به گزارش پرسون؛ محمد پیوندی کارگردان «شوتبال» درباره این مسابقه و ویژگی‌های آنکه تا پیش از محرم روی آنتن رفت بیان کرد: برنامه‌سازی در تلویزیون کار آسانی نیست و به نظرم در میان ساختارهای مختلف برنامه‌سازی، مسابقه سخت‌ترین ژانر است.
وی که پیش از این در تیم برنامه‌های گفتگومحور مثل «ماه عسل» یا «دعوت» حضور داشته است، بیان کرد: این اولین‌بار بود که فضای ساختار مسابقه محور را تجربه می‌کردم و این تجربه برایم مفید و مثبت بود.
پیوندی با اشاره به تغییراتی در فصل اخیر «شوتبال» و قصه‌های تیم‌هایی که در برنامه وارد شده است، اظهار کرد: قرار بود تا حدی شوتبال را تغییر دهیم و فکر کردیم مخاطبی که دنبال مسابقه و هیجان است به روال تمام مخاطبان مسابقه‌ها برایش اهمیت دارد که چه تیمی برنده و بازنده است. سعی کردیم سراغ تیم‌ها و آدم‌هایی برویم که حتی اگر ورزشی هستند زندگیشان زوایایی داشته باشد که مخاطب با آن هم‌ذات‌پنداری کنند.
تغییر «شوتبال» از سلبریتی محوری به مردمی شدن
وی با اشاره به رویکرد این مسابقه در فصل جدید که از رویکرد سلبریتی محور خارج شد و به سمت مردم رفت، عنوان کرد: ما فکر کردیم اگر قرار است مردم این مسابقه را دنبال کنند باید خودشان را در مسابقه ببینند. نظر من این است که همه آدم‌ها عادی هستند مگر اینکه بخشی از حرف‌هایشان را بشنوید و وارد دنیای آنها شوید.
پیوندی درباره مردمی کردن مسابقه نیز گفت: ابتدا تردیدهایی نسبت به این کار وجود داشت که مسابقه‌ای که سلبریتی‌ها در آن حضور یافته‌اند و مخاطب هم داشته است با تغییر رویکرد دچار ریزش مخاطب شود. اما خدا را شکر مسابقه با اقبال خوبی برخوردار شد و تجربه برنامه‌های پیشین هم ثابت کرده که هر آدمی که در زندگی به حرفشان گوش کنید و کشفشان کنید می‌توانند مردم با آنها همذات پنداری کنند.
وی درباره قصه آدم‌ها در مسابقه و اینکه چقدر مخاطب توانست با آنها همراه شود، گفت: در برنامه‌های گفتگو محور فرصت دارید این آدم‌ها را به چالش بکشید و مخاطب را با زوایای مختلف زندگی وی همراه کنید اما «شوتبال» یک مسابقه بود که در حدود ۳۷ قسمت پخش شد و مخاطب به تدریج در مراحل پایانی ما را پیدا کرد و اتفاقاً هیجان داشت که چه آدم‌هایی با چه زندگی‌ها و قصه‌هایی با یکدیگر مسابقه می‌دهند بدون اینکه ما شوآف یا هیاهویی داشته باشیم.
آدم‌هایی که وقتی به تلویزیون دعوت می‌شدند به آنها می‌گفتند گریه کنید
کارگردان «شوتبال» اضافه کرد: مخصوصاً که این آدم‌ها مثلاً گروهی از معتادانی بودند که به زندگی بازگشته بودند یا سرطانی‌هایی بودند که خوب شده بودند. یا ما تیمی از بچه‌های بهزیستی را آوردیم که همه این‌ها بازخورد زیادی داشتند و در کنار بچه‌های دو میدانی یا تیم‌های ورزشی رقابت کردند که به آنها اعتماد به نفس می‌داد. این‌ها آدم‌هایی بودند که اگر پیش از این به تلویزیون دعوت شدند به آنها می‌گفتند گریه کنید و حرف‌های زندگی‌تان را بزنید. اما حالا توانمندی‌هایشان دیده شده بود و این دیده شدن به آنها فرصت می‌دهد که روحیه شان بگیرند.
پیوندی اظهار کرد: برای مردم هم جذاب است که این توانمندی‌ها را ببیند. در کنار این‌ها پزشکان و یا تیم‌های ورزشی را هم داشتیم که آنها هم بازخوردهای خوبی گرفته بودند و اصلاً بخشی از مخاطبان برنامه اطرافیان همین شرکت کنندگان بودند که به آنها بازخوردهای خوب می‌دادند.
وی درباره شرایط ضبط برنامه در وضعیت کرونایی نیز گفت: ضبط این فصل از برنامه تقریباً در وضعیت کرونایی بود اما سعی کردیم پروتکل‌ها رعایت شود. مثلاً هر ۱۰ روز تیم اصلی عوامل تست می‌دادند. خود شرکت‌کننده‌هایی هم که مسابقه می‌دادند با رعایت اصول بهداشتی بود.
پروتکل‌های بهداشتی «شوتبال» مثل فوتبال
پیوندی در ادامه درباره برخی از آیتم‌های این مسابقه که افراد بدون ماسک و در عین حال در فاصله‌های نزدیک در کنار هم به رقابت می‌پرداختند و ریسک این کار بیان کرد: «شوتبال» را نباید چندان با دیگر برنامه‌ها مقایسه کرد. خود شبکه پروتکل‌هایش را برای ما به شکل یک برنامه ورزشی ابلاغ کرد. اگر فوتبال هم ببینید تست‌ها انجام می‌شود و در نهایت رقابت می‌کنند ما هم برای شرکت‌کننده‌ها سعی کردیم پروتکل‌های ورزشی پیش از مسابقه انجام شود و به همین دلیل شرکت‌کننده‌ها فقط ماسک نمی‌زدند و باقی موارد انجام می‌شد. حتی مجری هم ماسک می‌زد او در عین حال این مسابقه را هم باید شبیه فوتبال دیده شود که ما هم فاصله اجتماعی و سایر پروتکل‌ها را تا جایی که ممکن بود رعایت کردیم.
وی درباره امکان تغییر برخی از این آیتم‌ها در شرایط کرونایی تصریح کرد: از آنجایی که «شوتبال» یک رقابت ورزشی بود آیتمی را حذف نکردیم و از این حیث «شوتبال» باید مثل یک رقابت واقعی ورزشی نگاه شود.
پیوندی در پایان به دیگر ویژگی‌های این مسابقه و حضور بانوان در آن به عنوان یک مزیت اشاره و بیان کرد: یکی از ویژگی‌های این مسابقه حضور بانوان بود که در استودیو می‌دویدند و حرکت داشتند و شاید پیش از این دیده نشده بود.
