به گزارش سایت خبری پُرسون، علیرضا معزی، محمد قوچانی و محمد مهاجری در بخشی از یادداشت مشترک خود در روزنامه سازندگی نوشتند؛
یکم. از نخستین روز تشکیل دولت چهاردهم با انتخاب طبیعی و قابل پیش بینی سید عباس عراقچی به عنوان وزیر امور خارجه روشن بود او چهره دوم کابینه پس از رییس جمهور است.
این موقعیت نه صرفا به سبب شخص وزیر که به سبب اهمیت نهاد وزارت خارجه به خصوص در موقعیت کنونی از زمان تشدید مساله هسته ای ایران وزارت امور خارجه به مهمترین نهاد دولت ایران بدل شده است و این اهمیت در دولت های یازدهم و دوازدهم با وزارت محمد جواد ظریف تقویت شد.
حتی مرحوم امیر عبداللهیان هم در دولت سیزدهم چنین جایگاهی داشت چرا که تا زمان حل مساله هسته ای ایران و پایان دادن به وضعیت " نه جنگ، نه صلح " نهاد دیپلماسی بر همه نهادهای دیگر چیرگی دارد. همه مسائل کشور از رشد و رفاه و توسعه و حتی فرهنگ و دانش و آموزش و آب و هوا و ... هم متاسفانه به دیپلماسی گره خورده است.
از این رو در انتخاب آقای پزشکیان هم مساله زمانی اوج گرفت که گروه سیاست خارجی او روشن شد و تیم برجام شامل آقایان ظریف، عراقچی و روانچی به ستاد او پیوستند.
دولت چهاردهم هم از روز اول زیر سایه جنگ بوده است. از روز تحلیف که اسماعیل هنیه در تهران ترور شد تا تجاوز اسرائیل به ایران و اکنون که ضرورت بازگشت به دیپلماسی بیش از همیشه احساس می شود.
دوم.
سید عباس عراقچی تاکنون دست کم سه بار ایران را از جنگ دور کرده است:
۱. پس از ترور رهبر حماس در تهران
۲. پس از سقوط بشار اسد در سوریه
۳. پس از پیشنهاد آتش بس با اسرائیل
احتمالا بخشی از این روایت به دلایل امنیتی مکتوم مانده است و وزیر امور خارجه باید روزی آن را بازگو کند. اما همگان به یاد دارند که در شرایط ترور فرماندهان و دانشمندان و شهروندان و ضرورت حفاظت از سران قوا، این وزیر امور خارجه بود که در این آسمان ناامن از کشوری به کشوری دیگر می رفت و در همین دوران با هماهنگی سران حاکمیت و دولت و در هماهنگی دیپلماسی و میدان زمینه آتش بس را فراهم ساخت که گرچه وظیفه ذاتی وزیر امور خارجه بود اما نشان از اعتماد به نفس سید عباس عراقچی داشت.
منبع: سازندگی
