به گزارش سایت خبری پُرسون، وب سایت شبکه خبری الجزیره در یادداشتی به قلم سام دیپ سن (استاد مدعو درمطالعات توسعه بین‌المللی در دانشگاه رسکیلده و نویسنده کتاب «فلسطین زدایی: حماس بین ضد استعماری و پسااستعماری» (انتشارات دانشگاه کرنل، ۲۰۲۰) است. ) نوشت: نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، بالاخره به توافق آتش‌بس رضایت داد.
توافقی که به معنای پایان دادن حمله اسرائیل به غزه است. حمله ای که از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ آغاز شد و این نوار باریک فلسطینی را که خانه بیش از دو میلیون نفر بود را به ویرانه‌ای تبدیل کرد. با نزدیک شدن تعداد کشته‌شدگان رسمی به ۴۷ هزار نفر و بیش از ۱۱۰ هزار زخمی، فلسطینی‌ها در غزه و کسانی که در سراسر جهان به زندگی آنها اهمیت می‌دهند، به‌طور قابل‌درکی از این خبر خوشحال هستند.
اما متأسفانه، این به هیچ وجه پایان رنج فلسطینی‌ها نیست. «روز بعد» از این نسل‌کشی در غزه،از ویران‌کننده بودن آن کم نخواهد کرد.
در طول ۱۵ ماه گذشته، اسرائیل منطقه محاصره‌شده فلسطینی را به سرزمینی پساآخرالزمانی تبدیل کرده است؛ با بمباران، تخریب یا سوزاندن سیستماتیک هر ساختمانی که ارتش آن به چشم دیده است.
در اواسط دسامبر، ارزیابی UNOSAT از تصاویر ماهواره‌ای نشان داد که از آغاز حملات اسرائیل در اکتبر ۲۰۲۳، ۱۷۰۸۱۲ سازه در غزه آسیب دیده یا تخریب شده است.
این رقم ۶۹ درصد از کل سازه‌های این منطقه و تقریباً ۲۴۵۱۲۳ واحد مسکونی را نشان می‌دهد. این شامل بیش از ۹۰ درصد از تمام ساختمان‌های مدرسه و هر یک از دانشگاه‌های غزه است. این شامل موزه رفح، کتابخانه جواهر لعل نهرو در دانشگاه الأزهر و کتابخانه شهرداری غزه است. این شامل مسجد بزرگ غزه و کلیسای سنت پورفیریوس می‌شود. این شامل بیشتر بیمارستان‌های غزه و تقریباً ۷۰ درصد از مراکز بهداشتی آن است.
تصاویر ماهواره‌ای همچنین نشان می‌دهند که ۷۰ درصد از زیرساخت‌های کشاورزی غزه در این جنگ، چه به‌وسیله بمباران و چه تحت وزن خودروهای سنگین نظامی، به‌طور سیستماتیک تخریب شده است. در نتیجه، تولید مواد غذایی در غزه در طول سال ۲۰۲۴ در پایین‌ترین سطح خود بوده است. کل جمعیت این منطقه اکنون از نظر غذایی ناامن هستند و اکثریت قابل‌توجهی از آنها با «سطح بحرانی بسیار بالای گرسنگی» روبرو هستند.
در آوریل ۲۰۲۴، یک ارزیابی مشترک از سوی بانک جهانی و سازمان ملل نشان داد که ۹۲ درصد از جاده‌های اصلی غزه یا آسیب دیده‌اند یا تخریب شده‌اند. حداقل ۷۵ درصد از زیرساخت‌های ارتباطی نیز یا آسیب دیده‌اند یا از بین رفته‌اند. شرکت توزیع برق غزه گزارش داده است که ۹۰ درصد از ماشین‌آلات و تجهیزات خود را از دست داده و خسارتی بالغ بر ۴۵۰ میلیون دلار متحمل شده است.
در ماه‌های پایانی حمله نظامی اسرائیل، تنها یکی از سه کارخانه آب‌شیرین‌کن فعال بود که تنها ۷ درصد از نیازهای تأمین آب غزه را پوشش می‌داد. و به گفته سازمان اکسفام، تمامی تصفیه‌خانه‌های فاضلاب و بیشتر ایستگاه‌های پمپاژ فاضلاب در غزه «به دلیل محاصره سوخت و برق توسط اسرائیل مجبور به تعطیلی شده‌اند».
اما تراژدی واقعی اینجا، تخریب زیرساخت‌ها، جاده‌ها و ساختمان‌ها نیست. آنچه در غزه شاهد بودیم، نابودی یک جامعه کامل بود. اسرائیل تنها مناظر را تخریب نکرد. بلکه تار و پود زندگی اجتماعی، فرهنگی، فکری و اقتصادی غزه را از هم درید.
تعداد کشته‌شدگان رسمی حمله نظامی اسرائیل در غزه به نزدیک ۵۰ هزار نفر رسیده است، این عدد به خودی خود ویران‌کننده است. با این حال، به احتمال زیاد این رقم بسیار کمتر از واقعیت است. مقامات غزه مدتهاست که توانایی خود را برای شمارش دقیق کشته‌شدگان از دست داده‌اند. می‌دانیم که هزاران نفر احتمالاً هنوز زیر آوارها باقی مانده‌اند. در ژوئن ۲۰۲۴، مطالعه‌ای که در مجله لنست منتشر شد، تخمین زد که تعداد واقعی کشته‌شدگان حمله اسرائیل به غزه ممکن است بیش از ۱۸۶ هزار نفر باشد. بیش از شش ماه بعد، تعداد کشته‌شدگان اکنون بدون شک بسیار فراتر از این تخمین است.
در میان کسانی که در این کشتار جان باختند، هنرمندان و نویسندگانی مانند ولاء الفرنجی که در یک حمله هوایی در دسامبر ۲۰۲۴ کشته شد، وجود دارند. شاعرانی مانند رفعت العریر - صدای یک نسل و نمادی محترم از مقاومت و پایداری - که در آنچه به نظر می‌رسید یک حمله هوایی هدفمند در دسامبر ۲۰۲۳ بود، کشته شدند.
در میان کشته‌شدگان، هزاران معلم مدرسه، استاد دانشگاه و دانشجو - کودکانی و جوانانی که قرار بود آینده غزه را بسازند - نیز وجود دارند.
این تعداد مرگ و میر تکان‌دهنده همچنین شامل بیش از ۱۳۰ روزنامه‌نگار مانند مصطفی ثریا و حمزه الدحدوح است که در حملات هدفمند یا بمباران‌های بی‌هدف در حالی که در شرایطی غیرقابل تصور دشوار تلاش می‌کردند کار خود را انجام دهند، کشته شدند.
اسرائیل همچنین بیش از ۱۰۰۰ پزشک و کارمند مراقبت‌های بهداشتی را در این «جنگ» کشت - برخی با بمب، برخی دیگر با آتش تانک، به جرم تلاش برای کمک به بیماران و مجروحان. بسیاری از آنها نیز مانند دکتر زیاد الدالوع، در مراکز بازداشت و زندان‌های اسرائیل کشته شدند.
بازسازی غزه پس از این نسل‌کشی، کار دشواری خواهد بود - طبق برخی برآوردها، بیش از ۵۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت. اما حتی چنین سرمایه‌گذاری عظیمی نیز برای جایگزینی هزاران ذهن درخشان - پزشکان، مربیان، روزنامه‌نگاران - که از دست رفته‌اند، کافی نخواهد بود. هیچ مبلغ پولی برای التیام و بازسازی این جامعه که توسط خشونت و بی‌رحمی غیرقابل تصور ویران شده است، کافی نخواهد بود.
دشواری بازسازی همچنین ریشه در این واقعیت دارد که بازماندگان، کسانی که خوش شانس هستند که امروز بتوانند آتش‌بس را جشن بگیرند، نیز آسیب دیده‌اند و شکسته‌اند.
آنها بارها و بارها آواره شده‌اند. خانواده، دوستان و همکاران خود را از دست داده‌اند. خانه‌ها، جامعه خود را از دست داده‌اند. آنها همان افرادی نیستند که ۱۵ ماه پیش بودند و بهبودی آسان نخواهد بود.
سال‌ها، اگر نه دهه‌ها، سرمایه‌گذاری سیاسی جهانی پایدار در توسعه انسانی لازم است تا غزه فرصتی برای بهبودی از این وضعیت داشته باشد.
اما حتی در آن صورت، نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که مقامات اسرائیلی به طور داوطلبانه اجازه دهند این بهبودی رخ دهد. دلیل کمی وجود دارد که باور کنیم اسرائیل به این آتش‌بس احترام خواهد گذاشت، بمباران‌ها و یورش‌های خودسرانه را برای همیشه متوقف خواهد کرد و اجازه می‌دهد غزه در «روز بعد» بازسازی و بهبود یابد.
بنابراین بله، در حال حاضر به نظر می‌رسد جنگ به پایان رسیده است. اما آینده غزه تاریک به نظر می‌رسد. این به معنای آن نیست که فشار بین‌المللی هماهنگ بر اسرائیل برای اجازه بازسازی غزه مؤثر نخواهد بود. اما در حال حاضر، احتمال این امر ضعیف به نظر می‌رسد، زیرا قدرتمندترین متحد آن، ایالات متحده، به نظر نمی‌رسد که تمایل زیادی به تغییر وضعیت موجود داشته باشد. به‌طور غم‌انگیزی، هر نشانه‌ای نشان می‌دهد که «روز بعد» در غزه به همان اندازه دردناک، ویران‌کننده و ظالمانه خواهد بود، مانند هر «روز قبل».
منبع: ایسنا
