به گزارش سایت خبری پُرسون، به نقل از ندای تجن؛ مشاور رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی، گفت: دولت و مجلس جهت اجرای مناسب سازی محیطی و در دسترس پذیری برای توانیابان باید اهتمام بیشتری داشته باشند.
طالبعلی پورشریعه بیان کرد: مناسب‌سازی محیط برای افراد دارای معلولیت، اصلاح محیط و تدارک تجهیزات مورد نیاز این افراد است به گونه‌ای که افراد توان خواه قادر باشند آزادانه و بدون احساس خطر از محیط پیرامون خود، اعم از اماکن عمومی، معابر و محیط شهری استفاده کنند و از تسهیلات و خدمات محیطی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی با حفظ استقلال فردی بهره‌مند شوند.
اگر جانباز یا فرد توان‌خواهی از اتوبان بخواهد رد شود از کدام پل عابر پیاده می تواند استفاده کند. پل‌های عابری که بیشتر مصرف تابلوهای تبلیغاتی دارد تا گذر عابران که افراد سالم هم به ندرت از آنها استفاده می‌کنند، بماند که در بیشتر پل‌ها هیچ بستری برای گذر افراد معلول از اتوبان‌ها و استفاده از آنها تعریف نشده است.
حدود ده الی پانزده درصد از افراد جامعه را توانیابان و جانبازان و سالمندان تشکیل داده، بخش زیادی از افراد این جامعه متاسفانه به دلیل بی توجهی به مناسب‌سازی از بسیاری خدمات محروم هستند. این افراد نه تنها در بخش های اداری بلکه بر حوزه اجتماعی و عمومی مانند تردد عادی در سطح شهر نیز مشکل جدی دارند.
اهداف کلی مناسب‌سازی شهری
این روانشناس بالینی با اشاره به هدف کلی از مناسب‌سازی محیط شهری، اظهار کرد: دستیابی افراد دارای معلولیت به استقلال نسبی و به عبارتی تساوی فرصت‌ها، عدالت اجتماعی و پیوستن تمامی این افراد به جامعه و ایجاد اجتماعی بدون مانع از جمله اهداف است.
وی افزود: رفع موانع برای افراد دارای معلولیت نتایج درخور اهمیت فراوانی را نظیر حضور در اجتماع و فعالیت‌های اجتماعی، کسب مهارت‌های مختلف، کاهش اثرات معلولیت، خودشکوفایی، استقلال فردی و… برای این افراد در پی خواهد داشت اما این‌که این تعاریف در کشور یا شهر ما تا چه اندازه مصداق دارد یا بدان اهمیت داده می‌شود، سوالی است که سعی می‌شود بدان پاسخ داده شود.
این روانشناس بالینی گفت: لازم است بدانیم مناسب‌سازی فضای شهری فقط مختص افراد دارای معلولیت جسمی و حرکتی نیست و حتی افراد نابینا و ناشنوا و افراد کم توان ذهنی نیز باید با علایم مخصوص در خیابان‌ها راهنمایی شوند. این مسأله طیف وسیعی از افراد جامعه نظیر سالمندان، کودکان و زنان باردار، افرادی که اضافه وزن دارند و به طور کلی تمامی افراد کم توان یا ناتوان را در بر می‌گیرد که در این‌جا به طور سنتی برای همه این افراد، از اصطلاح “افراد دارای معلولیت” استفاده می‌شود، در واقع مناسب‌سازی مختص (افراد با نیازهای ویژه) است.
پورشریعه افزود: یکسان‌سازی فرصت‌ها فرآیندی است که طی آن سیستم‌های عمومی جامعه از جمله حمل و نقل، خدمات بهداشتی و اجتماعی، فرصت‌های آموزشی و اشتغال و برخورداری از امکانات رفاهی، فرهنگی و اجتماعی برای تمامی افراد قابل دستیابی و استفاده می‌شود. بدین ترتیب می‌توان گفت که با حذف و رفع موانع، امکان دستیابی این افراد به کیفیتی از زندگی که معادل و برابر با دیگران باشد، مقدور می‌شود؛ به عنوان مثال طراحی صحیح پیاده‌روها می‌تواند تأثیر بسزایی بر افزایش کاربری، ایمنی و دسترسی عابران پیاده، به خصوص افراد کم‌توان و ناتوان، داشته باشد. از جمله معیارهایی که در طراحی صحیح پیاده‌روهای ویژه افراد کم‌توان یا ناتوان باید بدان توجه کرد، می‌توان به مواردی نظیر برخورداری پیاده‌رو از شیب مناسب، هم‌سطح و هموار بودن، لغزنده نبودن، عرض کافی و کف‌سازی مناسب پیاده رو و… اشاره کرد چرا که اگر پیاده‌رو هم‌سطح و هموار نباشد، چرخ‌های‌های وسایلی چون ویلچر، کالسکه بچه و زنبیل خریدی که جزو وسایل کمکی افراد کم‌توان یا سالمند یا باردار به حساب می‌آیند، به درستی نمی‌چرخد.
منبع: ندای تجن
