وزیر جهاد کشاورزی مطرح کرد:
به گزارش سایت خبری پرسون، عبدالحسین طوطیایی پژوهشگر کشاورزی نوشت: برنامه ارائه‌شده در جلسه رأی اعتماد و تکرار آرزوهای پیشینیان، نشان داد که در این حوزه «در همچنان بر پاشنه گذشته» می‌چرخد. نامزد وزارت جهاد کشاورزی بی‌عنایت به تغییرات اقلیمی، کاهش مخاطره‌آمیز ذخایر آب زیرزمینی، بحران خاک و فرونشست‌های پی‌درپی اراضی کشاورزی و... از آینده سبز این بخش نویدها داد.
اشاره ایشان به ضرورت امنیت و دستیابی به اقتدار غذایی به‌عنوان اهمیت بخش کشاورزی و بدون برشمردن چالش‌های پیش‌‌رو را باید تنها به حساب زینت‌بخشی به چنین تریبون‌هایی دانست.
وزیر پیشنهادی البته توضیح نداد که با وجود بحران منابع آب حال حاضر، واردات حدود 80 درصد نیاز داخلی ذرت دانه‌ای، 85 درصد روغن‌های گیاهی، 40 درصد برنج، 30 درصد جو و... چگونه اقتدار غذایی و تولید کالاهای اساسی در داخل کشور را وعده می‌دهند؟ تنها در سال 1399 بیش از 13 میلیون تن علوفه و غذای دام به کشور وارد و خودکفایی شکننده گندم به صدور مجوز برای واردات شش میلیون تن گندم منجر شده است. کدام محصولات از نظر ایشان آب‌بر بوده که به‌عنوان واردات آب مجازی، بنای واردات آنها را دارند؟ آیا پرنیازتر از محصول نیشکر با 35 هزار مترمکعب در هکتار و 8.5 میلیارد مترمکعب در سال (یک‌هشتم آب مصرفی در بخش کشاورزی) سراغ داریم؟ متولی آینده برای چنین محصولی که علاوه بر مصرف بالای آب، به آلودگی رود کارون هم بسیار افزوده، چه تمهیداتی را پیش‌بینی کرده است؟ انتظار می‌رفت راهبرد صیانت از منابع طبیعی و تولید، در شرایطی که این ثروت ملی آماج تخریب بی‌برگشتی شده است، در سرفصل برنامه وزیر جهاد کشاورزی پیشنهادی قرار می‌گرفت که دریغا جز اشاراتی گذرا قرار نگرفت.
ازجمله راهکارهای ایشان برای مصرف کمتر از منابع آب داخلی، «کشت فراسرزمینی» بود؛ راهکاری که به باور این راقم از نظر وابستگی نه‌تنها از «واردات مستقیم» کمتر نخواهد بود، چه‌بسا همچون دلارهای چهارهزارو 200 تومانی زمینه‌ساز خروج ارزهای پیدا و پنهان شود. وزیر آینده اگر هم این برنامه پر از ابهام و کلی‌گویانه را بخواهد در دستور کار خود قرار دهد، در گام نخست باید از آنچه تاکنون در برنامه «کشت فراسرزمینی» گرفته است، راستی‌آزمایی کند؟ با نقد از کلام آخر ایشان، به کلام آخر این نوشتار می‌رسم.
آقای ساداتی‌نژاد قول دادند: اگر انتخاب شوم در اتاق کارم نمی‌مانم و به دیدار کشاورزان کشور خواهم رفت و دستشان را می‌بوسم و... . شگفتا! مگر «رئیس کمیسیون کشاورزی مجلس» برای در کنار کشاورزان بودن، جایگاه اندکی بوده است که رأی اعتماد برای وزارت را شرط این کار می‌دانند؟ اساسا آیا کشاورزان به دست‌بوسی وزیر نیاز دارند یا به سیاست و روشی که زمینه ارتقای بخش کشاورزی را با افزایش بهره‌وری و کاهش هزینه‌های تولید فراهم کند؟ ای‌کاش به متولی آینده بخش کشاورزی توصیه شود که اگر در اتاق کارتان بمانید و با نخبگان این حوزه برای توسعه پایدار بخش آسیب‌دیده کشاورزی یک ساعت درست فکر کنید، بیش از 70 سال در مزارع بودن و از زیر انبوه پلاکاردهای خوشامد گذشتن مفیدتر خواهد بود. در این صورت کشاورزان حق‌شناس هستند که بر دستان خدمتگزاران فرهیخته و ازخودگذشته بوسه می‌زنند.
آقای رئیسی! من در انتخابات به شما رأی نداده‌ام و تا حال حاضر هم تردید دارم که آیا بر جبین این کابینه پیشنهادی پرتو نوری هست یا خیر؟ اما اکنون به‌عنوان رئیس دولت مستقر، سرنوشت منابع طبیعی و سفره گسترده از غذای مردم کشور در دستان شما قرار دارد؛ سفره‌ای که ناگزیرید آن را برای تمامی مردم حتی آنان که با شما مخالف‌اند به یکسان بگسترانید.
تردیدی ندارم روزی فراخواهد رسید که نسل‌های آتی همه ما و به دور از مجادلات جناحی و سیاسی در کنار هم و بر سر این سفره خواهند نشست. پس بیایید برای مدیریت و حراست از بقایای آن از مرزهای جناحی گذر کنید. اجازه دهید شایسته‌ترین‌ها و نه الزاما نزدیک‌‌ترین‌های به شما آن را مدیریت کنند. باور کنید این هم به صلاح آیندگان همه ما خواهد بود.
توجه: مطلب مندرج صرفا دیدگاه نویسنده است و رسانه پرسون در قبال آن هیچ موضعی ندارد.
منبع: شرق
