"معرفت پشه‌ها"

به گزارش سایت خبری پرسون، احمد نبوی نوشت: اکثر جانبازها آنجا قطع نخاع بودند، برخی قطع نخاع گردنی، یعنی از گردن به پایین حرکت نداشتند، بسیاری از کمر، بعضی نابینا بودند، بعضی جانباز از هر دو دست.
و من چه می‌دانستم قطع نخاع چیست، و چه دنیایی دارند آنها... جانبازی که ۳۵ سال بود از تخت بلند نشده بود پرسید؛ "کاندیدا شده‌ای! آمده ای با ما عکس بگیری؟" گفتم نه!

ولی چقدر خجالت کشیدم. حتی با دوربین موبایلم هم تا آخر نتوانستم عکسی بگیرم. می‌گفت اینجا گاه مسئولی هم می‌آید، البته خیلی دیر به دیر، و معمولا نزدیک انتخابات!

همه اینها را با لبخند و شوخی می‌گفت. هم صحبتی گیر آورده بود، من هم از خدا خواسته! نگاه مهربان و آرامش به من تسلی می‌داد. وقتی فهمید در همان عملیاتی که او ترکش خورده من هم بوده‌ام، خیلی زود با من رفیق شد.

پرسیدم خانه هم می‌روی؟ گفت هفته ای یا دو هفته ای یک روز، نمی خواست باعث مزاحمت خانواده اش باشد! توضیح می داد خانواده های همه جانبازهای قطع نخاع خودشان بیمار شده اند، هیچکدام نیست که دیسک کمر نگرفته باشند. پرسیدم اینجا چطور است؟ شکر خدا را می کرد، بخصوص از پرسنلی که با حقوق ناچیز کارهای سختی دارند. یک جور خودش را بدهکار پرسنل می دانست.

گفتم: بی حرکتی دست و پا خیلی سخت است، نه؟ با خنده می گفت نه! نکته تکاندهنده و جالبی برایم تعریف کرد، او که نمی توانست پشه ها را نیمه شب از خودش دور کند، می گفت با پشه های آنجا دیگر دوست شده است...

می‌گفت "نیمه شب ها که می نشینند روی صورتم، و شروع می کنند خون مکیدن، بهشان می گویم کافیست است دیگر!" راستی دستگاه خاراندن مصنوعی هنوز اختراع نشده است !! می گفت خودشان رعایت می کنند و بلند می شوند، نگاهم را که می بینند، می روند. شانس آوردم اشک هایم را ندید که سرازیر شده بودند.

نوجوان ۱۶ ساله بوده که ترکش به پشت سرش خورده و الان نزدیک ۵۰ و چند سالش شده بود. و سال ها بود که فقط سقف بی رنگ و روی آسایشگاه را می دید. آخر من چه می دانستم جانبازی چیست! صدای رعد و برق و باران از بیرون آمد، کمک کردم تختش را تا بیرون سالن بیاوریم، تا باران نرمی که باریدن گرفته بود را ببیند.

چقدر پله داشت مسیر! پرسیدم آسایشگاه جانبازهای قطع نخاع که نباید پله داشته باشد. خندید و گفت اینجا ساختمانش مصادره ای است و اصلا برای جانبازها درست نشده است.
دیوارهای رنگ و رو رفته آسایشگاه، تخت های کهنه، بوی نم و خفگی داخل اتاق ها... هر دقیقه اش مثل چند ساعت برایم می گذشت.

به حیاط که رسیدیم ساختمان های بسیار شیک روبرو را نشانم داد. ساختمان هایی که انگار اروپایی بودند. می گفت اینها دیگر مصادره ای نیستند، بسیاری از این ساختمان ها بعد از جنگ ساخته شده، و امکاناتش خیلی بیشتر از آسایشگاه های جانبازهاست.

نمی دانستم چه جوابش را بدهم. تنها سکوت کردم. می‌گفت فکر می کنی چند سال دیگر ما جانبازها زنده باشیم؟ یکه خوردم. چه سئوالی بود! گفتم چه حرفی می زنی عزیزم، شما سرورِ مایید، شما افتخار مایید، شما برکت ایرانید، همه دوستتان دارند، همه قدر شما را می دانند، فقط اوضاع کشور این سال ها خاص است، مشکلات کم شوند حتما به شما بهتر می رسند.

خودم هم می دانستم دروغ می گویم. کِی اوضاع استثنایی و ویژه نبوده؟ کِی گرفتاری نبوده. کِی برهه خاص نبوده اوضاع کشور... چند دقیقه می گذشت که ساکت شده بود، و آن شوخ طبعی سابقش را نداشت. بعد از اینکه حرف مرگ را زد.

انگار یاد دوستانش افتاده باشد. نگاهش قفل شده بود به قطره های ریز باران و به فکر فرو رفته بود.

کاش حرف تندی می‌زد!
کاش شکایتی می‌کرد!
کاش فریادی می‌کشید و سبک می‌شد!
و مرا هم سبک می‌کرد!

یک ساعت بعد بیرون آسایشگاه بی هدف قدم می‌زدم. دیگر از خودم بدم می‌آمد. از تظاهر بدم می‌آمد. از فراموش کاری‌ها بدم می‌آمد. از جانباز جانباز گفتن‌های عده‌ای و تبریک‌های بی معنای پشتِ سر هم. از کسانی که می‌گویند ترسی از جنگ نداریم، همان‌ها که موقع جنگ در هزار سوراخ پنهان بودند. و این روزها هم، نه جانبازها را می بینند.

نه پدران و مادران پیر شهدا را...
بدم می‌آمد از کسانی که نمی‌دانند ستون‌های خانه‌های پر زرق و برقشان چطور بالا رفته!
از کسانی که جانبازها را هم پله ترقی خودشان می‌خواهند!
کاش بعضی به اندازه پشه‌ها معرفت داشتند
وقتی که می‌خوردند، می‌گفتند کافیست!
و بس می‌کردند و می‌رفتند
ما چه می‌دانیم که جانبازی چیست...
کاش بعضی‌ها غیرت به خرج می‌دادند و مرتب به آنها سر می‌زدند.