سایت خبری پرسون-هرمزگان، منصور نعیمی را سال‌هاست می‌شناسم. اوایل دهه نود که هنرجوی کانون سینماگران جوان هرمزگان بودم در نشستی که از سینماگران تازه‌کار هرمزگان تشکیل شده بود، حضور داشت و برای اولین بار او را دیدم. او صادقانه هرچه آموخته بود بدون چشم‌داشت در اختیار جمع گذاشت. لحن جذاب و لبخند شیرین گاه‌به‌گاه او حس پدرانه‌اش را به مخاطب القا می‌کرد.
بعدها عکس‌هایی که گرفته بود را بر دیوار حوزه هنری هرمزگان دیدم و به این که می‌شناسمش افتخار کردم. در دیدارهای گاه‌به‌گاه بعدی در کنار لحن گیرا و لبخند پدرانه مبهوت سواد بالایش شدم. رسیدن به این سطح سواد در شهری که در حال حاضر هم به خوراک فرهنگی مورد نیاز ساکنانش توجه نمی‌شود برای مردی به سن او قطعا دشوار و به همان اندازه تحسین‌برانگیز بود.
وقتی در یکی از بازپخش‌های سریال امام علی نامش را به عنوان عکاس دیدم ابتدا باور نکردم که خود اوست وقتی با جستجوی اینترنتی متوجه شدم عکاس این سریال به یادماندنی بوده فهمیدم مرزهای هرمزگان را درنوردیده است. حضورش برای اهالی فرهنگ و هنر هرمزگان غنیمتی بود که متاسفانه دیگر نیست.
دیروز با خواندن خبر درگذشتش حال بدی را تجربه کردم که دوستانم هم با من در آن شریکند. او از دیروز ستاره صفحات مجازی فرهنگ‌دوستان و هنرمندان هرمزگانی است. ستاره‌ای که امروز به خاک فرومی‌رود اما مطمئنم نور وجودش همیشه چراغ راه اهالی فرهنگ و هنر هرمزگان خواهد بود. شک ندارم صاحب آن حس پدرانه قلب بزرگی دارد که هم حتی کسانی که جفاکارانه در راه رسیدن به اهدافش سنگ‌اندازی کردند را خواهد بخشید. یقین دارم آن لبخند شیرین هیچ‌گاه از فرهنگ وهنر هرمزگان دور نخواهد شد.
نویسنده: شیواشاکری
