به گزارش سایت خبری پرسون، مصطفی مهرآیین نوشت: ۱ - این یک اصل ساده جامعه شناختی است که موقعیت‌های بسیج منابع و بسیج قدرت همواره در جامعه وجود ندارد. این نقاط عطف تاریخ یک جامعه همچون انقلاب‌ها،جنبش‌ها و یا دوره‌های زمانی گسست همچون انتخابات هستند که فرصت بسیج منابع و قدرت را فراهم می‌آورند. در این دوره‌ها اما قدرت به آسانی در دست گروه‌های متفاوت مردم قرار نمی‌گیرد و جامعه نیازمند وجود نهادها یا بافت‌های نهادی است که قدرت را به سمت گروه‌های متفاوت مردم سوق دهند. در درون این بافت‌های نهادی همچون احزاب یا جبهه‌های سیاسی نیز این افراد یا کنشگران سیاسی یا رهبران و ایدئولوگ‌ها هستند که با گفتمان و تصمیمات خود باعث می‌شوند چه بخشی از قدرت آزاد شده در جامعه در اختیار آن گروه قرار گیرد و به تحلیل این نکته می‌پردازند که آیا آنها اصولا می‌توانند سهمی از قدرت را به دست آورند یا نه.
۲ - جریان اصلاح‌طلبی در ایران از جمله آن نهادهای واسط میان منابع قدرت و مردم است که باید بتواند در موقعیت‌های اجتماعی که با آزاد شدن قدرت در جامعه روبه‌روییم قدرت آزاد شده را به خود اختصاص دهد. به‌هرحال، انجام اینکار نیازمند وجود کنشگران و عاملان سیاسی است که با تحلیل‌های دقیق سیاسی و اجتماعی خود نسبت خود با فرصت به دست آوردن قدرت را تحلیل و فرموله کنند.
۳ - در جریان اصلاح‌طلبی ایران اما متاسفانه کنشگرانی وجود دارند که ناتوانی آنها در فهم شرایط تاریخی زمینه‌ساز نابودی این جریان را فراهم آورده است.
۴ - نوشتن این یادداشت به معنای توصیه به انتخاب افراد دیگر به عنوان ایدئولوگ‌های جریان اصلاح‌طلبی نیست که این کار باید خود در بستر تحولات تاریخی ممکن شود. اما این نکته را به جریان اصلاح‌طلبی گوشزد می‌کند که حیات یک جریان سیاسی بیش از هر چیز وابسته به روایت آن از شرایط تاریخی یک جامعه است. جریان اصلاح‌طلبی در معنای کلی آن نیازمند خلق گفتمان جدیدی است که جایگاه این جریان را بار دیگر برای جامعه معنادار سازد و البته اینکار نمی‌تواند توسط این افراد که اکنون خود را رهبر فکری جریان اصلاح‌طلب می‌دانند صورت گیرد.
توجه: مطلب مندرج صرفا دیدگاه نویسنده است و رسانه پرسون در قبال آن هیچ موضعی ندارد.
منبع: آرمان ملی
