جامعه جهانی، به طرق مختلف سعی کرد که مکانیزمها و سازوکارهایی برای مهار نسلکشی فراهم آورد که عمدهترین آنها، مکانیزمهای حقوقی و برجستهترین آنها کنوانسیون ضد نسلکشی ۱۹۴۸ است.
دولتها در کشورهای مسلمان، آنگونه که باید در برابر نسلکشی فلسطینان در غزه، اقدام نکردهاند و با اعتراض یا محکومیت لفظی سیاسی در برابر چنین جنایت ضدبشری، بسنده کردهاند.
در بیانیه وزارت امور خارجه اردن آمده است: «اظهارات یک مقام اسرائیلی درباره انداختن بمب هستهای علیه غزه را محکوم کرده و این اظهارات دعوت برای کشتار جمعی به شمار میآید».
من از شنیدن عبارت نسل کشی که وارد گفتمان عمومی می شود وحشت دارم. مردم انسانیت در قبال یکدیگر را از دست می دهند. نمی توان اجازه داد که خشونت یک حقیقت اساسی را پنهان کند: ما همه محصول واقعیت های زیسته و تاریخ جمعی خود هستیم. فیلسوف اسپانیایی خوزه اورتگا و گاست می گوید : من خودم و شرایطم هستم.
۷۵سال است اسرائیل در چارچوب پاکسازی قومی و سرزمینی فلسطینیان بر اساس تز دروغین «سرزمینی بدون مردم برای مردمی بدون سرزمین» با حمایت قدرتهای استعماری عمل کرده است.