شاید باور این قضیه که خیلی از هنرمندان حتی توان پرداخت اجاره خانه و برآورده کردن مایحتاج اصلی زندگیشان را ندارند، برای خیلی ها سخت و دور از انتظار باشد، اما متاسفانه این حقیقت این روزهای جامعه هنری ما است.
به گزارش سایت خبری پرسون، ۲۴ آذر ۱۳۹۸ تاریخ عجیبی بود، زمانی که ویروس کرونا برای نخستین بار در شهر «ووهان» چین گزارش شد و پس از آن به سایر کشورهای دنیا سرایت کرد و تمامی کشورها را کم و بیش درگیر خود کرد.
در بهمن سال پیش زمزمه های ورود این ویروس منحوس به داخل کشور شنیده شد و پس از گذشت زمانی ابتلای دو تن از هموطنان ما در شهر قم به این ویروس تایید شد و پس از آن بسیاری از مراسم ها، جشن ها، نمایشگاه ها، جشنواره ها و ... همچون سی و سومین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران، سی و هشتمین جشنواره بین المللی فیلم فجر و ... را به تعطیلی و یا برگزاری آن در تاریخ دیگری را به اما و اگر کشاند.
ویروس کرونا پس از گذشت یکسال از شیوعاش در جهان همچنان روزانه جان قربانیان زیادی را می گیرد و آمار مرگ و میر به دلیل ابتلا به این ویروس همچنان بالا است و تا به امروز واکسن دقیق و مطمئنی برای درمان و پیشگیری از این ویروس کشف و به تولید انبوه نرسیده است.
بیشتر بخوانید؛
گفتگو با امیر غفارمنش: بازیگران تئاتر خانه نشین و فقیر هستند
گفتگو با فلور نظری: هنرمندان در دوران کرونا مثل یتیم بودند
کرونا در این یکساله کسب و کار بسیاری از مشاغل و صنوف را همانند زندگی مردم عادی دستخوش تغییراتی کرده و موجب بروز خسارات فراوانی به اکثر اصناف و شغل ها شده است، هنرمندان و بازیگران نیز از این قاعده مستثنی نبودند و آنان نیز در این دوران به شدت دچار خسران و زیان شده اند.
با اینکه تعداد هنرمندان در جامعه محدود است، اما این جامعه کوچک، دسته بندی گسترده ای همچون سینما، تئاتر، تلویزیون، موسیقی، کتاب، نقاشی، عکاسی، هنرهای تجسمی و ... را شامل می شود؛ بررسی و صحبت پیرامون آسیب های وارده به کل جامعه هنری در این یادداشت نمی گنجد و طبیعتاً به چندین جلسه صحبت کارشناسی شده با متخصصین این حوزه را می طلبد و ما در این یادداشت بیشتر طبیعتاً به بررسی آسیب های هنرمندان هنر نمایش خواهیم پرداخت.
هنرمندان تئاتر پیش از پیدایش ویروس کرونا نیز اوضاع مالی مساعدی نداشتن و با توجه به عدم تناسب هزینه ها و درآمد معمولاً همیشه از دستمزدها گله مند بودند و اکثر هنرمندان فعال در این حوزه بیشتر از طریق مشاغل دیگر و یا با بازی در فیلم های سینمایی و تلویزیونی امرار معاش می کردند.
پس ازتعطیلی سالن های نمایش، وضعیت هنرمندانی که تنها در این حوزه فعالیت می کردند و درآمد و شغل دیگری نیز نداشتند در اوضاع نابسامانی قرار گرفت و به گفته همکارانشان خیلی از آنها دچار افسردگی شده اند و مشخص نیست که پس از ریشه کن شدن این ویروس نیز توان ادامه فعالیت داشته باشند یا خیر.
خانه تئاتر نیز به عنوان تنها نهاد حامی این هنرمندان هم با توجه به مشکلات مالی و تنگناهایی که با آن مواجه است تنها توانسته یک مبلغ بسیار ناچیزی را به تعدادی از هنرمندان و اعضای خود، آن هم یکبار در این یکسال پرداخت نماید که بسیار ناچیز است و حتی به چشم نمی آید.
هنرمندان سینما و تلویزیون نیز با اینکه با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم می کنند، اما اوضاع بهتری نسبت به هنرمندان تئاتر دارند، در اوایل امسال و پس از دستور ستاد ملی مقابله با کرونا تصویربرداری فیلم های سینما و سریال ها متوقف شد و بسیاری افراد بدون دریافت دستمزد خانه نشین شدند و به قرنطینه خانگی رفتند.
اما پس از گذشت دو ماه مجدد فعالیت ها از سر گرفته شد، اما نکته ای که مهم و آزار دهنده این بود که به دلیل بسته شدن سالن های نمایش و سالن های سینما دیگر هیچ سرمایه گذار و تهیه کننده ای حاضر به سرمایه گذاری در این حوزه نبود و تهیه کننده های مطرح نیز به دلیل عدم بازگشت سرمایه قبلی خود، توان تولید اثر جدید را نداشتند و بنا بر همین دلایل تعداد تولیدات به شکل قابل ملاحظه ای کاهش یافت.
نتیجه شیوع ویروس کرونا و کاهش تولیدات پس از گذشت یکسال بر زندگی هنرمندان به شدت قابل لمس است، هنرمندانی که تصور جامعه در خصوص آنها به اشتباه بر این است که آنان درآمد بالا و میلیاردی دارند و کرونا هیچ تاثیری بر روی زندگی آن ها نداشته است.
بیشتر بخوانید؛
گفتگو با علیرضا استادی: ضربه مهلک کرونا بر بدنه هنر/ هنرمندان به سختی امرار معاش میکنند
گفتگو با مهوش صبر کن: در ایام کرونایی هیچ حمایتی از هنرمندان صورت نگرفته است
اما نکته حائز اهمیت و سوالی که پیش می آید این است که مگر چند درصد این قشر به اصطلاح سلبریتی هستند و برای حضور در پروژه ها دستمزد نجومی می گرفتند، تا اکنون پس از گذشت یکسال بیکاری و عدم دریافت حقوق توان پرداخت هزینه های زندگی و امرار معاش در این شرایط بد اقتصادی که به دلایل متعددی همچون تحریم ها و کرونا پیش آمده است را دارا باشند.
باور این نکته که شاید خیلی از هنرمندان حتی توان پرداخت اجاره خانه و برآورده کردن مایحتاج اصلی زندگیشان را ندارند، برای خیلی ها سخت و دور از انتظار باشد، اما متاسفانه این حقیقت این روزهای جامعه هنری ما است.
در این اوضاع بد اقتصادی که تعداد تولیدات به شدت کاهش یافته، عدم حمایت درست توسط نهادهای ذی ربط همچون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، صدا و سیما و نهادهای سینمایی همچون خانه سینما و ... وضعیت را بیش از پیش بدتر کرده است، هنرمندانی که در کشور هیچ نگاه شغلی به حرفه آنها نمی شود و از داشتن حداقل هایی همچون بیمه درمانی و یا بیمه بیکاری محروم هستند.
درستی یا نادرستی تصمیم ستاد ملی مقابله با کرونا در خصوص توقف فیلمبرداری ها مطلبی است که باید در یادداشتی جداگانه به آن پرداخت، اما نکته ای که واضح و مبرهن است این است که آیا بهتر نیست تا در این دوران کرونایی که هنرمندان زیادی از کار بیکار و خانه نشین شده اند، مسئولین مربوط از هنرمندانی که هدفی جزء سرگرم کردن مردم نداشته اند و در روزهای سخت و تلخ موجب نشاندن خنده بر روی لب های تماشاگران خود شده اند، حمایت بیشتری کنند و از آنان به طرق مختلفی که نه جایگاه هنری آنان خدشه دار شود و یا اینکه خدای نکرده روحیه لطیف شان مکدر شود، تقدیر و تشکر نمایند.
سجاد سیف- مدیرمسئول
