تهران، پایتخت پرهیاهوی ایران، در ظاهر شهری است که همیشه در حال تغییر به نظر می‌رسد؛ خیابان‌ها مرتب می‌شوند، پروژه‌های عمرانی آغاز و نماها دستخوش تحول می‌شوند. اما در عمق ساختار مدیریتی این شهر، چیزی ثابت مانده است: چهره‌ها و حلقه‌های قدرت. مدیرانی که دهه‌هاست در صندلی‌های مختلف جابه‌جا می‌شوند، بدون آنکه تغییر واقعی در ساختار یا نتایج کارشان رخ دهد. این واقعیت، شکافی آشکار میان ظاهر متحول شهر و عمق ساختاری آن ایجاد کرده است.
