شانس دیده شدن در بازیگری را نداشتم

به گزراش پرسون؛ گیلانی از 9 سالگی وارد تلویزیون شد. این مجری مطرح که با برنامه هایی همچون «رنگین کمان» و «نما به نما» توسط بینندگان جعبه جادویی دیده شده است با سریال «افسانه هزارپایان» مهمان قاب شیشه ای بود و این موضوع بهانه گفت و گوی ما با او شد.

چگونه به حوزه اجرا وارد شدید؟

خیلی به این حرفه علاقه داشتم اما راه ورودش را نمی دانستم. اگر یادتان باشد در برنامه «نیمرخ» اعلام کردند که آن هایی که اجرا را دوست دارند نامه بنویسند و تست بدهند. من هم نامه نوشتم و به سازمان آمدم و تست دادم و به طرز باور نکردنی قبول شدم، یعنی فعالیت ام شروع شد. به من یک آیتم در برنامه «نیمرخ» دادند. بعد از آن با «نوید محمودی» برای اجرا آشنا شدم و یک برنامه ثابت برای اجرا گرفتم به اسم «نردبان» برای شبکه 5 سیما. حدود 5 سال مجری این برنامه نوجوان بودم و در واقع یک شروع حرفه ای برایم در سال 85 بود و وارد کار اجرا در سازمان شدم.

چرا با وجود علاقه تان به اجرا در رشته مدیریت صنعتی با گرایش تولید تحصیل کردید؟

خیلی اجرا را دوست داشتم اما به شدت علاقه مند به رشته مهندسی صنایع بودم. همه چیز دست به دست هم داد و کنکور دادم و در رشته مدیریت صنعتی دانشگاه شهید بهشتی قبول شدم. هم درسم را می خواندم و هم کار اجرا را ادامه می دادم ولی آن موقع هنوز این حرفه برایم جدی نبود. بعد از این که مدرک کارشناسی ارشدم را گرفتم اجرا برایم جدی شد و دیدم چقدر خوب شد که مدیریت خواندم و می توانم برای دکترا، مدیریت رسانه را ادامه دهم.

چرا بازیگری را ادامه ندادید؟

بازیگری را رها نکردم بلکه بدشانسی آوردم چون دوره بازیگری را به دلیل علاقه ام گذراندم و دو سریال و یک فیلم سینمایی کار کردم. اصولاً وقتی کارگردان ها به دنبال شما می آیند که رزومه کاری تان را با بازی دیده باشند. متاسفانه برخی سریال هایی که کار کرده ام هنوز پخش نشده اند و شانس دیده شدن در این حرفه را نداشتم. البته سریال «افسانه هزار پایان» با بازی ام پخش شد و سریال «خونه یکی» در نوبت پخش است.

با توجه به علاقه تان به حوزه اجرا و بازی کدام یک را ادامه خواهید داد؟

اگر در بازیگری پیشنهاد خوبی داشته باشم این حرفه را انتخاب می کنم. با این که اجرا برایم راحت تر است اما علاقه ام به بازیگری بیشتر است.

شنیده ام دست به قلم هستید و هر از گاهی می نویسید؟

آیتم های کوتاه می نویسم و خیلی سال ها انیمیشن نوشتم ولی نویسندگی تمرکز بالا می خواهد تا برایش وقت بگذاری و سوژه پیدا کنی که واقعاً وقت نمی کنم و این تمرکز را الان ندارم. به نظرم نوشتن سخت ترین کار دنیا محسوب می شود و نویسندگان ما واقعاً خاص ترین آدم ها هستند.

با چه برنامه ای در بین بینندگان دیده شدید؟

خیلی سال پیش چون با برنامه «رنگین کمان» وارد سازمان شدم با این برنامه دیده شدم، چند سال از حوزه کودک فاصله گرفتم تا برچسب از بین برود و به سمت اجرا برای بزرگ سالان بروم بنابراین سراغ کلاس های بازیگری رفتم تا کارم را بهبود بخشم. الان که دوباره برگشتم با مسابقه «نما به نما» در شبکه آی فیلم شناخته شدم . در کنار آن هر روز در شبکه جام جم آیتم صبحگاهی و ظهرها آنتن شبکه 2 را دارم.

از خاطرات تلویزیونی دنیای کودکی تان بگویید.

در زمان ما تعداد مجریان کودک معدود بودند و در ذهن مان مانده اند. زمان من خانم ها «نگار استخر» و «الهه رضایی» مجری برنامه های کودک بودند. خانم رضایی آن سالی که مجری «نیمرخ» بود گفت نامه بنویسید و برای اجرا تست دهید و این موضوع سبب ورودم به این حرفه شد. در دوران کودکی ام فیلم و سریال خاصی پخش نمی شد و انیمیشن هایی همچون «پلنگ صورتی» و «تام و جری» را تماشا می کردم و به دلیل علاقه ام به کارتون، در بخش انیمیشن کار کردم. آن موقع سریالی که ساخته بودند و محبوب ما بچه ها بود «زی زی گولو» بود.

آیا یک مجری خوب باید در زمینه هایی همچون نویسندگی، بازی و فن بیان تخصص داشته باشد؟

یک مجری باید مثل یک دریا کم عمق باشد و نمی گویم که تخصص داشته باشد یعنی نمی شود که مثلاً مجری باشی و ندانی چطور جلوی دوربین بازی کنی. همه چیز گویندگی، صدا و صداسازی و فن بیان نیست. الان سلیقه مردم تغییر کرده و دوست دارند خودت باشی. خودم در اجرا سوتی زیاد می دهم و سعی می کنم عین خود مردم باشم. وقتی مجری فنون نویسندگی را بلد باشد قدر زحمات نویسنده برنامه را بهتر می داند و سعی می کند متن را بهتر درآورد. منظورم حرفه ای را دنبال کردن نیست بلکه باید در هر زمینه ای سررشته داشته باشد چون خیلی کمک کننده است و ارتباطش با عوامل پشت دوربین هم بهتر می شود.

علاوه بر بازیگری چه آرزوی دیگری دارید؟

خیلی دوست دارم در اجرا یا بازی تاثیرگذار باشم. ما مجریانی را در خارج از کشور می بینیم که الگو بودند و جریان سازی کردند و زندگی خیلی ها را با اجرا و بازی شان نجات دادند. دوست دارم چنین قدرتی داشته باشم و وقتی اسمم را می برند تشویق شوم و قدرت را به همه چیز ترجیح می دهم.

گفت و گو: مریم ضیغمی