیدار می‌کند تا پیام مظلومیت اوکراین در جهان شنیده شود. یک روزنامه‌نگار محلی به من می‌گوید: رییس‌جمهور زلنسکی در ابتدای ریاست‌جمهوری چیزی نزدیک به 30 درصد طرفدار داشته که این درصد اکنون نزدیک به 90 درصد رسیده است و همین اعتماد مردم به منتخب‌شان باعث بازپس‌گیری بسیاری از مناطق مرکزی و شمالی اوکراین شده است.
با مسوول رسانه‌ای ارتش صحبت می‌کنم. طبق گفته او تا 30 کیلومتر اطراف کی‌یف پس گرفته شده است و این پیشروی ادامه دارد. ارتش روسیه به قسمت‌های مرزی بلاروس از شمال نزدیک شده است. مردم کی‌یف فرقی بین «الکساندر لوکاشنکو» رییس‌جمهور بلاروس و ولادیمیر پوتین نمی‌بینند و می‌گویند که لوکاشنکو اوکراین و مردم این کشور را به پول فروخته است.
شهر آژیرها و سکوت
یکی از نمادهای شهر کی‌یف صدای آژیر خطر است که مردم صبح‌ها بین ساعت 6 تا 8 صبح با او بیدار می‌شوند، امری که انگار دیگر عادی شده است. امروز که با صدای آژیر حمله موشکی بیدار شدم و به خیابان رفتم، فهمیدم که این تصویر مردمی بازنده نیست. مردم با پوست و گوشت و استخوان‌شان این جنگ را درک کرده‌اند .پارک‌ها خالی است و عدم حضور بچه‌ها در شهر توی ذوق می‌زند.بسیاری هنوز باورشان نمی‌شود که شهر و روستای‌شان یا محله‌شان به واسطه هیچ و پوچ بمباران شده یا از بین رفته است. اما نباید از نقش ویژه زنان در این جنگ گذشت به هر قسمتی که پای می‌گذارید جای پای یک زن در میان است.
بیش از 15 درصد ارتش اوکراین را زنان تشکیل می‌دهند. زنانی که گاه درجات بالایی دارند و در اتخاذ تصمیمات مهم سهمی بسزا را برای خود به وجود آورده‌اند. دیروز هم در شهر ایرپین جایی که تا خط مقدم فاصله چندانی ندارد زنانی را دیدم که شجاعانه در تصمیمات تاثیر می‌گذاشتند و شاید بیش از مردها آماده نبرد بودند؛ نکته مهمی که باعث شده این یکپارچگی از لحاظ حسی فکری و جنسی در تمام آحاد جامعه حفظ شود. جالب اینکه در جنگ، عشق و عشق‌ورزی نمرده است. تازه عروس‌ها به همراه همسر خود در جنگ حضور پیدا کرده‌اند.
بسیاری دیگر نیز در جنگ با هم آشنا شده‌اند و بعد ازدواج کرده‌اند یا قرار ازدواج گذاشته‌اند. این همراهی و همدلی در تمامی صنوف مردم دیده می‌شود. مانند نانوایی که در کی‌یف در خیابان انتانوویچ برای مردم شیرنی و نان مجانی می‌پزد یا رانندگانی که ماشین‌های‌شان را در اختیار ارتش قرار داده‌اند و هیچ چشمداشتی به آینده جنگ ندارند، یا خانواده‌های داغدار و عزیز از دست داده که مشوق ادامه حضور جوانان در نبردند و... تمام این مسائل باعث شده است که قدرت نظامی اوکراین در روزهای اخیر از لحاظ ذهنی بیشتر و بهتر و قوی‌تر از ارتش روسیه باشد.
وحشت از مین
مین‌های خنثی نشده در اطراف کی‌یف یکی از نگران‌کننده‌ترین موضوعات ارتش اوکراین است. اطراف کی‌یف و به خصوص شهر ایرپین و بوچا پر از مین‌های کار نکرده است که توسط ارتش روسیه کار گذاشته شده بود. حرف z یکی از حروف‌هایی است که این روزها بسیار مورد توجه است و انزجار مردم اوکراین از آن به وضوح دیده می‌شود. ارتش روسیه به هر منطقه‌ای که رفته است حرف z را روی پل و در و دیوار حک کرده، موضوعی که باعث خشم عموم مردم است.
نقل اوکراینی‌ها از روس‌ها
اینجا اوکراینی‌ها می‌گویند که سوال اصلی برای تمام مردم اوکراین این است که ارتش روسیه در اوکراین چه می‌خواهد؟ و خود پاسخ می‌دهند که آیا آنها آمده‌اند که ما را از خودمان نجات دهند؟ ما که دموکراسی داریم و حقوق بشر را می‌شناسیم.
پس آنها اینجا چه می‌خواهند و با ما چه کار دارند؟
مگر ما خواسته‌ایم که بیایند؟
منبع: روزنامه اعتماد
